W przypadku przedawkowania, należy obserwować pacjenta w celu wykrycia objawów zatrucia, a w razie konieczności zastosować standardowe postępowanie wspomagające, w tym obserwację stanu klinicznego pacjenta oraz monitorowanie czynności życiowych i EKG (odstęp QT). Nie ma swoistego antidotum na przedawkowanie produktu. Do 30% dawki emtrycytabiny i około 10% dawki tenofowiru można usunąć za pomocą hemodializy. Nie wiadomo, czy emtrycytabina lub tenofowir mogą zostać usunięte za pomocą dializy otrzewnowej. Ponieważ rylpiwiryna w wysokim stopniu wiąże się z białkami, jest mało prawdopodobne, aby dializa prowadziła do znacznego usunięcia substancji czynnej. Można pomocniczo podać węgiel aktywowany w celu usunięcia niewchłoniętego chlorowodorku rylpiwiryny.
Etopro przedawkowanie
Zgłaszano przypadki przedawkowania topiramatu. Do opisanych objawów przedmiotowych i podmiotowych należały: drgawki, senność, zaburzenia mowy, nieostre widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia myślenia, letarg, zaburzenia koordynacji ruchowej, stupor, niedociśnienie, bóle brzucha, pobudzenie, zawroty głowy i depresja. W większości przypadków nie miały one ciężkich następstw klinicznych, zgłaszano jednak zgony związane z zatruciem wielolekowym po przedawkowaniu kilku leków, w tym topiramatu. Przedawkowanie topiramatu może wywołać ciężką kwasicę metaboliczną. W ostrym przedawkowaniu topiramatu, kiedy lek został przyjęty niedawno, należy natychmiast opróżnić żołądek wykonując płukanie żołądka lub wywołując wymioty. Badania in vitro wykazały, iż topiramat ulega adsorpcji przez węgiel aktywowany. W terapii przedawkowania należy zastosować odpowiednie leczenie wspomagające, a pacjenta należy nawodnić. Wykazano, iż hemodializa jest skuteczną metodą usuwania topiramatu z organizmu.
Etruzil przedawkowanie
Brak klinicznych doświadczeń dotyczących przedawkowania letrozolu. W badaniach na zwierzętach wykazano jedynie w nieznacznym stopniu ostrą toksyczność. W badaniach klinicznych największa pojedyncza dawka i podawane wielokrotnie dawki u zdrowych ochotniczek wynosiły odpowiednio 30 mg i 5 mg, ostatnia z nich była również największą dawką podawaną kobietom po menopauzie z rakiem piersi. Każda z tych dawek była dobrze tolerowana. Nie ma klinicznych dowodów na wpływ danej dawki letrozolu na powstanie objawów zagrażających życiu. Nie jest znane specyficzne postępowanie w przypadku przedawkowania. Należy zastosować leczenie objawowe oraz podtrzymujące.
Eucreas przedawkowanie
Brak danych dotyczących przedawkowania produktu. Informacje dotyczące przedawkowania wildagliptyny są ograniczone. Informacje o prawdopodobnych objawach przedawkowania wildagliptyny pochodzą z badania tolerancji wildagliptyny podawanej w coraz większych dawkach osobom zdrowym przez 10 dni. W przypadku stosowania dawki 400 mg odnotowano trzy przypadki bólu mięśni oraz pojedyncze przypadki łagodnych i przemijających parestezji, gorączki, obrzęku oraz przemijającego zwiększenia stężenia lipazy. W przypadku stosowania dawki 600 mg, u jednej osoby wystąpił obrzęk stóp i dłoni oraz zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej (CPK), aminotransferazy asparaginianowej (AspAT), stężenia białka C-reaktywnego (CRP) oraz stężenia mioglobiny. U trzech innych osób obserwowano obrzęk stóp, w tym parestezje w dwóch przypadkach. Wszystkie objawy i nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych ustąpiły po odstawieniu badanego produktu leczniczego bez konieczności leczenia. Znaczne przedawkowanie metforminy (lub współistniejące ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej) może prowadzić do wystąpienia kwasicy mleczanowej, która jest stanem zagrożenia wymagającym hospitalizacji. Najskuteczniejszą metodą usunięcia metforminy z ustroju jest hemodializa. Jednak wildagliptyny nie można usunąć z organizmu za pomocą hemodializy, natomiast jej główny metabolit będący produktem hydrolizy (LAY 151) może być usuwany z organizmu podczas hemodializy. Zaleca się leczenie podtrzymujące.
Eurartesim przedawkowanie
W razie podejrzenia przedawkowania, należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe i podtrzymujące, w tym monitorowanie elektrokardiograficzne ze względu na możliwość wydłużenia odstępu QTc.
Aprokam przedawkowanie
Odnotowane przypadki przedawkowania zostały opisane w literaturze po niewłaściwym rozcieńczeniu i nieautoryzowanym użyciu cefuroksymu przeznaczonego do podawania ogólnoustrojowego. Duża dawka cefuroksymu (3-krotnie większa od zalecanej, spowodowana nieprawidłowym rozcieńczeniem cefuroksymu) podawana do komory przedniej gałki ocznej u sześciu pacjentów nie wywoływała żadnego wykrywalnego niekorzystnego wpływu na tkanki oka. Dane dotyczące toksyczności uzyskano po wstrzyknięciu do komory przedniej gałki ocznej 6 pacjentom podczas operacji zaćmy dawek stanowiących 40 do 50-krotności dawki zalecanej cefuroksymu po błędnym rozcieńczeniu. Początkowa średnia ostrość wzroku wynosiła 20/200. Wystąpiło ciężkie zapalenie przedniego odcinka oka, optyczna koherentna tomografia siatkówki wykazała rozległy obrzęk plamki. Sześć tygodni po operacji średnia ostrość wzroku osiągnęła poziom 20/25. Profil plamki w optycznej koherentnej tomografii wrócił do normy. Jednak u wszystkich pacjentów zaobserwowano 30% zmniejszenie elektroretinografii skotopowej. Podanie nieprawidłowo rozcieńczonego cefuroksymu (10-100 mg na oko) u 16 pacjentów wywołało toksyczność dla oka, w tym obrzęk rogówki ustępujący tyg., przemijające podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe, utratę komórek śródbłonka rogówki i zmiany w obrazie elektroretinografii. U wielu z tych pacjentów doszło do stałej i ciężkiej utraty wzroku.
Aprovel™ przedawkowanie
Niedociśnienie tętnicze, tachykardia i bradykardia. Leczenie objawowe.
Aptivus przedawkowanie
Istnieje bardzo niewiele danych dotyczących przedawkowania typranawiru u ludzi. Nieznane są żadne konkretne objawy przedmiotowe ani podmiotowe przedawkowania. Generalnie przedawkowanie może spowodować częstsze występowanie i większe nasilenie działań niepożądanych. Nie jest znane antidotum na przedawkowanie typranawiru. Postępowanie w przypadku przedawkowania typranawiru polegać powinno na ogólnym leczeniu podtrzymującym, włącznie z kontrolowaniem czynności życiowych i obserwowaniu stanu klinicznego pacjenta. Jeśli wskazane, można usunąć nie wchłonięty typranawir poprzez wywołanie wymiotów lub płukanie żołądka. Również podanie aktywowanego węgla może być pomocne w usunięciu nie wchłoniętej substancji. Ponieważ typranawir silnie wiąże się z białkami, dializoterapia nie jest skuteczna w usunięciu tego leku w sposób znaczący.
Bilaxten przedawkowanie
Informacje dotyczące ostrego przedawkowania są ograniczone do doświadczeń z badań klinicznych przeprowadzanych w czasie badań nad bilastyną. Po podaniu zdrowym ochotnikom bilastyny w dawkach 10-11 krotnie większych niż terapeutyczne (220 mg jednorazowo lub 200 mg/dobę przez 7 dni) częstotliwość występowania wymagających leczenia działań niepożądanych była dwukrotnie wyższa niż w przypadku przyjmowania placebo. Najczęściej obserwowane działania niepożądane: zawroty głowy, bóle głowy i nudności. Nie zaobserwowano ciężkich działań niepożądanych ani znaczącego wydłużenia QTc. Analiza krytyczna wpływu wielokrotnej dawki bilastyny (100 mg x 4 dni) na repolaryzację komór w trakcie „szczegółowego badania skrzyżowanego odstępów QT/QTc” obejmującego 30 zdrowych ochotników nie wykazała znaczącego wydłużenia odstępu QTc. W razie przedawkowania zalecane jest leczenie objawowe i wspomagające. Nie jest znane specyficzne antidotum na bilastynę.
OsvaRen przedawkowanie
Ostra hipermagnezemia (bezobjawowa lub z ostrą toksycznością ogólnoustrojową) hamuje zarówno ośrodkowe, jak i obwodowe przewodnictwo nerwowe w wyniku zmniejszenia uwalniania acetylocholiny. Toksyczność układowa występuje od stężenia w surowicy 2,5 mmol/l, ciężkie neurotoksyczne objawy niepożądane występują przy stężeniach w surowicy ≥3 mmol/l. Przy stężeniach 2,5-5,0 mmol/l obserwowano zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, anoreksję, zaparcia), kurcz pęcherza, osłabienie mięśni, letarg, brak odruchów ścięgnistych głębokich, zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego oraz komorowego. W przypadku, gdy stężenie magnezu w surowicy wynosi 5-10 mmol/l, obserwowano niedociśnienie tętnicze wywołane rozszerzeniem naczyń, niedrożność porażenną jelit, wiotki niedowład i śpiączkę. Przy stężeniach >10 mmol/l występuje zatrzymanie oddechu i akcji serca. Objawami hiperkalcemii są początkowo osłabienie mięśni i zaburzenia żołądkowo-jelitowe (ból brzucha, zaparcie, nudności i wymioty). Ciężka hiperkalcemia charakteryzuje się zaburzeniami świadomości (np. letargiem, dezorientacją, osłupieniem, a w skrajnych przypadkach także śpiączką) i letargiem. U pacjentów ze stężeniem wapnia w surowicy >3,5 mmol/l możliwy jest przełom hiperkalcemiczny objawiający się: poliurią, polidypsją, nudnościami, anoreksją, zaparciem, zapaleniem trzustki (rzadko), arytmią, skróceniem odstępu QT, adynamią, nadciśnieniem, osłabieniem mięśni aż do rzekomego niedowładu, psychozą, sennością prowadzącą do śpiączki. Długotrwałe przedawkowanie może prowadzić do rozwoju adynamicznej choroby kości. Leczenie hipermagnezemii, oprócz leczenia objawowego, polega na zmniejszeniu stężenia magnezu w płynie dializacyjnym i zmniejszeniu dawki produktu. Jeśli stężenie wapnia w surowicy jest >2,5 mmol/l, należy, oprócz leczenia objawowego, rozważyć zmniejszenie dawki i/lub zmniejszenie stężenia wapnia w płynie dializacyjnym do 1,25 mmol/l. W przypadku hiperkalcemii (stężenia wapnia w surowicy >2,75 mmol/l) stosowanie produktu należy czasowo przerwać. U pacjentów ze stężeniem wapnia w surowicy >3,5 mmol/l postępowanie terapeutyczne polega na przeprowadzeniu zabiegu hemodializy z użyciem płynu dializacyjnego nie zawierającego wapnia. Podczas zabiegu z użyciem płynu dializacyjnego nie zawierającego wapnia, konieczne jest ścisłe monitorowanie stężenia wapnia w surowicy, aby zminimalizować ryzyko hipokalcemii i objawów niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego.