Zespół maniakalny, padaczka, ciężka niewydolność wątroby.
miansec dawkowanie
Doustnie, początkowo: 30-40 mg/dobę, następnie dawkę należy dostosować do stanu klinicznego pacjenta, efektywna dawka dobowa wynosi 30-90 mg (najczęściej 60 mg). U osób w podeszłym wieku: początkowo maks. 30 mg/dobę, zwiększając stopniowo dawkę w zależności od stanu klinicznego pacjenta. Dawkę dobową można przyjmować w dawkach podzielonych lub jednorazowo na noc. Maks. dawka dobowa wynosi 200 mg. Leczenie w dawce powyżej 90 mg na dobę wymaga monitorowania szpitalnego.
miansec w ciąży
Lek można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
miansec a karmienie piersią
Lek można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
miansec przedawkowanie
Objawy ograniczają się do dłużej trwającej sedacji, natomiast nie obserwowano zaburzeń rytmu, drgawek, ostrego spadku ciśnienia krwi, niewydolności nerek. Leczenie polega głównie na płukaniu żołądka i postępowaniu objawowym.
miansec a alkohol
Działa synergicznie z lekami o działaniu hamującym na o.u.n. i alkoholem. Nie podawać z niewybiórczymi inhibitorami MAO (podawanie mianseryny należy rozpocząć dopiero po 2-tygodniowej przerwie od momentu odstawienia niewybiórczych inhibitorów MAO). Nie stwierdzono interakcji z: betanidyną, klonidyną, metylodopą, guanetydyną, propranololem (sam lub w skojarzeniu z hydralazyną). Jednak podczas leczenia mianseryną zaleca się monitorowanie ciśnienia tętniczego.
W zaburzeniach czynności wątroby lub niewydolności nerek należy zmniejszyć dawkę lub wydłużyć odstęp między dawkami. Na początku leczenia należy przeprowadzać badania morfologiczne krwi co 4 tyg. przez 3 miesiące w celu uniknięcia powikłań hematologicznych. U chorych na cukrzycę należy regularnie kontrolować glikemię. u chorych z chorobą nadciśnieniową przyjmujących leki hipotensyjne należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi. Podczas przyjmowania leku nie należy prowadzić pojazdów, obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu ani pić alkoholu.
Miansec działanie i stosowanie
Czteropierścieniowy lek przeciwdepresyjny z grupy pochodnych pirazynoazepiny o działaniu przeciwlękowym oraz uspokajającym. Podobnie jak w przypadku innych leków poprawiających nastrój, mechanizm działania mianseryny nie został do końca poznany. Wiadomo, że lek blokuje presynaptyczne receptory α2-noradrenergiczne oraz zwiększa przemianę i uwalnianie mózgowej noradrenaliny. Działa również antagonistycznie wobec niektórych receptorów serotoninergicznych oraz blokuje receptory histaminowe H1. Nie wykazuje istotnego działania cholinolitytycznego (suchość w jamie ustnej, zaburzenia widzenia, przyspieszenie czynności serca, zaparcia, utrudnienie oddawania moczu) – typowego dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Nie hamuje również wychwytu zwrotnego amin katecholowych. Maksymalne stężenie we krwi pojawia się w 2-3 godzin od doustnego przyjęcia leku. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 90%. W wyniku metabolizmu wątrobowego powstają aktywne farmakologicznie pochodne, które są wydalane prawie całkowicie przez nerki w postaci wolnej lub skoniugowanej, natomiast tylko 4-7% leku jest wydalane w postaci niezmienionej. Około 14% leku wydala się z kałem. Uśredniony okres połowicznej eliminacji mianseryny wynosi 21,6 godzin. Działanie leku ujawnia się po kilku dniach, zaś poprawa kliniczna występuje po 2-3 tygodniach leczenia.
miansec skutki uboczne
Obserwowano w rzadkich przypadkach: skazy krwotoczne, drgawki, hipomanię, hipotonię, zaburzenia czynności wątroby (w razie wystąpienia żółtaczki przerwać leczenie), bóle stawowe, obrzęki, ospałość w pierwszych dniach leczenia. Zaparcia, suchość w jamie ustnej, niewyraźne widzenie zwykle nie ulegają nasileniu podczas leczenia depresji mianseryną, w wielu wypadkach zmniejszają się lub ustępują. Podczas leczenia może wystąpić granulocytopenia (agranulocytoza) w postaci takich objawów jak: bóle gardła, zapalenie jamy ustnej i gardła, gorączka – należy wówczas przerwać leczenie i skontrolować leukocytozę. Zwykle obserwowano powyższe objawy u chorych w podeszłym wieku (po 4-6 tyg. leczenia). Po przerwaniu leczenia reakcje tego typu ustępowały.