Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Keytruda skutki uboczne
Stosowanie pembrolizumabu wiąże się najczęściej z występowaniem działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego. Większość z nich, w tym reakcje o nasileniu ciężkim, ustępowały po zastosowaniu odpowiedniej terapii lub odstawieniu pembrolizumabu. Profil bezpieczeństwa stosowania pembrolizumabu oceniano w ramach badań klinicznych w grupie 1567 pacjentów przyjmujących 3 różne dawki (2 mg/kg mc. co 3 tyg. lub 10 mg/kg mc. co 2-3 tyg.). Do najczęściej występujących działań niepożądanych (>10%) podczas stosowania pembrolizumabu w tej populacji pacjentów należały: zmęczenie (29%), wysypka (23%), świąd (22%), biegunka (15%), ból stawów (12%) i nudności (11%). Większość zgłaszanych działań niepożądanych miała nasilenie stopnia 1. lub 2. Do najcięższych działań niepożądanych należały działania niepożądane pochodzenia immunologicznego i ciężkie reakcje związane z inf. dożylną. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (niezbyt często) trombocytopenia, neutropenia, limfopenia, leukopenia, eozynofilia; (rzadko) immunologiczna plamica małopłytkowa, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcja związana z inf. dożylną. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy; (niezbyt często) zapalenie przysadki mózgowej, niedoczynność kory nadnerczy, zapalenie tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie łaknienia; (niezbyt często) cukrzyca typu 1, hipokaliemia, hiponatremia, hipokalcemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zaburzenia smaku, neuropatia obwodowa, zawroty głowy; (niezbyt często) epilepsja, letarg; (rzadko) zespół Guillain-Barré, zespół miasteniczny. Zaburzenia oka: (często) suchość oczu; (niezbyt często) zapalenie błony naczyniowej oka. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie płuc, duszność, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności; (często) zapalenie jelita grubego, wymioty, bóle brzucha, zaparcia, suchość w jamie ustnej; (niezbyt często) zapalenie trzustki; (rzadko) perforacja jelita cienkiego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, świąd, bielactwo; (często) ciężkie reakcje skórne, wyprysk, rumień, suchość skóry, zmiana koloru włosów, łysienie; (niezbyt często) rogowacenie liszajowate, łuszczyca, wysypka trądzikopodobna, zapalenie skóry, grudki, rumień guzowaty. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów; (często) zapalenie mięśni, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle kończyn, zapalenie stawów; (niezbyt często) zapalenie pochewki ścięgna. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zapalenie nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) obrzęk, astenia, gorączka, objawy grypopodobne, dreszcze. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi; (niezbyt często) zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, hiperkalcemia. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Dane na temat wymienionych działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego pochodzą od pacjentów, którzy otrzymywali pembrolizumab w 3 wielkościach dawek (2 mg/kg mc. co 3 tyg. lub 10 mg/kg mc. co 2 lub 3 tyg.) w ramach badań klinicznych. Zapalenie płuc wystąpiło u 32 (2,0%) pacjentów, w tym 2 lub 3 stopień nasilenia stwierdzono odpowiednio u 13 (0,8%) i 6 (0,4%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia zapalenia płuc wynosiła 4,3 m-ca (zakres od 2 dni do 19,3 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 2,6 m-ca (zakres od 2 dni do 15,1 m-ca). Zapalenie płuc było przyczyną przerwania leczenia pembrolizumabem u 9 pacjentów (0,6%). Zapalenie płuc ustąpiło u 21 pacjentów. Stopień 1, 2 i 3 obserwowano odpowiednio u 8 (0,5%), 2 (0,1%) i 1 (0,1%) pacjenta. Zapalenie jelita grubego wystąpiło u 31 (2,0%) pacjentów, w tym 2, 3 lub 4 stopień nasilenia stwierdzono odpowiednio u 8 (0,5%), 18 (1,1%) i 2 (0,1%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia zapalenia jelita grubego wynosiła 3,4 m-ca (zakres od 10 dni do 9,7 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 1,4 m-ca (zakres od 1 dnia do 7,2 m-ca). Zapalenie jelita grubego było przyczyną przerwania leczenia pembrolizumabem u 14 pacjentów (0,9%). Zapalenie jelita grubego ustąpiło u 27 pacjentów. Zapalenie wątroby wystąpiło u 16 (1,0%) pacjentów, w tym 2, 3 lub 4 stopień nasilenia stwierdzono odpowiednio u 2 (0,1%), 11 (0,7%) i 2 (0,1%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia zapalenia wątroby wynosiła 0,8 m-ca (zakres od 1,1 tyg. do 21,4 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 1,2 m-ca (zakres od 1,1 tyg. do 4,7 m-ca). Zapalenie wątroby było przyczyną przerwania leczenia pembrolizumabem u 6 (0,4%) pacjentów. Zapalenie wątroby ustąpiło u 14 pacjentów. Zapalenie nerek wystąpiło u 7 (0,4%) pacjentów, w tym 2, 3 lub 4 stopień nasilenia stwierdzono odpowiednio u 3 (0,2%), 3 (0,2%) i 1 (0,1%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia zapalenia nerek wynosiła 5,1 miesiąca (zakres od 1,7 tyg. do 12,8 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 1,1 m-ca (zakres od 3 dni do 3,3 m-ca). Zapalenie nerek było przyczyną przerwania leczenia pembrolizumabem u 2 (0,1%) pacjentów. Zapalenie nerek ustąpiło u 4 pacjentów. Zapalenie przysadki mózgowej wystąpiło u 13 (0,8%) pacjentów, w tym 2, 3 lub 4 stopień nasilenia stwierdzono odpowiednio u 5 (0,3%), 5 (0,3%) i 1 (0,1%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia zapalenia przysadki mózgowej wynosiła 3,3 m-ca (zakres od 1 dnia do 7,2 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 2,7 m-ca (zakres od 1,7 tyg. do 12,7 m-ca). Zapalenie przysadki mózgowej było przyczyną przerwania leczenia pembrolizumabem u 4 (0,3%) pacjentów. Zapalenie przysadki mózgowej ustąpiło u 7 pacjentów, a u 4 ustąpiło z następstwami. Nadczynność tarczycy wystąpiła u 51 (3,3%) pacjentów, w tym 2 lub 3 stopień nasilenia stwierdzono odpowiednio u 9 (0,6%) i 2 (0,1%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia nadczynności tarczycy wynosiła 1,4 m-ca (zakres od 1 dnia do 21,9 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 1,7 m-ca (zakres od 1 dnia do 12,8 m-ca). Nadczynność tarczycy była przyczyną przerwania leczenia pembrolizumabem u 2 (0,1%) pacjentów. Nadczynność tarczycy ustąpiła u 36 (71%) pacjentów. Niedoczynność tarczycy wystąpiła u 127 (8,1%) pacjentów, w tym 3 stopień nasilenia stwierdzono u 2 (0,1%) pacjentów przyjmujących pembrolizumab. Mediana czasu do wystąpienia niedoczynności tarczycy wynosiła 3,3 m-ca (zakres od 5 dni do 18,9 m-ca). Mediana czasu trwania wynosiła 5,4 m-ca (zakres od 6 dni do 24,3 m-ca). Żaden pacjent nie przerwał leczenia pembrolizumabem z powodu niedoczynności tarczycy. Niedoczynność tarczycy ustąpiła u 24 (19%) pacjentów. W badaniach klinicznych z udziałem 1529 pacjentów leczonych pembrolizumabem w dawce 2 mg/kg mc. co 3 tyg. lub 10 mg/kg mc. co 2-3 tyg. u 1 (0,3%) z 376 pacjentów podlegających ocenie stwierdzono obecność związanych z leczeniem przeciwciał skierowanych przeciwko pembrolizumabowi. W tym pojedynczym przypadku stwierdzono właściwości neutralizujące wytworzonych przeciwciał przeciwko pembrolizumabowi. Nie obserwowano następstw klinicznych. W podgrupie 345 pacjentów otrzymujących pembrolizumab w dawce 2 mg/kg mc. co 3 tyg., u żadnego z 220 pacjentów podlegających ocenie nie wykazano obecności przeciwciał skierowanych przeciwko pembrolizumabowi.
Keytruda przedawkowanie
Nie ma informacji dotyczących przedawkowania pembrolizumabu. W przypadku przedawkowania, pacjentów należy ściśle obserwować w celu wykrycia podmiotowych i przedmiotowych objawów działań niepożądanych i zastosować odpowiednie leczenie objawowe.
Keytruda działanie i stosowanie
Produkt leczniczy jest przeciwciałem, które wiąże się z receptorem programowanej śmierci komórki 1 (PD-1) i blokuje jego interakcję z ligandami PD-L1 i PD-L2. Receptor PD-1 jest negatywnym regulatorem aktywności limfocytów T, w stosunku do którego wykazano, że jest zaangażowany w kontrolowanie odpowiedzi immunologicznej limfocytów T. Produkt leczniczy wspomaga odpowiedź limfocytów T, w tym odpowiedź przeciwnowotworową, poprzez zahamowanie wiązania PD-1 z PD-L1 i PD-L2, które ulegają ekspresji na komórkach prezentujących antygen i mogą ulegać ekspresji na komórkach nowotworowych oraz innych komórkach w mikrośrodowisku guza.
Keytruda dawkowanie
Zalecana dawka produktu leczniczego to 2 mg/kg mc. podawana we wlewie dożylnym trwającym 30 min. co 3 tyg. Pacjentom powinno się podawać produkt leczniczy do momentu stwierdzenia progresji choroby lub wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności. Obserwowano reakcje nietypowe (tzn. początkowe przemijające zwiększenie rozmiaru guza lub pojawienie się nowych małych zmian w ciągu pierwszych kilku miesięcy z następującą redukcją wielkości guza). Zaleca się, aby stabilni klinicznie pacjenci z cechami początkowej progresji choroby kontynuowali leczenie do momentu potwierdzenia progresji. Zalecenia dotyczące wstrzymania lub zakończenia leczenia produktem leczniczym: Zapalenie płuc. (Zapalenie płuc stopnia 2.) – wstrzymać. (Zapalenie płuc stopnia 3. lub 4. lub nawracające stopnia 2.) – zakończyć. Zapalenie jelita grubego. (Zapalenie jelita grubego stopnia 2. lub 3.) – wstrzymać. (Zapalenie jelita grubego stopnia 4.) – zakończyć. Zapalenie nerek. (Zapalenie nerek stopnia 2. ze stężeniami kreatyniny >1,5-3x powyżej górnej granicy normy (GGN)) – wstrzymać. (Zapalenie nerek stopnia ≥3 ze stężeniami kreatyniny ≥3x powyżej GGN) – zakończyć. Zaburzenia endokrynologiczne. (Objawowe zapalenie przysadki mózgowej, cukrzyca typu 1 z hiperglikemią stopnia >3 (stężenia glukozy >250 mg/dl lub >13,9 mmol/l) lub z kwasicą ketonową, nadczynność tarczycy stopnia ≥3.) – wstrzymać. U pacjentów z zaburzeniami endokrynologicznymi stopnia 3. lub 4., które uległy poprawie do stopnia 2. lub niższego i są kontrolowane substytucją hormonalną, można rozważyć kontynuację stosowania pembrolizumabu po stopniowym zmniejszaniu dawek kortykosteroidów, jeśli to konieczne. W przeciwnym razie leczenie należy zakończyć. Niedoczynność tarczycy może być leczona substytucją hormonalną bez przerywania terapii. Zapalenie wątroby. (Zapalenie wątroby z aktywnością AspAT lub AlAT >3-5x powyżej GGN lub stężeniem bilirubiny całkowitej >1,5-3x powyżej GGN (stopień 2)) – wstrzymać. (Zapalenie wątroby z aktywnością AspAT lub AlAT >5x powyżej GGN lub stężeniem bilirubiny całkowitej >3x powyżej GGN (stopień .3)) – zakończyć. (U pacjentów z przerzutami do wątroby z wyjściowym podwyższeniem aktywności AspAT lub AlAT stopnia 2., zapalenie wątroby ze wzrostem aktywności AspAT lub AlAT ≥50% trwającym ≥1 tydzień) – zakończyć. Reakcje związane z infuzją dożylną. (Reakcje związane z infuzją dożylną stopnia 3. lub 4.) – zakończyć. Stosowanie produktu leczniczego należy zakończyć: w przypadku wystąpienia objawów toksyczności stopnia 4., za wyjątkiem zaburzeń endokrynologiczych, które mogą być kontrolowane substytucją hormonalną. Jeśli w ciągu 12 tyg. nie jest możliwe zmniejszenie dawek kortykosteroidów do dawki ≤10 mg prednizonu na dobę lub dawki równoważnej. Jeśli objawy toksyczności związane z leczeniem nie ulegają poprawie do stopnia 0-1. w ciągu 12 tyg. od podania ostatniej dawki produktu leczniczego. W razie wystąpienia po raz 2 epizodu toksyczności stopnia ≥3. Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać Kartę Ostrzeżeń dla pacjenta oraz zostać poinformowani o ryzyku związanym z leczeniem produktem leczniczym. Pomiędzy osobami w podeszłym wieku (≥65 lat) a osobami młodszymi (
Keytruda a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Keytruda w ciąży
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.