Prosz. do przyg. roztw. do wstrzykiwań może być podawany w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (bolus) lub w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym. Dawkowanie i sposób podania należy określić w zależności od ciężkości i umiejscowienia zakażenia, wrażliwości drobnoustrojów wywołujących zakażenie oraz wieku i ogólnego stanu pacjenta. Dorośli i młodzież w wieku >12 lat o mc. ≥50kg. Zwykle stosowana dawka to 1-2 g ceftriaksonu, podawanego raz/dobę (co 24 h). W ciężkich zakażeniach lub zakażeniach wywołanych drobnoustrojami średnio wrażliwymi, dawkę można zwiększyć do 4 g, podawanych dożylnie raz/dobę. Noworodki (wiek do 14 dni). Dożylnie 20-50 mg/kg mc. raz/dobę (co 24 h). W ciężkich zakażeniach nie należy podawać dawki >50 mg/kg mc./dobę. Dzieci w wieku od 15 doby życia do 12 lat o mc. 80 mg/kg mc./dobę. Wyjątkiem jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Dzieci o mc. ≥50 kg otrzymują zwykle dawkę jak dla dorosłych pacjentów raz/dobę. U pacjentów w podeszłym wieku zalecenia dotyczące dawkowania są takie same, jak u pozostałych dorosłych pacjentów – bez zmian. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Leczenie należy rozpocząć od dawki 100 mg/kg mc. raz/dobę, nie podając >4 g/dobę. Po określeniu wrażliwości czynnika chorobotwórczego dawkę można odpowiednio zmniejszyć. U noworodków w wieku 0-14 dni nie należy podawać dawki >50 mg/kg mc./dobę. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym. Zwykłą dawkę dobową ceftriaksonu należy podać 30-90 min. przed zabiegiem chirurgicznym. Podanie pojedynczej dawki jest na ogół wystarczające. Rzeżączka. W niepowikłanej rzeżączce u dorosłych i młodzieży w wieku >12 lat lub mc. >50 kg, należy podać domięśniowo jedną dawkę 250 mg produktu leczniczego. W przypadku drobnoustrojów o mniejszej wrażliwości może być konieczne zwiększenie dawki. W tym wskazaniu możliwe są również inne sposoby dawkowania. Przed rozpoczęciem leczenia ceftriaksonem należy upewnić się, czy nie występuje równoczesne zakażenie Treponema pallidum (kiła). Borelioza z Lyme (stadium II i III). U dorosłych i młodzieży w wieku >12 lat dawka lecznicza ceftriaksonu wynosi 2 g/dobę i lek należy podawać co najmniej 14 dni. Są doniesienia dotyczące stosowania dobowej dawki do 4 g w leczeniu ciężkich zakażeń. U dzieci w wieku do 12 lat dawka wynosi 50-100 mg/kg mc./dobę, maks. do 2 g/dobę co najmniej przez 14 dni. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, prawidłową czynnością wątroby i klirensem kreatyniny >10 ml/min nie ma konieczności modyfikacji dawki dobowej ceftriaksonu. W niewydolności nerek, z klirensem kreatyniny ≤10 ml/min, dorosłym pacjentom nie należy podawać ceftriaksonu więcej niż 2 g/dobę. Nie ma konieczności zmiany dawkowania ceftriaksonu u pacjentów z chorobą wątroby i prawidłową czynnością nerek. W przypadku jednoczesnej ciężkiej niewydolności nerek i wątroby należy regularnie kontrolować stężenie ceftriaksonu w surowicy i odpowiednio dostosować dawkę, zarówno u dzieci, jak i u dorosłych pacjentów. Ponieważ ceftriakson jest dializowany tylko w bardzo niewielkim stopniu, nie ma konieczności podawania dodatkowej dawki produktu leczniczego po zakończeniu sesji dializy. Należy jednak kontrolować stężenia ceftriaksonu w surowicy w celu określenia, czy jest konieczna zmiana dawkowania, ponieważ u tych pacjentów szybkość wydalania ceftriaksonu może być zmniejszona. U pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD, ang. continuous ambulatory peritoneal dialysis), ceftriakson można podawać albo dożylnie, albo – w leczeniu zakażeń związanych z CAPD – dodawać go bezpośrednio do roztworu dializacyjnego (np. 1-2 g ceftriaksonu do pierwszego płynu dializacyjnego w danym dniu leczenia).
Ceftriaxon Kabi przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną – ceftriakson lub na inne cefalosporyny. Przebyte reakcje nadwrażliwości typu natychmiastowego i/lub o ciężkim przebiegu, występujące po penicylinach lub innych β-laktamowych produktach leczniczych. Ceftriakson jest przeciwwskazany: u wcześniaków aż do skorygowanego wieku 41 tyg. życia (tyg. ciąży + tyg. życia), u noworodków urodzonych o czasie (aż do 28. dnia życia): z żółtaczką lub z niedoborem albumin we krwi lub z kwasicą, ponieważ w tych warunkach prawdopodobne jest zaburzenie wiązania się bilirubiny, jeśli jest (lub może być) konieczne leczenie dożylne wapniem lub podawanie inf. zawierających wapń, ponieważ ceftriakson może wytrącać się z wapniem.
Ceftriaxon Kabi w ciąży
Ceftriakson przenika przez łożysko do embrionu i płodu. Brak wystarczających danych dotyczących stosowania ceftriaksonu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności, ceftriakson można zastosować w okresie ciąży tylko po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka, zwłaszcza w I trymestrze ciąży. Ceftriakson w niewielkim stężeniu przenika do mleka matki. Ceftriakson można zastosować jedynie po dokonaniu oceny korzyści i ryzyka. Biegunka i zakażenie grzybicze błon śluzowych mogą wystąpić u niemowlęcia karmionego piersią, może więc być konieczne przerwanie karmienia piersią. Należy pamiętać o możliwości wystąpienia uczulenia. Stosowanie ceftriaksonu i lidokainy jest przeciwwskazane w czasie ciąży. Nie ma dostępnych kontrolowanych badań klinicznych ani danych dotyczących stosowania u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały niepożądanego działania ceftriaksonu na reprodukcję. Badania na zwierzętach poddanych działaniu lidokainy dostarczyły pewnych danych o zmianach neurobehawioralnych, ale nie zaobserwowano działania embriotoksycznego ani teratogennego. Lidokaina przenika w niewielkiej ilości do mleka kobiecego. Stosowanie ceftriaksonu i lidokainy jest przeciwwskazane w czasie karmienia piersią.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria B
Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria B
Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria B
Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.
Ceftriaxon Kabi skutki uboczne
Rzadko obserwowano działania niepożądane, ciężkie i w kilku przypadkach śmiertelne, u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie (w wieku 0,5 ceftriaksonu niż u dorosłych pacjentów. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) eozynofilia, leukopenia, granulocytopenia; (bardzo rzadko) agranulocytoza (3), najczęściej po 10 dniach leczenia i dawce całkowitej ≥20 g ceftriaksonu, zaburzenia krzepnięcia, trombocytopenia, niewielkie wydłużenie czasu protrombinowego, niedokrwistość (w tym niedokrwistość hemolityczna). Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy, zawroty głowy, w tym pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie języka, jadłowstręt, nudności, wymioty, bóle brzucha, luźne stolce lub biegunka; te działania niepożądane są zwykle lekkie i często ustępują podczas leczenia lub po jego przerwaniu; (bardzo rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelit; jeśli występuje ciężka, uporczywa biegunka podczas lub po zakończeniu leczenia, należy wziąć pod uwagę możliwość rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy, wywoływanego przez Clostridium difficile, które może mieć przebieg ciężki, a nawet zagrażać życiu. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) skąpomocz, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy; (rzadko) wytrącanie się ceftriaksonu w nerkach u dzieci, głównie w wieku >3 lat, leczonych dużymi dawkami dobowymi (np. 80 mg/kg mc./dobę i więcej) lub dawkami całkowitymi >10 g ceftriaksonu (dawka przekraczająca maks. dawkę dobową wynoszącą 4 g) z kilkoma czynnikami ryzyka (np. zmniejszona podaż płynu). Objawy te ustępują po odstawieniu ceftriaksonu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) grzybica dróg płciowych, nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zapalenie żyły po podaniu dożylnym, co można zminimalizować wykonując wstrzyknięcie powoli (w ciągu 2-4 min.), ból w miejscu wstrzyknięcia, podczas szybkiego dożylnego wstrzyknięcia mogą wystąpić objawy nietolerowania produktu leczniczego w postaci uczucia gorąca lub nudności; można tego uniknąć przez powolne wstrzyknięcie (przez czas 2-4 min.); po wstrzyknięciu domięśniowym może wystąpić ból i stwardnienie tkanki w miejscu wstrzyknięcia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) alergiczne reakcje skórne (np. zapalenie skóry, pokrzywka, wykwity), świąd, obrzęk skóry i stawów. Leczenie spirochetozy, takiej jak borelioza z Lyme, może prowadzić do reakcji Herxheimera objawiającej się gorączką, dreszczami, bólem głowy i bólem stawów – jest to skutek bakteriobójczego działania ceftriaksonu na Borrelia burgdorferi, pacjenta należy poinformować, że reakcja taka często występuje podczas leczenia boreliozy antybiotykiem i zwykle ustępuje samoczynnie. Takie objawy, jak reakcje skórne, świąd, gorączka, leukopenia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zaburzenia oddychania oraz bóle stawów opisywano częściej po przedłużającym się leczeniu boreliozy z Lyme ceftriaksonem – zaburzenia te częściowo odpowiadają objawom boreliozy z Lyme, gorączka polekowa, dreszcze; (rzadko) ostre reakcje nadwrażliwości o ciężkim przebiegu aż do wstrząsu anafilaktycznego, zespół Lyella (martwica toksyczno-rozpływna naskórka), zespół Stevens-Johnsona lub rumień wielopostaciowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) objawowe złogi soli wapniowej ceftriaksonu w pęcherzyku żółciowym u dzieci (odwracalna kamica żółciowa u dzieci). Zaburzenie to rzadko występuje u dorosłychl (często) zwiększona aktywność enzymów wątrobowych w surowicy (AspAT, AlAT, fosfataza zasadowa); (rzadko) zapalenie trzustki. Odnotowano zmiany w pęcherzyku żółciowym podczas badania sonograficznego u pacjentów leczonych ceftriaksonem; u niektórych z nich występowały również objawy zapalenia pęcherzyka żółciowego. Zmiany te pojawiały się w obrazie sonograficznym jako echo bez zacienienia akustycznego lub jako zacienienie akustyczne sugerujące złogi, które mogły być błędnie zinterpretowane jako kamienie żółciowe. Skład chemiczny wykrytych sonograficznie złogów został określony głównie jako sól wapniowa ceftriaksonu. Opisany stan jest przemijający i ustępuje po przerwaniu leczenia ceftriaksonem i wdrożeniu leczenia zachowawczego.
Ceftriaxon Kabi przedawkowanie
Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania. Można się spodziewać, że typowe objawy przedawkowania będą odpowiadać profilowi działań niepożądanych. Kolka występowała bardzo rzadko u pacjentów z nefropatią lub kamicą żółciową, po zastosowaniu dużych dawek oraz większej od zalecanej częstości i szybkości podawania. Nadmierne stężenia ceftriaksonu w surowicy nie mogą być zmniejszone przez zastosowanie hemodializy lub dializy otrzewnowej. Nie ma swoistego antidotum. Wskazane jest leczenie objawowe.
Ceftriaxon Kabi działanie i stosowanie
Ceftriakson ma działanie bakteriobójcze, polegające na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii (w fazie wzrostu), spowodowanym zahamowaniem białek wiążących penicylinę (PBPs), takich jak transpeptydazy.