Leczenie powinno być rozpoczęte pod kierunkiem lekarza doświadczonego w leczeniu złośliwych nowotworów układu krwiotwórczego i przez niego nadzorowane. Na początku leczenia zaleca się hospitalizację pacjenta w ciągu co najmniej 9 1-szych dni w pierwszym cyklu i 2 1-szych dni w drugim cyklu. Zaleca się, aby pacjentów, u których wystąpiły w przeszłości lub występują obecnie klinicznie istotne zmiany patologiczne ośrodkowego układu nerwowego, hospitalizować przez co najmniej 14 dni pierwszego cyklu leczenia. Zaleca się hospitalizację trwającą co najmniej 2 dni podczas drugiego cyklu leczenia. Oceny klinicznej należy dokonać na podstawie tolerancji leczenia produktem leczniczym podczas pierwszego cyklu. Należy zachować ostrożność, ponieważ u niektórych pacjentów, podczas drugiego cyklu leczenia, stwierdzono późne występowanie 1-szych, niepożądanych zdarzeń neurologicznych. Zaleca się, aby we wszystkich kolejnych cyklach leczenie było rozpoczynane lub wznawiane (np. po przerwaniu terapii na co najmniej 4 h) pod nadzorem fachowego personelu medycznego lub w szpitalu. Pacjenci mogą otrzymać 2 cykle leczenia. 1 cykl leczenia składa się z 4 tyg. podawania leku w ciągłej infuzji. Poszczególne cykle oddzielone są 2-tyg. okresem bez leczenia. Pacjentom, u których po 2 cyklach leczenia uzyskano całkowitą remisję (ang. CR/CRh), można podać maks. 3 dodatkowe cykle terapii konsolidacyjnej produktem leczniczym w zależności od wyników indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka. Zalecana dawka (dla pacjentów ważących co najmniej 45 kg): cykl 1; dawka początkowa dni 1-7, 9 µ/dobę w ciągłej infuzji. Następna dawka dni 8-28, 28 µ/dobę w ciągłej infuzji. 2-tyg. przerwa w leczeniu (dni 29-42). Cykl 2 i cykle następne (dni 1-28); 28 µ/dobę w ciągłej infuzji. Deksametazon w dawce wynoszącej 20 mg należy podać dożylnie 1 h przed rozpoczęciem każdego cyklu leczenia produktem leczniczym. Zaleca się stosowanie leków przeciwgorączkowych (np. paracetamolu) w celu obniżenia gorączki w okresie pierwszych 48 h każdego cyklu leczenia. Przed i w trakcie leczenia produktem leczniczym zaleca się profilaktyczną chemioterapię dokanałową w celu uniknięcia wznowy ostrej białaczki limfoblastycznej w OUN. U pacjentów, u których odsetek białaczkowych komórek blastycznych wynosi ? 50% lub liczba białaczkowych komórek blastycznych we krwi obwodowej jest > 15 000/mikrolitr, należy zastosować deksametazon (w dawce nie większej niż 24 mg/dobę). W stosownych przypadkach należy rozważyć czasowe lub całkowite przerwanie podawania produktu leczniczego, jeśli wystąpią: ciężkie (stopnia 3) lub groźne dla życia (stopnia 4) objawy toksyczności zespół uwalniania cytokin, zespół rozpadu guza, objawy neurotoksyczności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych oraz wszelkie inne znaczące klinicznie objawy toksyczności. Jeśli po wystąpieniu zdarzenia niepożądanego leczenie przerwano na czas nieprzekraczający 7 dni, należy wznowić ten sam cykl leczenia tak, aby ukończyć podawanie infuzji w ciągu 28 dni łącznie, wliczając w to dni przed i po przerwaniu cyklu. Jeśli przerwa spowodowana zdarzeniem niepożądanym trwała dłużej niż 7 dni, należy rozpocząć nowy cykl. Jeśli objawy toksyczności nie ustąpią w ciągu 14 dni, należy definitywnie zakończyć podawanie produktu leczniczego, chyba że poniżej podano inne zalecenia. Zespół uwalniania cytokin, zespół rozpadu guza: stopnia 3; przerwać podawanie produktu leczniczego do czasu ustąpienia objawów, a następnie wznowić leczenie lekiem w dawce 9 µ/dobę. Jeśli objawy toksyczności nie wrócą, po 7 dniach zwiększyć dawkę do 28 µ/dobę. Stopnia 4: definitywnie zakończyć podawanie produktu leczniczego. Objawy neurotoksyczności: drgawki; definitywnie zakończyć podawanie produktu leczniczym, jeśli wystąpi więcej niż 1 napad drgawek. Stopnia 3: przerwać podawanie produktu leczniczego na co najmniej 3 dni, dopóki nasilenie objawów nie zmniejszy się najwyżej do stopnia 1 (łagodne), a następnie wznowić leczenie produktem leczniczym w dawce 9 µ/dobę. Jeśli objawy toksyczności nie wrócą, po 7 dniach zwiększyć dawkę do 28 µ/dobę. W przypadku wznowienia leczenia należy zastosować premedykację deksametazonem w dawce 24 mg, zmniejszanej stopniowo po 4 dniach. Jeśli objawy toksyczności wystąpiły w czasie stosowania dawki 9 µ/dobę lub nie ustąpią w ciągu 7 dni, należy definitywnie zakończyć podawanie produktu leczniczego. Stopnia 4: definitywnie zakończyć podawanie produktu leczniczego. Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych: stopnia 3; jeśli objawy okażą się znaczące klinicznie, przerwać podawanie produktu leczniczego, dopóki ich nasilenie nie zmniejszy się najwyżej do stopnia 1 (łagodne), a następnie wznowić leczenie produktem leczniczym w dawce 9µ/dobę. Jeśli objawy toksyczności nie wrócą, po 7 dniach zwiększyć dawkę do 28 µ/dobę. Stopnia 4: rozważyć definitywne zakończenie podawania produktu leczniczego. Inne znaczące klinicznie (według oceny lekarza prowadzącego) działania niepożądane: stopnia 3; przerwać podawanie produktu leczniczego, dopóki ich nasilenie nie zmniejszy się najwyżej do stopnia 1 (łagodne), a następnie wznowić leczenie produktem leczniczym w dawce 9 µ/dobę. Jeśli objawy toksyczności nie wrócą, po 7 dniach zwiększyć dawkę do 28 µ/dobę. Stopnia 4: rozważyć definitywne zakończenie podawania produktu leczniczego. Modyfikacja dawki nie jest konieczna u pacjentów w podeszłym wieku (≥ 65 lat). Doświadczenia związane ze stosowaniem produktu leczniczego u pacjentów w wieku ≥75 lat są ograniczone. Na podstawie analizy parametrów farmakokinetycznych ustalono, że u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna modyfikacja dawki leku. Nie przeprowadzono badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Na podstawie wyników analizy farmakokinetycznej przewiduje się brak wpływu początkowego stanu czynności wątroby na poziom ekspozycji na blinatumomab i nie jest konieczna modyfikacja dawki początkowej. Nie przeprowadzono badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono dotychczas skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Aktualne dane, ale brak jest zaleceń dotyczących dawkowania.
Blincyto przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Karmienie piersią.
Blincyto w ciąży
Nie przeprowadzono badań nad toksycznym wpływem blinatumomabu na rozrodczość. W badaniu nad toksycznym wpływem na zarodek i płód, przeprowadzonym u myszy wykazano, że zastosowany w badaniu mysi substytut cząsteczki przenikał przez łożysko, ale nie wywierał działania embriotoksycznego ani teratogennego. U ciężarnych myszy obserwowano oczekiwane zmniejszenie liczby komórek B i T, jednakże nie badano u płodów działań hematologicznych. Nie ma danych dotyczących stosowania blinatumomabu u kobiet w ciąży. Blinatumomab nie powinien być stosowany w czasie ciąży, chyba że możliwe korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Kobiety w okresie rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w czasie leczenia blinatumomabem i co najmniej przez 48 h po jego zakończeniu. W przypadku ekspozycji w okresie ciąży, można oczekiwać, że u niemowląt dojdzie do niedoboru limfocytów B spowodowanego farmakologicznymi właściwościami produktu. W konsekwencji należy skontrolować u noworodków liczbę limfocytów B, a podanie szczepionek zawierających żywe wirusy należy odroczyć do czasu, gdy liczba limfocytów B powróci do wartości prawidłowych. Nie wiadomo, czy blinatumomab lub jego metabolity wydzielane są do mleka kobiecego. Biorąc pod uwagę właściwości farmakologiczne produktu, nie można wykluczyć ryzyka dla karmionego dziecka. W konsekwencji, zapobiegawczo, karmienie piersią jest przeciwwskazane w trakcie leczenia blinatumomabem i co najmniej 48 h po jego zakończeniu. Nie przeprowadzono żadnych badań dotyczących oceny wpływu stosowania blinatumomabu na płodność. W trwających 13 tyg. badaniach toksyczności u myszy prowadzonych z zastosowaniem mysiego substytutu cząsteczki nie wykazano niekorzystnego wpływu na męskie ani żeńskie narządy rozrodcze u zwierząt.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Blincyto skutki uboczne
Opisane w tym punkcie działania niepożądane odnotowano w podstawowym badaniu klinicznym (n = 189). Do najpoważniejszych działań niepożądanych, które mogą wystąpić podczas leczenia blinatumomabem, zalicza się: zakażenia (31,7%), incydenty neurologiczne (16,4%), neutropenię/gorączkę neutropeniczną (15,3%), zespół uwalniania cytokin (0,5%) i zespół rozpadu guza (0,5%). Najczęściej występujące działania niepożądane to: działania niepożądane związane z infuzją leku (67,2%), zakażenia (63,0%), gorączka (59,8%), ból głowy (34,4%), gorączka neutropeniczna (28%), obrzęk obwodowy (25,9%), nudności (24,3%), hipokaliemia (23,8%), zaparcie (20,6%), niedokrwistość (20,1%), kaszel (18,5%), biegunka (18,0%), drżenie (17,5%), neutropenia (17,5%), ból brzucha (16,9%), bezsenność (15,3%), zmęczenie (15,3%) i dreszcze (15,3%). Poniżej przedstawiono działania niepożądane według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. Klasy częstości występowania określono na podstawie przybliżonej wartości wskaźnika zachorowalności podanego dla każdego rodzaju działań niepożądanych w podstawowym badaniu klinicznym (n=189). W obrębie każdej grupy układów i narządów działania niepożądane przedstawiono zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia bakteryjne, zakażenia grzybicze, zakażenia wirusowe, zakażenia innymi drobnoustrojami chorobotwórczymi; (często) posocznica, zapalenie płuc. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: gorączka neutropeniczna, niedokrwistość, neutropenia, małopłytkowość, leukopenia; (często) leukocytoza, limfopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) zespół uwalniania cytokina; (często) burza cytokinowa, nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokaliemia, hipomagnezemia, hiperglikemia, zmniejszenie łaknienia; (często) hipofosfatemia, hipoalbuminemia, zespół rozpadu guza. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność; (często) stan splątania, dezorientacja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, drżenie, zawroty głowy; (często) encefalopatiaa, afazja, parestezje, drgawki, zaburzenia poznawcze, osłabienie pamięci. Zaburzenia serca: (często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie; (niezbyt często) zespół przesiąkania włośniczek. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, zaparcie, biegunka, ból brzucha, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból pleców, ból kończyny, bóle stawów, ból kości. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, obrzęki obwodowe, dreszcze, zmęczenie, ból w klatce piersiowej; (często) obrzęk. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej; (często) zmniejszenie stężenia immunoglobulin, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (γ-glutamylotrasferazy). Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcje na infuzję (i związane z nimi objawy, w tym: świszczący oddech, zaczerwienienie twarzy, obrzęk twarzy, duszność, niedociśnienie i nadciśnienie). W głównym badaniu klinicznym (n = 189) u 51,9% pacjentów wystąpiło przynajmniej jedno neurologiczne zdarzenie niepożądane (w tym zaburzenia psychiczne), głównie związane z ośrodkowym układem nerwowym. Ciężkie neurologiczne zdarzenie niepożądane i zdarzenia stopnia ≥3. obserwowano odpowiednio u 16,4% i 12,7% pacjentów, przy czym najczęściej występowały: encefalopatia, drżenie i stan splątania. Zgłaszano śmiertelne przypadki encefalopatii, jednak zdarzenia neurologiczne były w większości (74,5%) odwracalne i ustępowały po przerwaniu podawania produktu leczniczego. Czas upływający do momentu wystąpienia zdarzenia neurologicznego wynosił średnio 9 dni. Wśród pacjentów leczonych produktem leczniczym zgłaszano przypadki groźnych dla życia lub śmiertelnych (stopnia ≥4.) zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych. Ponadto, obserwowano reaktywację zakażeń wirusowych (np. polioma-wirusem [BK]). Na początku leczenia, u pacjentów, u których stopień sprawności ogólnej wg klasyfikacji ECOG wynosił 2, poważne zakażenia występowały częściej niż u chorych, u których wynik oceny sprawności wg ECOG wyniósł
Blincyto przedawkowanie
Odnotowano przypadki przedawkowania produktu leczniczego, w tym u 1-go pacjenta, który w krótkim czasie otrzymał lek w dawce przekraczającej 133-krotnie zalecaną dawkę terapeutyczną. Po przedawkowaniu występowały działania niepożądane odpowiadające objawom obserwowanym u osób przyjmujących produkt w zalecanej dawce terapeutycznej, takie jak gorączka, drżenie i ból głowy. W razie przedawkowania należy wstrzymać podawanie leku w infuzji i monitorować stan pacjenta. Należy rozważyć wznowienie leczenia produktem leczniczym we właściwej dawce terapeutycznej po ustąpieniu wszystkich objawów toksyczności, ale nie wcześniej niż 12 h po przerwaniu podawania wlewu dożylnego.
Blincyto działanie i stosowanie
Blinatumomab jest bispecyficznym przeciwciałem wykorzystującym limfocyty T, które wiąże się swoiście z cząsteczką CD19, ulegającą ekspresji na powierzchni komórek wywodzących się z linii B oraz z cząsteczką CD3 ulegającą ekspresji na powierzchni limfocytów T. Blinatumomab aktywuje endogenne limfocyty T, łącząc cząsteczkę CD3 w kompleksie receptora limfocytu T (ang. T-cell receptor, TCR) z cząsteczką CD19 na powierzchni prawidłowych i nowotworowych limfocytów B. Przeciwnowotworowe działanie immunoterapii blinatumomabem nie zależy od limfocytów T posiadających swoisty receptor TCR ani od antygenów peptydowych prezentowanych przez komórki nowotworowe. Blinatumomab jest przeciwciałem poliklonalnym, niezależnym od antygenów zgodności tkankowej (ang. HLA) obecnych na komórkach docelowych. Blinatumomab uczestniczy w tworzeniu synapsy cytolitycznej między limfocytem T a komórką nowotworową, w której uwalniane są enzymy proteolityczne niszczące zarówno komórki docelowe proliferujące, jak i będące w stanie spoczynku. Podanie blinatumomabu wiąże się z przemijającym wzrostem ekspresji komórkowych molekuł adhezyjnych, wytwarzaniem białek cytolitycznych, uwalnianiem cytokin prozapalnych i proliferacją limfocytów T, co w konsekwencji powoduje eliminację komórek CD19+.
Blincyto a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.