Tag: ZypAdhera

Dorośli. Preparat należy podawać wyłącznie w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym, w mięsień pośladkowy, przez pracownika służby zdrowia przeszkolonego w zakresie odpowiedniej techniki wykonywania iniekcji i w warunkach, w których istnieje możliwość obserwacji pacjenta po wstrzyknięciu, oraz zapewniony jest dostęp do właściwej opieki medycznej w przypadku przedawkowania preparatu. Należy zachować ostrożność i przestrzegać właściwej techniki wykonywania iniekcji, aby uniknąć przypadkowego podania leku do naczynia krwionośnego lub podskórnie. Przez co najmniej 3 h po każdym wstrzyknięciu pacjent musi być obserwowany w placówce służby zdrowia przez odpowiednio przeszkolony personel w celu identyfikacji potencjalnych objawów podmiotowych i przedmiotowych przedawkowania olanzapiny. Należy upewnić się, że pacjent jest świadomy, zorientowany i nie występują u niego żadne objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania. Jeśli istnieje podejrzenie przedawkowania, należy zapewnić ścisły nadzór medyczny i obserwować pacjenta do czasu ustąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych. Przed podaniem preparatu, pacjentów należy początkowo leczyć doustną postacią olanzapiny, aby określić tolerancję i reakcję na leczenie. W celu ustalania pierwszej dawki preparatu u wszystkich pacjentów należy kierować się następującym schematem: jeżeli docelowa dawka olanzapiny w postaci doustnej wynosi 10 mg/dobę, to zalecana dawka początkowa preparatu wynosi 210 mg co 2 tyg. lub 405 mg co 4 tyg., natomiast dawka podtrzymująca po 2 m-cach leczenia preparatem wynosi 150 mg co 2 tyg. lub 300 mg co 4 tyg.; jeżeli docelowa dawka olanzapiny w postaci doustnej wynosi 15 mg/dobę, to zalecana dawka początkowa preparatu wynosi 300 mg co 2 tyg., natomiast dawka podtrzymująca po 2 m-cach leczenia preparatem wynosi 210 mg co 2 tyg. lub 405 mg co 4 tyg.; jeżeli docelowa dawka olanzapiny w postaci doustnej wynosi 20 mg/dobę, to zalecana dawka początkowa preparatu wynosi 300 mg co 2 tyg. lub 405 mg co 4 tyg., natomiast dawka podtrzymująca po 2 mies. leczenia preparatem wynosi 300 mg co 2 tyg. W ciągu pierwszych 1-2 mies. leczenia należy ściśle monitorować pacjentów ze względu na możliwość nawrotu objawów choroby. W przypadku stosowania leków przeciwpsychotycznych poprawa stanu klinicznego może nastąpić po kilku dniach lub tygodniach leczenia – w tym okresie należy ściśle kontrolować stan pacjentów. W trakcie leczenia można dostosowywać dawkowanie leku w zależności od stanu klinicznego pacjenta. Po powtórnej ocenie klinicznej dawkę można ustalić w zakresie od 150 mg do 300 mg co 2 tyg. lub w zakresie od 300 mg do 405 mg co 4 tyg. W badaniach klinicznych nie zezwalano na suplementację olanzapiną w postaci doustnej. Jeśli suplementacja olanzapiny w formie doustnej jest wskazana ze względów klinicznych, całkowita dawka złożona olanzapiny, podana w obu postaciach nie powinna być większa od odpowiadającej maksymalnej dawki olanzapiny w postaci doustnej wynoszącej 20 mg na dobę. Sól embonianu olanzapiny wykazuje wolne tempo rozpuszczania, co zapewnia powolne uwalnianie leku w sposób ciągły przez ok. 6-8 m-cy po ostatnim wstrzyknięciu – pacjent powinien pozostawać pod nadzorem lekarza, zwłaszcza przez pierwsze 2 m-ce po odstawieniu preparatu i rozpoczęciu przyjmowania innego leku przeciwpsychotycznego. Nie zaleca się rozpoczynania leczenia preparatem u pacjentów w wieku >75 lat. U pacjentów w wieku >65 lat nie zaleca się stosowania preparatu, chyba że został ustalony dobrze tolerowany i skuteczny schemat dawkowania olanzapiny w postaci doustnej; mniejsza dawka początkowa (150 mg co 4 tyg.) nie jest standardowo zalecana, ale należy rozważyć jej stosowanie u pacjentów w wieku 65 lat i starszych, u których występują kliniczne czynniki ryzyka. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby nie zaleca się stosowania preparatu, chyba że został ustalony dobrze tolerowany i skuteczny schemat dawkowania olanzapiny w postaci doustnej; należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej (150 mg co 4 tyg.). W przypadku umiarkowanej niewydolności wątroby (marskość, klasa A lub B w skali Child-Pugh), dawka początkowa powinna wynosić 150 mg co 4 tyg. i być ostrożnie zwiększana. W przypadku istnienia więcej niż jednego czynnika, który mógłby spowodować spowolnienie metabolizmu (płeć żeńska, podeszły wiek, niepalenie tytoniu) należy rozważyć zmniejszenie dawki; jeśli wskazane jest zwiększenie dawki u tych pacjentów, należy je wykonywać z zachowaniem szczególnej ostrożności.