Tag: theospirex

Teofilinę można podawać: dożylnie w powolnej iniekcji (ok. 6 min/amp., do odpowiednio dużej żyły), w krótkim wlewie dożylnym (ok. 10 min/amp. w 1 roztw.), w dożylnym wlewie kroplowym. Terapeutyczne stężenie teofiliny w surowicy wynosi 10-20 µg/ml (56-112 µmol/l). Teofilina w stężeniu większym niż 20 µg/ml (112 µmol/l) może działać toksycznie. Ze względu na duże różnice osobnicze w farmakokinetyce teofiliny i wąską rozpiętość terapeutyczną, lek należy dawkować indywidualnie. Należy monitorować stężenie teofiliny w surowicy. Dawkę należy obliczać na podstawie beztłuszczowej mc. (tkanka tłuszczowa u dzieci stanowi 12%, u dorosłych 22%), ponieważ nie ma dystrybucji teofiliny do tkanki tłuszczowej. Teofilinę można podawać w przerywanym lub ciągłym wlewie dożylnym z szybkością 5-10 mg/min, w czasie nie krótszym niż 1 h. Teofiliny nie należy podawać z szybkością większą niż 25 mg/min. Wymagane stężenie teofiliny, uzyskane po podaniu dawki początkowej, utrzymuje się za pomocą dawki podtrzymującej na podstawie aktualnego stężenia teofiliny w surowicy krwi. Całkowitą dawkę (dawka dotyczy bezwodnej teofiliny – 1 amp. = 200 mg bezwodnej teofiliny) należy ustalić zgodnie z poniższym schematem. Pacjenci nie leczeni wcześniej teofiliną. Dawka początkowa – dawka teofiliny i.v. /kg mc.; bez wcześniejszego leczenia teofiliną 4-5 mg/kg mc. przez 20-30 min; w przypadku podejrzenia lub dowodów na wcześniejsze leczenie teofiliną 2-2,5 mg/kg mc. przez 20-30 min. Pacjenci nie otrzymujący aktualnie innych preparatów teofiliny. Dzieci w wieku 6 m-cy do 9 lat: dawka początkowa – 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h – 1,0 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h – 0,85 mg/kg mc./h. Dzieci w wieku 10-16 lat oraz dorośli palący od niedawna: dawka początkowa – 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h – 0,85 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h – 0,7 mg/kg mc./h. Dorośli niepalący bez współistniejących chorób: dawka początkowa – 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h – 0,6 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h – 0,43 mg/kg mc./h. Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca, niewydolnością wątroby: dawka początkowa – 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h – 0,4 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h – 0,1 mg/kg mc./h. Inni pacjenci, w tym pacjenci z przerostem prawej komory serca: dawka początkowa – 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h – 0,5 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h – 0,26 mg/kg mc./h. Jeśli nie jest możliwe monitorowanie stężenia teofiliny we krwi, maks. dawkę dobową należy obliczać według schematu: dzieci w wieku 2-9 lat – 24 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg; dzieci w wieku 10-12 lat – 20 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg; dzieci w wieku 13-16 lat – 18 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg; dzieci powyżej 16 lat – 13 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg. Ze względu na fakt, iż teofilina ma wąski przedział terapeutyczny, podczas stosowania preparatu zaleca się monitorowanie stężeń leku. Zalecenie to dotyczy szczególnie przypadków, w których istnieje zwiększone ryzyko przekroczenia stężenia terapeutycznego, takich jak np. zmiana dawki czy zmiana rodzaju używanego preparatu. Lek do podawania dożylnego zawiera jako substancję czynną teofilinę, a powszechnie stosowana teofilina do podawania dożylnego innych producentów występuje najczęściej w formie połączenia z etylenodiaminą (jako tzw. aminofilina). Jakkolwiek profil farmakokinetyczny obu leków podawanych w równoważnych (w przeliczeniu na teofilinę) dawkach wydaje się podobny, to nie można wykluczyć, iż zmiana 1-go preparatu na 2. spowoduje uzyskanie stężeń teofiliny nieco różniących się od stężeń występujących podczas dotychczasowej terapii, w związku z czym, po zamianie leku, zaleca się oznaczenie stężenia teofiliny. Iniekcja dożylna: wstrzykiwać powoli, przez co najmniej 6 min., w odpowiednio dużą żyłę. Krótki wlew dożylny: wprowadzać dożylnie przez 20-30 min., w 50-100 ml odpowiedniego roztw. inf. Dożylny wlew kroplowy: podawać w 250 ml odpowiedniego roztw. inf. Czas trwania inf. można określić wg powyższego schematu dawkowania. Można go jednak zmodyfikować wg indywidualnych potrzeb. W leczeniu małych dzieci należy rozważyć konieczność zmniejszenia objętości płynów podawanych w inf. Po przeprowadzeniu iniekcji lub inf., pacjent powinien przez krótki czas pozostawać w spoczynku, pod nadzorem. W przypadku posiadania informacji o uprzednim podaniu leków zawierających metyloksantynę lub w przypadku występowania takiego podejrzenia, należy przeprowadzać inj. lub inf. pod szczególnym nadzorem, a w przypadku wystąpienia nietolerancji należy ją przerwać. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju, stopnia nasilania i przebiegu choroby i jest określany przez lekarza prowadzącego.