Tag: Tecfidera

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi (częstość występowania ≥490%) u pacjentów leczonych produktem leczniczym były nagłe zaczerwienienia skóry oraz zdarzenia ze strony układu pokarmowego (tj. biegunka, nudności, ból brzucha, bóle w nadbrzuszu). Objawy te pojawiały się zwykle w początkowej fazie leczenia (głównie w ciągu pierwszego m-ca). U pacjentów, u których wystąpiło nagłe zaczerwienienie skóry i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, objawy te mogą pojawiać się okresowo w trakcie leczenia preparatem. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do przerwania leczenia (częstość występowania >1%) u pacjentów leczonych preparatem były nagłe zaczerwienienia skóry (3%) i zdarzenia ze strony układu pokarmowego (4%). W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, jak i bez grupy kontrolnej, produkt leczniczy otrzymywało łącznie 2468 pacjentów, poddanych następnie obserwacji kontrolnej przez okres do 4 lat (łączna ekspozycja 3588 pacjentolat). Około 1056 pacjentów stosowało produkt leczniczy przez ponad 2 lata. Obserwacje wynikające z badań bez grupy kontrolnej i z grupą kontrolną są zgodne. Działania niepożądane, które były częściej zgłaszane przez pacjentów otrzymujących produkt leczniczy niż pacjentów otrzymujących placebo, przedstawiono poniżej. Dane pochodzą z dwóch kluczowych badań klinicznych fazy 3., prowadzonych z kontrolą placebo metodą podwójnie ślepej próby, z udziałem w sumie 1529 pacjentów leczonych produktem przez okres do 24 m-cy (łączna ekspozycja 2371 pacjentolat). Częstość występowania poszczególnych działań oparta jest na danych pochodzących od 769 pacjentów leczonych produktem leczniczym w dawce 240 mg 2x/dobę oraz 771 pacjentów otrzymujących placebo. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie żołądka i jelit. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) limfopenia, leukopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) uczucie pieczenia. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) nagłe zaczerwienienie skóry; (często) uderzenia gorąca. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności, bóle w nadbrzuszu, ból brzucha; (często) wymioty, niestrawność, zapalenie żołądka, zaburzenia żołądka i jelit. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wysypka, rumień. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) białkomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie gorąca. Badania diagnostyczne: (bardzo często) obecność ciał ketonowych w moczu; (często) obecność albuminy w moczu, zwiększone stężenie aminotransferazy asparaginowej, zwiększone stężeni aminotransferazy alaninowej, zmniejszenie liczby białych krwinek. W badaniach kontrolowanych placebo częstość nagłego zaczerwienienia skóry (34% w porównaniu do 4%) oraz uderzeń gorąca (7% w porównaniu do 2%) była większa u pacjentów przyjmujących produkt leczniczy niż placebo. Objaw ten opisywany jest zwykle jako nagłe zaczerwienienie skóry lub uderzenia gorąca, ale może obejmować także inne reakcje (np. uczucie gorąca, zaczerwienienie, świąd i uczucie pieczenia skóry). Zdarzenia te pojawiały się zwykle na początku leczenia (głównie w pierwszym m-cu). U pacjentów, w których tak się stało, nagłe zaczerwienienie skóry może powtarzać się okresowo w trakcie leczenia preparatem. U większości pacjentów z nagłym zaczerwieniem skóry nasilenie takiej reakcji było łagodne lub umiarkowane. Łącznie 3% pacjentów leczonych preparatem przerwało leczenie z powodu nagłego zaczerwienienia skóry. Częstość występowania nagłego zaczerwienienia skóry o ciężkim nasileniu, które może przejawiać się w postaci uogólnionego rumienia, wysypki i/lu świądu, obserwowano u mniej niż 1% pacjent leczonych preparatem. Częstość występowania zdarzeń ze strony układu pokarmowego [np. biegunka (14% w porównaniu do 10%), nudności (12% w porównaniu do 9%), bóle w nadbrzuszu (10 w porównaniu do 6%), ból brzucha (9% w porównaniu do 4%), wymioty (8% w porównaniu do 5%) oraz niestrawność (5% w porównaniu do 3%)] była większa u pacjentów przyjmujących produkt leczniczy niż u pacjentów otrzymujących placebo. Zaburzenia ze strony układu pokarmowego pojawiały się zwykle na początku leczenia (głównie w pierwszym m-cu). U pacjentów, u których występują zaburzenia ze strony układu pokarmowego, objawy te mogą pojawiać się okresowo w trakcie leczenia preparatem. U większości pacjentów z objawami ze strony układu pokarmowego ich nasilenie było łagodne lub umiarkowane. Cztery procent (4%) pacjentów leczonych preparatem przerwało leczenie z powodu zaburzeń ze strony układu pokarmowego. Ciężkie zaburzenia ze strony układu pokarmowego, łącznie z zapaleniem żołądka i jelit oraz zapaleniem żołądka, obserwowano u 1% pacjentów leczonych preparatem. W badaniach kontrolowanych placebo stwierdzano podwyższone stężenia transaminaz wątrobowych. U większości takich pacjentów wartości te były 2 razy górna granica normy. W związku ze zwiększonym stężeniem transaminaz leczenie przerwano w mniej niż 1% przypadków, podobnie u pacjentów leczonych preparatem, jak i pacjentów otrzymujących placebo. W badaniach kontrolowanych placebo białkomocz występował częściej u pacjentów leczonych preparatem (9%) niż placebo (7%). Łączna częstość działań niepożądanych ze strony nerek i dróg moczowych była podobna w przypadku pacjentów leczonych preparatem i pacjentów otrzymujących placebo. Nie odnotowano zgłoszeń ciężkiej niewydolności nerek. W ogólnym badaniu moczu odsetek pacjentów z białkomoczem na poziomie 1+ lub większym przedstawiał się podobnie w grupie leczonej preparatem (43%) i w grupie pacjentów otrzymujących placebo (40%). Zazwyczaj białkomocz nie miał charakteru postępującego. W porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo, obserwowano zwiększenie szacowanego współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) u pacjentów leczonych preparatem, co obejmowało także pacjentów, u których stwierdzono białkomocz w dwóch kolejnych badaniach (≥1+). W badaniach kontrolowanych placebo większość pacjentów (>98%) miała prawidłową liczbę limfocytów przed rozpoczęciem leczenia. Po rozpoczęciu leczenia preparatem średnia liczba limfocytów zmniejszała się w ciągu pierwszego roku, osiągając następnie plateau. Ogólnie, liczba limfocytów zmniejszała się o około 30% w porównaniu do wartości wyjściowej. Średnia i median liczby limfocytów pozostawały w zakresie wartości prawidłowych. Liczbę limfocytów 9/l stwierdzano u 9/l wykryto u 1 pacjenta leczonego preparatem. Takiej wartości nie zaobserwowano u ani jednego pacjenta z grupy przyjmującej placebo. Częstość zakażeń (58% w porównaniu do 60%) oraz ciężkich zakażeń (2% w porównaniu do 2%) była podobna u pacjentów przyjmujących placebo i u pacjentów leczonych preparatem. Zwiększonej częstości zakażeń i ciężkich zakażeń nie zanotowano u pacjentów z liczbą limfocytów 9/l ani 9/l. W ciągu pierwszych dwóch m-cy leczenia obserwowano przemijający wzrost średniej liczby granulocytów kwasochłonnych. W badaniach kontrolowanych placebo stężenie ciał ketonowych w moczu (1+ lub więcej) było większe u pacjentów leczonych preparatem (45%) w porównaniu do placebo (10%). W badaniach klinicznych nie zaobserwowano niepożądanych następstw klinicznych. Stężenia 1,25-dihydroksywitaminy D zmniejszały się u pacjentów leczonych preparatem bardziej niż w grupie placebo (procentowa mediana zmniejszenia stężenia po 2 latach w stosunku do wartości wyjściowej wynosiła odpowiednio 25% do 15%), natomiast stężenia parathormonu (PTH) zwiększały się bardziej u pacjentów leczonych preparatem w porównaniu do placebo (procentowa mediana zwiększenia stężenia po 2 latach w stosunku do wartości wyjściowej wynosiła odpowiednio 29% do 15%). Średnie wartości dla obu parametrów utrzymywały się w granicach normy.