Dożylnie. Przeszczepy narządów: Leczenie należy rozpocząć w ciągu 12 h przed transplantacją, dawką od 3 do 5 mg/kg mc. Dawkę 3-5mg/kg mc/dobę stosować przez 1-2 tyg. po operacji. Następnie dawka powinna być stopniowo obniżana, w zależności od stężenia cyklosporyny we krwi, do dawki podtrzymującej około 0,7-2 mg/kg/dobę. Jeżeli preparat jest podawany razem z innymi lekami immunosupresyjnymi (np. kortykosteroidami lub jako składnik leczenia 3 lub 4 lekami), to mogą być stosowane mniejsze dawki (np. 1-2 mg/kg/dobę w początkowym okresie leczenia). Zaleca się tak szybko jak to tylko możliwe podawanie cyklospryny doustnie. Przeszczepy szpiku: pierwszą dawkę należy podać w dniu poprzedzającym transplantację. Zalecana dawka wynosi 3-5 mg/kg mc/dobę w czasie do 2 tyg. po transplantacji. Następnie zaleca się doustne leczenie podtrzymujące, które należy kontynuować przez co najmniej 3 m-ce (najlepiej przez 6 m-cy). Następnie należy zmniejszać dawkę leku, aż do odstawienia leku w rok po transplantacji. Dożylne podawanie leku może być kontynuowane w przypadku zaburzeń żołądkowo-jelitowych, które mogą zmniejszać wchłanianie leku po podaniu doustnym.
Sandimmun przeciwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu.
Sandimmun w ciąży
Lek może być stosowany, gdy potencjalne korzyści uzasadniają podjęcie ryzyka wpływu na płód. Nie należy karmić piersią podczas leczenia preparatem.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Sandimmun skutki uboczne
Najczęściej: Zaburzenia czynności nerek, nadciśnienie tętnicze, drżenie, bóle głowy i hiperlipidemia. Często: parestezje, zaburzenia czynności wątroby, zaburzenia jelitowo-żołądkowe (utrata apetytu, nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka), przerost dziąseł, zwiększenie stężenia potasu i kwasu moczowego we krwi, zmniejszenie stężenia magnezu we krwi, kurcze mięśni i mialgia, nadmierne owłosienia i zmęczenie. Rzadziej: objawy encefalopatii (drgawki, splątanie, dezorientacja, zmniejszona reaktywność, pobudzenie, bezsenność, zaburzenia widzenia, ślepota korowa, śpiączka, niedowład, ataksja móżdżkowa), niedokrwistość, małopłytkowość, wysypka, obrzęki, przyrost masy ciała. Rzadko: polineuropatia obwodowa, zapalenie trzustki, hipoglikemia, osłabienie mięśni, miopatia, zaburzenia miesiączkowania, ginekomastia. Bardzo rzadko: obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, mikroangiopatyczna niedokrwistość hemolityczna i zespół hemolityczno-mocznikowy.
Sandimmun działanie i stosowanie
Lek immunosupresyjny. Hamuje przede wszystkim wytwarzanie cytokinin IL-2 przez limfocyty. Pośrednio hamuje wytwarzanie przeciwciał i aktywację makrofagów T. Niewielki wpływ hamujący wywiera na limfocyty B. W ten sposób hamuje rozwój odporności komórkowej w tym reakcji na przeszczep. Biodostępność wynosi 30%. T0,5 wynosi 2 h, a eliminacji 24 h. Metabolizowany w wątrobie i wydalany głównie z żółcią w 90%.
Sandimmun a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.