Dorośli i osoby w podeszłym wieku (>65 lat). U pacjentów nie otrzymujących preparatów wiążących fosforany dawkowanie określa się indywidualnie na podstawie stężenia fosforanów w surowicy. Dawka początkowa preparatu przy stężeniu fosforanów w surowicy 1,94-2,42 mmol/l wynosi 1 tabl. 3x/dobę; przy stężeniu 2,42-2,91 mmol/l – 2 tabl. 3x/dobę; przy stężeniu >2,91 mmol/l – 2 tabl. 3x/dobę. Jeżeli preparat jest przepisywany jako alternatywny środek wiążący fosforany, należy go podawać w równoważnych dawkach w mg/kg mc. w stosunku do wapniowego preparatu wiążącego fosforany, który pacjent otrzymywał wcześniej. Należy monitorować stężenie fosforanów w surowicy i odpowiednio dostosowywać dawkę preparatu w celu zmniejszenia stężenia fosforanów w surowicy do 1,94 mmol/l (6 mg/dl) lub poniżej. Stężenie fosforanów w surowicy należy oznaczać co 2-3 tyg., aż do czasu osiągnięcia stabilnego poziomu, a kolejne oznaczenia należy wykonywać regularnie. Zakres dawek może wynosić 1-5 tabl. podczas posiłku. Przeciętna dawka dobowa stosowana podczas jednorocznego badania wynosiła 7 g sewelameru.
Renagel przeciwskazania
Nadwrażliwość na sewelamer lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych preparatu. Hipofosfatemia lub niedrożność jelit.
Renagel w ciąży
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania preparatu u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią. Preparat powinien być stosowany u kobiet ciężarnych i karmiących tylko w razie wyraźnej potrzeby i po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka tak dla matki, jak i płodu lub niemowlęcia.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Renagel skutki uboczne
Bardzo często: nudności, wymioty, bóle brzucha, zatwardzenie, biegunka, niestrawność; obniżenie ciśnienia krwi, nadciśnienie; ból; świąd. Często: wzdęcia; bóle głowy; wysypka; zapalenie gardła. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów podczas leczenia preparatem stwierdzano niedrożność jelit lub podniedrożność jelit.
Renagel działanie i stosowanie
Preparat zawiera sewelamer – niewchłanialny polimer poli (chlorowodorku allilaminy), wiążący fosforan, niezawierający metalu i wapnia. Polimer ten zawiera liczne aminy oddzielone jednym atomem węgla od rdzenia polimeru. Aminy te ulegają częściowej protonizacji w jelicie i wchodzą w interakcję z cząsteczkami fosforanów przez wytwarzanie wiązań jonowych i wodorowych. Poprzez wiązanie fosforanów w przewodzie pokarmowym sewelamer zmniejsza stężenie fosforanów w surowicy. Sewelamer zmniejsza częstość występowania hiperkalcemii u chorych przyjmujących lek w porównaniu z pacjentami stosującymi tylko wapniowe preparaty wiążące fosforany, prawdopodobnie dlatego, że sam produkt nie zawiera wapnia. W badaniach klinicznych u pacjentów hemodializowanych sewelamer stosowany w monoterapii nie wywierał stałego i klinicznie istotnego wpływu na stężenie całkowitej cząsteczki parathormonu (iPTH) w surowicy. Nie są dostępne dane dotyczące wpływu leczenia preparatem na układ kostny. Po podaniu doustnym lek nie wchłania się z przewodu pokarmowego.
Renagel a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.