Bardzo często: bóle głowy, uderzenia gorąca. Często: zawroty głowy, kołatanie serca, uczucie zatkanego nosa, niestrawność, zaburzenia widzenia, np. widzenie z kolorową poświatą, nadwrażliwość na światło, niewyraźne widzenie. Opisywano również występowanie bólów mięśniowych u pacjentów, którzy przyjmowali syldenafil częściej niż raz dziennie. Opisywano również następujące działania niepożądane: reakcje nadwrażliwości (w tym wysypki skórne), przedłużającą się erekcję, wymioty, ból oka, zaczerwienienie oka, krwawienie z nosa, spadki ciśnienia po jednoczesnym zastosowaniu syldenafilu z lekami a-adrenolitycznymi, priapizm. Ponadto donoszono o występowaniu poważnych zaburzeń sercowo-naczyniowych (m.in. zawał mięśnia sercowego, dławica piersiowa, nagła śmierć sercowa, omdlenia, komorowe zaburzenia rytmu, krwotok mózgowo-naczyniowy, przemijające napady niedokrwienne – TIA, nadciśnienie i niedociśnienie tętnicze).
maxigra przeciwskazania
Przed rozpoczęciem leczenia pacjent powinien być poddany badaniu lekarskiemu w celu ustalenia przyczyny zaburzeń erekcji. Ponieważ istnieje ryzyko wystąpienia powikłań ze strony układu sercowo-naczyniowego związanych z aktywnością seksualną, przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić wydolność układu sercowo-naczyniowego. Syldenafil ma właściwości rozszerzające naczynia krwionośne, co może powodować łagodne, krótkotrwałe obniżenie ciśnienia tętniczego. W trakcie badań klinicznych nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w występowaniu ciężkich zaburzeń czynności układu sercowo-naczyniowego pomiędzy grupami pacjentów przyjmujących syldenafil a pacjentami przyjmującymi placebo. W żadnym przypadku zgonu nie stwierdzono związku przyczynowego między przyjęciem syldenafilu i wystąpieniem zgonu pacjenta. Donoszono o występowaniu ciężkich zaburzeń czynności układu sercowo-naczyniowego w krótkim okresie czasu po przyjęciu leku. W większości przypadków stwierdzano obecność istniejących wcześniej czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Znaczna część tych zaburzeń wystąpiła podczas stosunku płciowego lub w krótkim okresie po jego zakończeniu. W kilku przypadkach powyższe zaburzenia występowały wkrótce po przyjęciu syldenafilu zanim doszło do aktywności seksualnej. Dotychczas nie ma danych pozwalających stwierdzić, czy ciężkie zaburzenia czynności układu sercowo-naczyniowego związane są z nałożeniem się istniejących czynników ryzyka chorób układu krążenia i wzmożonej aktywności seksualnej, czy też istnieją inne przyczyny ich wystąpienia. Należy stosować ostrożnie u pacjentów ze współistniejącymi nieprawidłowościami anatomicznymi prącia (np. zwłóknienie ciał jamistych, choroba Peyroniego) oraz u pacjentów z chorobami predysponującymi do wystąpienia priapizmu. Nie zaleca się stosowania syldenafilu jednocześnie z innymi metodami leczenia zaburzeń erekcji, z uwagi na brak badań potwierdzających bezpieczeństwo i skuteczność takiego leczenia. Syldenafil nasila antyagregacyjne działanie nitroprusydku sodu. Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami hemostazy oraz u pacjentów z czynnym owrzodzeniem w obrębie przewodu pokarmowego. Preparat należy stosować u tych pacjentów jedynie wtedy, kiedy korzyści leczenia zaburzeń erekcji przeważają potencjalne ryzyko krwawienia. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu i rytonawiru. Ponieważ syldenafil może powodować zawroty głowy i zaburzenia widzenia, pacjenci przed prowadzeniem pojazdów mechanicznych i obsługą maszyn powinni zorientować się jak reagują na lek.
Nadwrażliwość na syldenafil lub którykolwiek ze składników preparatu. Leki pomagające osiągnąć wzwód, w tym również syldenafil, nie powinny być stosowane u pacjentów, u których przeciwwskazana jest aktywność seksualna (np. u pacjentów z ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak niestabilna choroba wieńcowa, ciężka niewydolność serca). Ponieważ syldenafil nasila działanie hipotensyjne leków uwalniających tlenek azotu (np. azotanów, molsydominy, nitroprusydku sodu) preparatu nie należy stosować u pacjentów leczonych azotanami i innymi lekami uwalniającymi tlenek azotu. Ze względu na brak odpowiednio kontrolowanych badań, stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, niedociśnieniem tętniczym (wartości ciśnienia tętniczego poniżej 90/50 mm Hg), po przebytym niedawno zawale mięśnia sercowego lub udarze mózgu oraz u pacjentów z dziedzicznymi chorobami zwyrodnieniowymi siatkówki (np. retinitis pigmentosa).
maxigra dawkowanie
Dorośli: zalecaną dawką początkową jest 50 mg syldenafilu. Dawkę można zwiększyć do 100 mg lub zmniejszyć do 25 mg, zależnie od skuteczności i tolerancji leku. Nie należy stosować dawek większych niż 100 mg. Przyjmowanie preparatu w dawkach większych niż 100 mg nie zwiększa jego skuteczności, zwiększa natomiast częstość występowania i nasilenie działań niepożądanych. Nie należy stosować preparatu częściej niż raz na dobę. Preparat należy przyjmować około 60 min. przed rozpoczęciem aktywności seksualnej. U pacjentów w podeszłym wieku metabolizm syldenafilu może być zwolniony, dlatego zaleca się zmniejszenie dawki początkowej preparatu do 25 mg. Kolejne dawki, w zależności od skuteczności i tolerancji leku, mogą być zwiększane do 50 mg i 100 mg. U pacjentów z lekkimi i umiarkowanymi zaburzeniami czynnościami nerek (klirens kreatyniny 30-80 ml/min) zmiana dawki syldenafilu nie jest konieczna. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 25 mg) nie należy stosować w ciągu 4 h po przyjęciu leku a-adrenolitycznego.
maxigra w ciąży
Preparat nie jest wskazany do stosowania u kobiet.
maxigra a karmienie piersią
Preparat nie jest wskazany do stosowania u kobiet.
maxigra przedawkowanie
Po przyjęciu pojedynczych dawek do 800 mg obserwowano wystąpienie działań niepożądanych jak po stosowaniu dawek terapeutycznych. Po przyjęciu dużych dawek leku objawy niepożądane były nasilone i występowały ze zwiększoną częstością. Nieznana jest specyficzna odtrutka dla syldenafilu. Dializa nie przyspiesza eliminacji syldenafilu. W przypadku przedawkowania leku należy zastosować leczenie objawowe.
maxigra a alkohol
Syldenafil nasila hipotensyjne działanie leków uwalniających tlenek azotu (np. azotanów, molsydominy, nitroprusydku sodu), dlatego stosowanie preparatu pacjentów leczonych azotanami lub innymi lekami uwalniającymi tlenek azotu jest przeciwwskazane. Syldenafil jest metabolizowany w wątrobie przez cytochrom P450 (CYP), głównie przez jego izoenzym 3A4 oraz w mniejszym stopniu przez izoenzym 2C9. W badaniach klinicznych wykazano, że podczas jednoczesnego stosowania syldenafilu z lekami hamującymi CYP3A4 (np. ketokonazol, erytromycyna, cymetydyna), metabolizm syldenafilu jest zmniejszony. Dlatego, w przypadku jednoczesnego stosowania syldenafilu i inhibitorów CYP3A4, zaleca się zmniejszenie początkowej dawki syldenafilu do 25 mg. Podczas jednoczesnego stosowania syldenafilu z inhibitorami CYP2C9 (np. tolbutamidem, warfaryną, fenytoiną) nie wykazano wpływu tych leków na farmakokinetykę syldenafilu. Podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorem proteazy HIV rytonawirem, który jest silnym inhibitorem cytochromu P450, metabolizm syldenafilu jest znacznie zmniejszony. Dlatego nie zaleca się ich jednoczesnego stosowania. W przypadku konieczności jednoczesnego stosowania syldenafilu z rytonawirem, dawka syldenafilu nie powinna być większa niż 25 mg na 48 h. Jednoczesne stosowanie syldenafilu i inhibitora proteazy HIV sakwinawiru powoduje zwiększenie stężenia syldenafilu w osoczu krwi. Syldenafil podawany w dawce 100 mg nie wpływał na farmakokinetykę rytonawiru i sakwinawiru. Sok grejpfrutowy (słaby inhibitor CYP3A4) może powodować umiarkowane zwiększenie stężenia syldenafilu w osoczu. Nie wykazano wpływu leków z grupy inhibitorów CYP2D6 (takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) na farmakokinetykę syldenafilu. Nie ma danych wskazujących na to, że tiazydowe leki moczopędne, diuretyki pętlowe i diuretyki oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści kanału wapniowego, leki b-adrenolityczne oraz leki indukujące cytochrom P450 (np. barbiturany, ryfampicyna) wpływają na metabolizm syldenafilu. Syldenafil jest słabym inhibitorem izoenzymów cytochromu P450, 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4. Ponieważ stężenie syldenafilu w osoczu, w którym wywiera on hamujący wpływ na izoenzymy cytochromu P450 jest wielokrotnie większe niż maksymalne stężenie leku w osoczu po przyjęciu dawek terapeutycznych, nie należy się spodziewać wpływu syldenafilu na metabolizm leków, które są substratami tych enzymów. Nie ma danych wskazujących na występowanie interakcji między syldenafilem i nieswoistymi inhibitorami fosfodiesterazy (np. teofiliną, dipirydamolem). Podczas jednoczesnego stosowania syldenafilu z kwasem acetylosalicylowym, syldenafil nie nasilał działania kwasu acetylosalicylowego, w wyniku którego wydłużał się czas krwawienia. Nie zaobserwowano nasilenia się objawów niepożądanych, stosując syldenafil jednocześnie z lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze krwi z następujących grup: diuretyki, leki b-adrenolityczne, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, leki przeciwnadciśnieniowe o bezpośrednim działaniu rozszerzającym naczynia, leki przeciwnadciśnieniowe o działaniu ośrodkowym, leki wpływające na pozazwojowe neurony adrenergiczne, antagoniści kanału wapniowego. Syldenafil należy stosować ostrożnie u pacjentów stosujących leki a-adrenolityczne. U pacjentów przyjmujących leki a-adrenolityczne i jednocześnie stosujących syldenafil (zwłaszcza w dawce >25 mg) w ciągu 4 h po przyjęciu syldenafilu może wystąpić objawowe niedociśnienie. Syldenafil podawany w dawce 100 mg pacjentom z nadciśnieniem tętniczym leczonym amlodypiną zwiększał działanie hipotensyjne amlodypiny (obniżenie ciśnienia skurczowego i rozkurczowego odpowiednio o 8 mm Hg i 7 mm Hg). Podobne działanie hipotensyjne syldenafilu obserwowano u zdrowych ochotników. Pojedyncze dawki leków zobojętniających (wodorotlenku magnezu lub wodorotlenku glinu) nie wpływają na biodostępność syldenafilu. Syldenafil przyjmowany w dawce 50 mg przez zdrowych ochotników jednocześnie z alkoholem nie nasilał działania hipotensyjnego alkoholu. Ponieważ jednak alkohol może czasowo upośledzać zdolność do osiągnięcia wzwodu, nie zaleca się spożywania dużych ilości alkoholu podczas przyjmowania syldenafilu.
Maxigra działanie i stosowanie
Syldenafil jest produktem do stosowania doustnego, przeznaczonym do leczenia zaburzeń erekcji. W naturalnych warunkach, tzn. w odpowiedzi na pobudzenie seksualne, przywraca on zaburzony mechanizm erekcji poprzez zwiększenie dopływu krwi do prącia. Fizjologicznym mechanizmem odpowiedzialnym za erekcję prącia jest uwalnianie tlenku azotu w ciałach jamistych w czasie pobudzenia seksualnego. Tlenek azotu następnie aktywuje enzym cyklazę guanylową, co zwiększa poziom cyklicznego guanozynomonofosforanu (cGMP). Powoduje to rozkurcz mięśni gładkich w ciałach jamistych i umożliwia napływ krwi do prącia. Syldenafil jest silnym selektywnym inhibitorem swoistej dlacGMP fosfodiesterazy typu 5. (PDE5), która jest odpowiedzialna za rozkład cGMP w ciałach jamistych. Syldenafil wywołuje erekcję poprzez swoje działanie obwodowe. Syldenafil nie wykazuje bezpośredniego działania zwiotczającego na izolowane ludzkie ciała jamiste, natomiast znacznie nasila rozkurczający wpływ tlenku azotu na tę tkankę. W czasie pobudzenia seksualnego, gdy dochodzi do aktywacji przemian metabolicznych, w których biorą udział tlenek azotu i cGMP, zahamowanie aktywności PDE5 przez syldenafil powoduje wzrost poziomu cGMP w ciałach jamistych. Pobudzenie seksualne jest, zatem niezbędne, aby syldenafil mógł wywierać zamierzone korzystne działanie farmakologiczne.