Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Istotne klinicznie czynne krwawienie. Choroba wątroby przebiegająca z koagulopatią i klinicznie istotnym ryzykiem krwawienia. Nieprawidłowości i stany stanowiące znaczące ryzyko wystąpienia poważnych krwawień. Obejmują one czynne lub ostatnio przebyte owrzodzenia w obrębie przewodu pokarmowego, nowotwór złośliwy z wysokim ryzykiem krwawienia, przebyty ostatnio uraz mózgu lub kręgosłupa, przebyty ostatnio zabieg chirurgiczny mózgu, kręgosłupa lub okulistyczny, ostatnio przebyty krwotok wewnątrzczaszkowy, stwierdzona lub podejrzewana obecność żylaków przełyku, żylno-tętnicze wady rozwojowe, tętniak naczyniowy lub poważne nieprawidłowości w obrębie naczyń wewnątrzrdzeniowych lub śródmózgowych. Niekontrolowane, ciężkie nadciśnienie tętnicze. Jednoczesne leczenie innymi produktami przeciwzakrzepowymi np. heparyną niefrakcjonowaną, heparynami drobnocząsteczkowymi (enoksaparyna, dalteparyna itp.), pochodnymi heparyny (fondaparynuks itp.), doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi (warfaryna, dabigatranu eteksylan, rywaroksaban, apiksaban, itp.) z wyjątkiem szczególnego przypadku zmiany z leczenia przeciwzakrzepowego środkami doustnymi lub jeżeli heparyna niefrakcjonowana podawana jest w dawkach koniecznych do utrzymania drożności cewnika żył głównych lub tętnic. Ciąża i karmienie piersią.
Lixiana skutki uboczne
Bezpieczeństwo edoksabanu oceniono w dwóch badaniach 3 fazy obejmujących 21105 pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków (badanie ENGAGE AF-TIMI 48) oraz 8 292 pacjentów z ŻChZZ (zakrzepica żył głębokich oraz zatorowość płucna) (badanie Hokusai-VTE). Średni okres ekspozycji na edoksaban w dawce 60 mg (oraz 30 mg po zmniejszeniu dawki) wynosił 2,5 roku u 7 012 pacjentów w badaniu ENGAGE AF-TIMI 48 oraz 251 dni u 4118 pacjentów w badaniu Hokusai-VTE. Działania niepożądane wystąpiły u 2 256 pacjentów (32,2%) przyjmujących edoksaban w dawce 60 mg (30 mg po zmniejszeniu dawki) w badaniu ENGAGE AF-TIMI 48 oraz u 1249 pacjentów (30,3%) w badaniu Hokusai-VTE. W obydwu badaniach, stosując zatwierdzone określenia, najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi z krwawieniem podczas stosowania edoksabanu w dawce 60 mg były krwawienie do tkanek miękkich w obrębie skóry (do 5,9%) oraz krwawienie z nosa (do 4,7%), podczas gdy krwawienie z pochwy (9,0%) było najczęściej występującym działaniem niepożądanym związanym z krwawieniem wyłącznie w badaniu Hokusai-VTE. Krwawienie może wystąpić w dowolnym miejscu. Krwawienie może być ciężkie a nawet prowadzić do śmierci. Innymi, często występującymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem edoksabanu były niedokrwistość, wysypka oraz nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (rzadko) reakcja anafilaktyczna, obrzęk alergiczny. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) krwotok śródczaszkowy; (rzadko) krwotok podpajęczynówkowy. Zaburzenia oka: (niezbyt często) krwotok spojówkowy/twardówkowy, krwotok wewnątrzgałkowy. Zaburzenia serca: (rzadko) krwotok do worka osierdziowego. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) inne krwotoki. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) krwawienie z nosa; (niezbyt często) krwioplucie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) krwotok w dolnym odcinku przewodu pokarmowego, krwotok w górnym odcinku przewodu pokarmowego, krwotok w jamie ustnej/gardle, nudności; (rzadko) krwotok pozaotrzewnowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności γ -glutamylotransferazy; (niezbyt często) zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparginowej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) krwotok do tkanek miękkich w obrębie skóry, wysypka, świąd; (niezbyt często) pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) krwawienie domięśniowe (bez zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych), krwotok wewnątrzstawowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) krwiomocz makroskopowy/krwawienie z cewki moczowej. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) krwotok z pochwy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) krwotok w miejscu wkłucia. Badania diagnostyczne: (często) nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) krwotok w miejscu zabiegu chirurgicznego; (rzadko) krwotok podtwardówkowy, krwotok związany z przeprowadzanym zabiegiem. Ze względu na farmakologiczny mechanizm działania, stosowanie produktu może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem utajonego lub jawnego krwawienia, z dowolnej tkanki lub organu, które może prowadzić do niedokrwistości pokrwotocznej. Jej objawy podmiotowe, przedmiotowe oraz nasilenie (w tym możliwość zgonu) będą różnić się w zależności od miejsca oraz nasilenia lub rozległości krwawienia i/lub niedokrwistości. W badaniach klinicznych w trakcie długotrwałego leczenia edoksabanem w porównaniu z leczeniem antagonistami witaminy K częściej obserwowano krwawienia z błon śluzowych (np. krwawienie z nosa, przewodu pokarmowego, moczowo-płciowego) i niedokrwistość. Dlatego, oprócz odpowiedniego nadzoru klinicznego, badania laboratoryjne hemoglobiny/hematokrytu mogłyby być przydatne do wykrywania utajonego krwawienia, jeśli uzna się to za stosowne. W niektórych grupach pacjentów ryzyko krwawienia może być większe, np. u pacjentów z niekontrolowalnym ciężkim nadciśnieniem tętniczym krwi i/lub u pacjentów, którzy jednocześnie stosują inne produkty wpływające na hemostazę. Krwawienie menstruacyjne może mieć większe nasilenie i/lub być dłuższe. Objawami powikłań krwotocznych mogą być: osłabienie, bladość, zawroty głowy, ból głowy lub obrzęk niewiadomego pochodzenia, duszność i wstrząs niewiadomego pochodzenia. Dla produktu zgłaszano znane wtórne powikłania ciężkiego krwawienia, takie jak zespół ciasnoty przedziałów powięziowych i niewydolność nerek z powodu obniżonej perfuzji. Oceniając stan każdego pacjenta, u którego stosowano leki przeciwzakrzepowe należy uwzględnić możliwość wystąpienia krwotoku.
Lixiana przedawkowanie
Przedawkowanie edoksabanu może prowadzić do krwotoku. Doświadczenie w zakresie przypadków przedawkowania jest bardzo ograniczone. Nie ma specyficznego antidotum, które znosiłoby farmakodynamiczne działanie edoksabanu. W przypadku przedawkowania edoksabanu można rozważyć wczesne podanie węgla aktywowanego w celu zmniejszenia wchłaniania. To zalecenie opiera się na standardowych schematach postępowania w przedawkowaniu leków oraz danych dotyczących podobnych związków. Program badań klinicznych edoksabanu nie obejmował badania wpływu podania węgla aktywowanego na zmniejszenie wchłaniania edoksabanu. W przypadku wystąpienia powikłania krwotocznego u pacjenta otrzymującego edoksaban, należy opóźnić podanie kolejnej dawki edoksabanu lub należy przerwać leczenie, w zależności od sytuacji klinicznej. T0,5 edoksabanu wynosi ok. 10-14 h. Postępowanie należy dostosować indywidualnie według stopnia ciężkości i umiejscowienia krwotoku. W razie potrzeby można zastosować odpowiednie leczenie objawowe, takie jak ucisk mechaniczny (np. w ciężkim krwawieniu z nosa), hemostaza chirurgiczna z procedurami opanowania krwawienia, podawanie płynów i zastosowanie wsparcia hemodynamicznego, przetoczenie produktów krwiopochodnych (koncentrat krwinek czerwonych lub świeżo mrożone osocze, w zależności od powiązanej niedokrwistości lub koagulopatii) lub płytek krwi. W przypadku zagrażających życiu krwawień, których opanowanie nie jest możliwe za pomocą środków, takich jak przetoczenie krwi lub hemostaza, podanie koncentratu 4 czynników zespołu protrombiny (PCC) w dawce 50 j.m./kg pozwala na zniesienie działania produktu w ciągu 30 min. od zakończenia inf. Można również rozważyć podanie rekombinowanego czynnika VIIa (r-FVIIa). Jednakże, doświadczenie kliniczne w stosowaniu tych produktów u pacjentów przyjmujących edoksaban jest ograniczone. W przypadku wystąpienia poważnych krwawień, należy, w zależności od dostępności na szczeblu lokalnym, skonsultować się ze specjalistą ds. krzepnięcia krwi. Siarczan protaminy i wit. K nie powinny wpływać na przeciwzakrzepowe działanie edoksabanu. Nie ma doświadczenia ze środkami hamującymi fibrynolizę (kwas traneksamowy, kwas aminokapronowy) u pacjentów przyjmujących edoksaban. Nie ma ani podstaw naukowych ani doświadczenia, które potwierdzałyby korzyści z zastosowania leków przeciwkrwotocznych o działaniu ogólnym (desmopresyna, aprotynina) u pacjentów przyjmujących edoksaban. Ze względu na duży stopień wiązania z białkami osocza krwi, edoksaban raczej nie będzie podlegał dializie.
Lixiana działanie i stosowanie
Edoksaban jest wysoce wybiórczym, bezpośrednim i odwracalnym inhibitorem czynnika Xa, proteazy serynowej umiejscowionej na końcu wspólnego szlaku kaskady krzepnięcia. Edoksaban hamuje aktywność wolnego czynnika Xa oraz protrombinazy. Hamowanie aktywności czynnika Xa w kaskadzie krzepnięcia zmniejsza ilość powstającej trombiny, wydłuża czas krzepnięcia oraz zmniejsza ryzyko powstawania zakrzepów.
Lixiana a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Lixiana w ciąży
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Lixiana dawkowanie
Zapobieganie udarom mózgu i zatorowości systemowej: zalecana dawka to 60 mg edoksabanu raz/dobę. Leczenie edoksabanem pacjentów z niezastawkowym migotaniem należy kontynuować długoterminowo. Leczenie zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej i zapobieganie nawrotowej zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej (żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, ŻChZZ): zalecana dawka to 60 mg edoksabanu raz/dobę po wstępnym leczeniu lekiem przeciwzakrzepowym podawanym pozajelitowo przez co najmniej 5 dni. Podczas wstępnego leczenia lekiem przeciwzakrzepowym podawanym pozajelitowo nie należy jednocześnie stosować edoksabanu. Należy indywidualnie dostosować okres leczenia zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej (ŻChZZ) oraz zapobiegania nawrotowej ŻChZZ po dokładnym oszacowaniu korzyści z leczenia w stosunku do ryzyka krwawienia. Krótkie cykle leczenia (przynajmniej 3 m-ce) należy stosować w przypadku tymczasowych czynników ryzyka (np. przebyty niedawno zabieg chirurgiczny, uraz, unieruchomienie), natomiast dłuższe cykle leczenia należy stosować w przypadku trwałych czynników ryzyka lub idiopatycznej zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. W przypadku niezastawkowego migotania przedsionków oraz ŻChZZ, zalecana dawka to 30 mg edoksabanu raz/dobę u pacjentów z jednym lub więcej spośród następujących czynników klinicznych: umiarkowane lub ciężkie zaburzenia czynności nerek (CrCl 15 – 50 ml/min); mała mc. ≤60 kg; jednoczesne stosowanie następujących inhibitorów glikoproteiny P (P-gp): cyklosporyna, dronedaron, erytromycyna lub ketokonazol. Podsumowanie dawkowania w niezastawkowym migotaniu przedsionków oraz ŻChZZ: zalecana dawka 60 mg raz/dobę. Zaburzenia czynności nerek: umiarkowane lub ciężkie (CrCl 15 – 50 ml/min) – 30 mg raz/dobę. Mała mc. ≤60 kg – 30 mg raz/dobę. Inhibitory P-gp Cyklosporyna, dronedaron, erytromycyna, ketokonazol – 30 mg raz/dobę. Jeśli pacjent pominął dawkę produktu leczniczego, powinien ją jak najszybciej przyjąć, a następnego dnia kontynuować przyjmowanie raz/dobę, zgodnie z zaleceniami. Pacjent nie powinien przyjmować podwójnej przepisanej dawki tego samego dnia w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Zmiana leczenia na produkt leczniczego oraz z produktu leczniczego na inny produkt leczniczy: nieprzerwane leczenie przeciwzakrzepowe jest ważne dla pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków oraz ŻChZZ. Mogą zaistnieć sytuacje wymagające zmiany w leczeniu przeciwzakrzepowym. Z: antagonista wit. K na produkt leczniczy: przerwać stosowanie antagonisty wit. K i rozpocząć stosowanie produktu leczniczego, gdy wskaźnik INR ≤2,5. Doustne leki przeciwzakrzepowe inne niż antagoniści wit. K: dabigatran, rywaroksaban, apiksaban na produkt leczniczy: przerwać stosowanie dabigatranu, rywaroksabanu lub apiksabanu i rozpocząć stosowanie produktu leczniczego w czasie przyjęcia kolejnej dawki doustnego leku przeciwzakrzepowego. Leki przeciwzakrzepowe podawane pozajelitowo na produkt leczniczy: tych produktów leczniczych nie należy stosować jednocześnie. Leki przeciwzakrzepowe podawane podskórnie (np.: heparyna małocząsteczkowa, fondaparynuks): przerwać stosowanie leku przeciwzakrzepowego podawanego podskórnie i rozpocząć stosowanie produktu leczniczego w czasie przyjęcia kolejnej planowanej dawki leku przeciwzakrzepowego podawanego podskórnie. Niefrakcjonowana heparyna podawana dożylnie: przerwać infuzję i rozpocząć stosowanie produktu leczniczego 4 h później. Z produktu leczniczego na antagonisty wit. K: Istnieje potencjalne ryzyko niewłaściwego działania przeciwzakrzepowego podczas zmiany leczenia z produktu leczniczego na antagonistę wit. K. Należy zapewnić nieprzerwane i odpowiednie działanie przeciwzakrzepowe podczas zmiany leczenia na inny lek przeciwzakrzepowy. Lek doustny: pacjentom przyjmującym dawkę 60 mg, podać produkt leczniczy w dawce 30 mg raz/dobę jednocześnie z odpowiednią dawką antagonisty wit. K. Pacjentom przyjmującym dawkę 30 mg (w przypadku występowania jednego lub więcej spośród następujących czynników klinicznych: umiarkowane do ciężkich zaburzenia czynności nerek (CrCl 15 – 50 ml/min), mała mc. lub stosowanie określonych inhibitorów P-gp), podać produkt leczniczy w dawce 15 mg raz/dobę razem z odpowiednią dawką antagonisty wit. K. Pacjenci nie powinni przyjmować dawki nasycającej antagonisty wit. K, aby szybko osiągnąć wartość wskaźnika INR pomiędzy 2 a 3. Zaleca się podanie dawki podtrzymującej antagonisty wit. K, jeśli pacjent przyjmował wcześniej lek z tej grupy lub zastosowanie odpowiedniego schematu leczenia antagonistą wit. K z uwzględnieniem wartości wskaźnika INR i lokalnej praktyki. W momencie uzyskania wartości wskaźnika INR ≥2,0, należy przerwać stosowanie produktu leczniczego. U większości pacjentów (85%) uzyskanie wartości INR ≥2,0 jest możliwe w ciągu 14 dni jednoczesnego podawania produktu leczniczego oraz antagonisty witaminy K. Zaleca się przerwanie stosowania produktu leczniczego po 14 dniach i kontunuowanie leczenia antagonistą wit. K w dawce pozwalającej na utrzymanie wartości wskaźnika INR pomiędzy 2 a 3. Zaleca się co najmniej 3-krotne określenie wartości wskaźnika INR podczas pierwszych 14 dni leczenia skojarzonego, krótko przed podaniem dobowej dawki produktu leczniczego, w celu zminimalizowania wpływu produktu leczniczego na pomiar wartości wskaźnika INR. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego oraz antagonisty wit. K może prowadzić do wzrostu wartości wskaźnika INR mierzonego po podaniu produktu leczniczego nawet o 46%. Lek podawany pozajelitowo: Przerwać stosowanie produktu leczniczego i podać lek przeciwzakrzepowy pozajelitowo oraz antagonistę wit. K w czasie przyjęcie kolejnej planowanej dawki produktu leczniczego. W momencie uzyskania stabilnej wartości INR ≥2,0, należy przerwać stosowanie leku przeciwzakrzepowego podawanego pozajelitowo i kontynuować stosowanie antagonisty wit. K. Z produktu leczniczego na doustne leki przeciwzakrzepowe inne niż antagoniści wit. K: przerwać stosowanie produktu leczniczego i rozpocząć stosowanie leku przeciwzakrzepowego innego niż antagonista wit. K w czasie przyjęcia kolejnej planowanej dawki produktu leczniczego. Z produktu leczniczego na leki przeciwzakrzepowe podawane pozajelitowo: leków nie należy stosować jednocześnie. Przerwać stosowanie produktu leczniczego i rozpocząć stosowanie leku przeciwzakrzepowego podawanego pozajelitowo w czasie przyjęcia kolejnej planowanej dawki produktu leczniczego. Czynność nerek należy ocenić u wszystkich pacjentów poprzez obliczenie CrCl przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym w celu: wykluczenia pacjentów z krańcowym stadium niewydolności nerek (CrCl Cl 15-50 ml/min (30 mg raz/dobę), u pacjentów z CrCl >50 ml/min (60 mg raz/dobę) oraz decydując o zastosowaniu produktu leczniczego u pacjentów z podwyższonym CrCl. Czynność nerek należy również ocenić, jeśli podczas leczenia podejrzewa się zmianę w czynności nerek (np. hipowolemię, odwodnienie oraz w przypadku stosowania określonych produktów leczniczych). Metodą stosowaną do oszacowania czynności nerek (CrCl w ml/min) podczas rozwoju klinicznego produktu leczniczego była metoda Cockcrofta-Gaulta. Ta metoda jest zalecana do oceny CrCl pacjentów przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie leczenia produktem leczniczym. U pacjentów z łagodnym zaburzeniami czynności nerek (CrCl >50 – 80 ml/min), zalecana dawka to 60 mg produktu leczniczego raz/dobę. U pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek (CrCl 15 – 50 ml/min), zalecana dawka to 30 mg produktu leczniczego raz/dobę. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u pacjentów z krańcowym stadium niewydolności nerek (CrCl 2 x GGN (górna granica normy)) lub bilirubiną całkowitą ≥1,5 x GGN byli wykluczeni z udziału w badaniach klinicznych. Dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego w tej grupie pacjentów. Przed rozpoczęciem stosowania produktu leczniczego należy przeprowadzić badania oceniające czynność wątroby. Dla pacjentów o mc. ≤60 kg, zalecana dawka to 30 mg produktu leczniczego raz/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku: zmniejszenie dawki nie jest wymagane. Płeć: zmniejszenie dawki nie jest wymagane. U pacjentów stosujących jednocześnie produkt leczniczy oraz następujące inhibitory P-gp: cyklosporyna, dronedaron, erytromycyna lub ketokonazol, zalecana dawka to 30 mg produktu leczniczego raz/dobę. Zmniejszenie dawki nie jest wymagane w przypadku jednoczesnego stosowanie amiodaronu, chinidyny lub werapamilu. Nie przeprowadzono badań dotyczących jednoczesnego stosowania produktu leczniczego z innymi inhibitorami P-gp, w tym inhibitorami proteazy HIV. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku do 18 lat. Nie ma dostępnych danych.