Lerkanidypina jest antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny, hamującym przezbłonowy transport jonów wapnia do komórek serca i mięśni gładkich. Działanie hipotensyjne jest wynikiem bezpośredniego działania rozkurczającego mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, co powoduje zmniejszenie całkowitego obwodowego oporu naczyniowego. Pomimo krótkiego okresu półtrwania w surowicy krwi, lerkanidypina charakteryzuje się długotrwałym działaniem dzięki dużemu powinowactwu i rozpuszczalności w lipidach błon komórkowych. Nie działa inotropowo ujemnie, z powodu dużego powinowactwa do komórek mięśni gładkich naczyń. Ponieważ działanie rozwija się stopniowo, u pacjentów leczonych produktem leczniczym rzadko występują objawy ostrego niedociśnienia tętniczego i odruchowej tachykardii. Tak jak w przypadku innych asymetrycznych pochodnych 1,4– dihydropirydyny, działanie hipotensyjne lerkanidypiny jest wywołane głównie przez enancjomer (S). Oprócz badań klinicznych, potwierdzających skuteczność produktu leczniczego w leczeniu łagodnego i umiarkowanego nadciśnienia tętniczego, przeprowadzono również niewielką, niekontrolowaną, randomizowaną próbę kliniczną leczenia pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym (średnia wartość ±SD rozkurczowego ciśnienia krwi 114,5±3,7 mm Hg). Badanie wykazało, że ciśnienie krwi zmniejszyło się do wartości prawidłowych u 40% z 25 badanych pacjentów po stosowaniu 20 mg lerkanidypiny raz/dobę i u 56% z 25 badanych pacjentów po stosowaniu 10 mg lerkanidypiny 2x/dobę. W podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym badaniu klinicznym z użyciem placebo, w którym brali udział pacjenci z izolowanym nadciśnieniem skurczowym, produkt leczniczy skutecznie obniżał skurczowe ciśnienie krwi z początkowej wartości średniej 172,6±5,6 mm Hg do wartości 140,2±8,7 mm Hg.
Lercan a alkohol
Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol moze oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.
Lercan a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Lercan dawkowanie
Zalecana jednorazowa dawka dobowa produktu leczniczego wynosi 10 mg. Produkt należy przyjmować doustnie, co najmniej 15 min. przed posiłkiem. Dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę, w zależności od skuteczności produktu u danego pacjenta. Dawkę należy zwiększać stopniowo, ponieważ oczekiwane pełne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić w ciągu 2 tyg. W przypadku niewystarczającego obniżenia ciśnienia tętniczego podczas monoterapii, produkt leczniczy można stosować w skojarzeniu z lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne (np. atenolol), lekami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazyd) lub inhibitorami ACE (np. kaptopryl lub enalapryl). Ponieważ krzywa obrazująca zależność między wielkością dawki i skutecznością leczenia ma początkowo ostry przebieg, po którym dla dawek wynoszących 20-30 mg występuje plateau, nie należy stosować dawek większych niż zalecane, gdyż zwiększa się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych bez zwiększenia skuteczności leczenia. Chociaż właściwości farmakokinetyczne produktu i doświadczenie kliniczne wskazują, że u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne dostosowanie dawkowania, to jednak leczenie produktem leczniczym pacjentów w tej grupie wiekowej należy rozpoczynać z ostrożnością. Ponieważ brak danych klinicznych na temat stosowania produktu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat, nie zaleca się podawania w tej grupie wiekowej. Produkt leczniczy należy podawać ze szczególną ostrożnością u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek lub wątroby. Mimo że zalecana zwykle dawka dobowa może być dobrze tolerowana przez takich pacjentów, to jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg/dobę. Przeciwnadciśnieniowe działanie produktu może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tej grupie pacjentów należy rozważyć dostosowanie dawkowania. Nie należy podawać produktu leczniczego pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (klirens kreatyniny
Lercan przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną (lerkanidypinę), pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża i okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej antykoncepcji. Zwężenie drogi odpływu krwi z lewej komory serca. Nie leczona zastoinowa niewydolność serca. Niestabilna dusznica bolesna. Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Świeży zawał mięśnia sercowego i okres m-ca od jego wystąpienia. Jednoczesne stosowanie: z silnym inhibitorem cytochromu CYP3A4, z cyklosporyną, z sokiem grejpfrutowym.
Lercan w ciąży
Podawanie lerkanidypiny szczurom i królikom nie spowodowało wystąpienia działania teratogennego i nie wpływało na płodność. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet w ciąży, ponieważ brak jest badań klinicznych dotyczących stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży. U zwierząt stwierdzono działanie teratogenne innych pochodnych dihydropirydyny. Kobiety w wieku rozrodczym przyjmujące lerkanidypinę powinny stosować skuteczną antykoncepcję. Z powodu właściwości lipofilnych lerkanidypiny może przenikać do mleka kobiecego. Produktu leczniczego nie należy podawać w okresie karmienia piersią.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria X
Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria X
Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria X
Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.
Lercan skutki uboczne
Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) senność. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) bóle, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (rzadko) dławica piersiowa; (niezbyt często) częstoskurcz, uczucie kołatania serca. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) uczucie uderzenia gorąca; (bardzo rzadko) omdlenia. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) nudności, niestrawność, biegunka, ból brzucha, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (rzadko) bóle mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) wielomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) obrzęki obwodowe; (rzadko) osłabienie, zmęczenie. Po wprowadzeniu produktu do obrotu obserwowano następujące działania niepożądane występujące bardzo rzadko w zgłoszeniach spontanicznych: przerost dziąseł, przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, niedociśnienie tętnicze, zwiększona częstość oddawania moczu, bóle w klatce piersiowej. Niektóre pochodne dihydropirydyny mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie bólu w okolicy przedsercowej lub napadów dławicy piersiowej. Bardzo rzadko, u pacjentów z wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może wystąpić nasilenie i zwiększenie częstości występowania napadów bólów wieńcowych. W pojedynczych przypadkach może wystąpić zawał serca. Lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie na stężenie glukozy w krwi ani na stężenie lipidów w osoczu.
Lercan przedawkowanie
Po wprowadzeniu produktu do obrotu zanotowano 3 przypadki przedawkowania (150 mg, 280 mg i odpowiednio 800 mg lerkanidypiny połkniętej w trakcie próby samobójczej). Po zażyciu dawki 150 mg + niezdefiniowanej ilości alkoholu, obserwowano senność – wykonano płukanie żołądka i podano węgiel aktywny. Spożycie dawki 280 mg + 5,6 mg moksonidyny wywołało wstrząs kardiogenny, ciężkie niedokrwienie mięśnia sercowego oraz miarkowaną niewydolność nerek – pacjentowi podano duże dawki katecholamin, furosemid, glikozydy nasercowe oraz plazmaferezę. Zażycie dawki 800 mg wywołało wymioty, obniżenie ciśnienia – podawano węgiel medyczny oraz dopaminę dożylnie. Leczenie okazało się skuteczne – pacjenci powrócili do zdrowia. Tak jak w przypadku innych pochodnych dihydropirydyny, można oczekiwać, że po przedawkowaniu wystąpi nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych, przejawiające się znacznym niedociśnieniem tętniczym i odruchową tachykardią. W przypadku ciężkiego niedociśnienia tętniczego, bradykardii i utraty przytomności należy rozpocząć leczenie objawowe, np. podając atropinę dożylnie w przypadku bradykardii.