Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi (BUN), kreatyniny i aktywności kinazy kreatynowej; (niezbyt często) zmniejszenie stężenia potasu i sodu w surowicy. Zaburzenia serca: (niezbyt często) omdlenia, niedociśnienie tętnicze, tachykardia, obrzęki. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy; (niezbyt często) ortostatyczne zawroty głowy; (nieznana) ból głowy. Zaburzenia ucha i błędnika: (nieznana) szumy uszne. Zaburzenia układ oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności/wymioty; (niezbyt często) biegunka; (nieznana) dyspepsja, zaburzenie smaku. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia w oddawaniu moczu; (nieznana) zaburzenie czynności nerek, w tym pojedyncze przypadki niewydolności nerek u pacjentów z czynnikami ryzyka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) obrzęki kończyn; (nieznana) bóle stawowe, bóle mięśniowe. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) hiperkaliemia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie twarzy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) przypadki nadwrażliwości, takie jak obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, nieprawidłowa czynność wątroby. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia funkcji seksualnych, zmiany libido. Działania niepożądane obserwowane w czasie stosowania samego irbesartanu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) bóle w klatce piersiowej. Działania niepożądane (niezależnie od związku z produktem leczniczym) obserwowane w czasie stosowania samego hydrochlorotiazydu. Badania diagnostyczne: (nieznana) zaburzenia równowagi elektrolitowej (w tym hipokaliemia i hiponatremia), hiperurykemia, glikozuria, hiperglikemia, zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Zaburzenia serca: (nieznana) zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) niedokrwistość aplastyczna, zahamowanie czynności szpiku, neutropenia/agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, trombocytopenia. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) zawroty głowy, parestezje, uczucie pustki w głowie, niepokój. Zaburzenia oka: (nieznana) przemijające niewyraźne widzenie, widzenie w żółtych barwach. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc). Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) zapalenie trzustki, jadłowstręt, biegunka, zaparcie, podrażnienie żołądka, zapalenia ślinianki, utrata apetytu. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) reakcje anafilaktyczne, toksyczna nekroliza naskórka, (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), reakcje typu skórnego tocznia rumieniowatego, uczynnienie skórnego tocznia rumieniowatego, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) osłabienie mięśniowe, skurcze mięśni. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) gorączka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) żółtaczka (wewnątrzwątrobowa żółtaczka zastoinowa). Zaburzenia psychiczne: (nieznana) depresja, zaburzenia snu. Działania niepożądane hydrochlorotiazydu zależne od dawki (szczególnie zaburzenia elektrolitowe) mogą nasilać się ze wzrostem dawki hydrochlorotiazydu.
Lartokaz przedawkowanie
Brak specyficznych informacji dotyczących leczenia przedawkowania produktu. Pacjent powinien być dokładnie obserwowany i należy zastosować ogólne leczenie objawowe i podtrzymujące. Postępowanie zależy od czasu jaki upłynął od zażycia produktu oraz nasilenia objawów. Sugerowane postępowanie obejmuje wywołanie wymiotów i/lub płukanie żołądka. W leczeniu przedawkowania może być korzystne podanie węgla aktywowanego. Należy często kontrolować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego należy pacjenta ułożyć w pozycji leżącej i szybko podać elekrolity oraz płyny uzupełniające objętość wewnątrznaczyniową. Należy spodziewać się, że najbardziej prawdopodobnym objawem przedawkowania irbesartanu jest niedociśnienie tętnicze i tachykardia, może także wystąpić bradykardia. Przedawkowanie hydrochlorotiazydu jest związane z utratą elektolitów (hipokaliemia, hipochloremia, hiponatremia) i odwodnieniem, spowodowanym nadmierną diurezą. Najczęstszymi objawami podmiotowymi i przedmiotowymi przedawkowania są nudności i senność. Hipokaliemia może powodować skurcze mięśni i/lub nasilać zaburzenia rytmu serca, związane z jednoczesnym stosowaniem glikozydów naparstnicy lub niektórych produktów leczniczych przeciwarytmicznych. Irbesartan nie jest usuwany z organizmu przez hemodializę. Nie ustalono, w jakim stopniu hydrochlorotiazyd jest usuwany z organizmu przez hemodializę.
Lartokaz działanie i stosowanie
Irbesartan z hydrochlorotiazydem jest produktem złożonym, zawierającym antagonistę receptora angiotensyny II, irbesartan i tiazydowy lek moczopędny, hydrochlorotiazyd. Połączenie tych składników wykazuje addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżając ciśnienie tętnicze krwi w większym stopniu, niż każdy z tych składników oddzielnie. Irbesartan jest silnym, aktywnym po podaniu doustnym, selektywnym antagonistą receptorów angiotensyny II (podtyp AT1). Uważa się, że irbesartan poprzez receptor AT1 blokuje wszystkie działania angiotensyny II, niezależnie od źródła lub drogi syntezy angiotensyny II. Selektywny antagonizm wobec receptorów angiotensyny II (AT1) powoduje zwiększenie stężenia w osoczu reniny i angiotensyny II oraz zmniejszenie stężenia aldosteronu w osoczu. U pacjentów, bez czynników ryzyka wystąpienia zaburzeń gospodarki elektrolitowej, irbesartan, w dawkach terapeutycznych, nie wpływa znacząco na stężenie potasu w surowicy. Irbesartan nie hamuje działania ACE (kininaza II), enzymu, który wytwarza angiotensynę II, a także rozkłada bradykininę do nieczynnych metabolitów. Irbesartan nie wymaga aktywacji metabolicznej do swojej aktywności. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego tiazydowych leków moczopędnych nie jest do końca poznany. Tiazydowe leki moczopędne wpływają na mechanizm reabsorbcji elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków, w mniej więcej równych ilościach. Działanie moczopędne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reninowej osocza, zwiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu i dwuwęglanów z moczem i zmniejszenia stężenia potasu w surowicy. Przypuszczalnie, poprzez blokowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron, podawany jednocześnie irbesartan, wykazuje tendencje do zmniejszania utraty potasu związanej z tymi lekami moczopędnymi. Po podaniu hydrochlorotiazydu, nasilona diureza występuje po 2 h, a maks. działanie występuje po około 4 h, podczas gdy działanie utrzymuje się przez około 6-12 h. Połączenie hydrochlorotiazydu i irbesartanu powoduje addytywne, zależne od dawki, w przedziale dawek terapeutycznych obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Dodanie 12,5 mg hydrochlorotiazydu do 300 mg irbesartanu, raz/dobę u pacjentów niedostatecznie kontrolowanych przez irbesartan stosowany w monoterapii w dawce 300 mg, powodowało dalsze, skorygowane względem placebo, zmniejszenie ciśnienia rozkurczowego krwi o 6,1 mm Hg (24 h po podaniu). Skojarzenie 300 mg irbesartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu powodowało całkowite, po odjęciu wartości placebo, redukcje ciśnienia skurczowego/rozkurczowego o 13,6/11,5 mm Hg.
Lartokaz dawkowanie
Lek może być stosowany raz/dobę, w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku. Zalecane może być dostosowanie dawki poszczególnych składników (tj. irbesartanu lub hydrochlorotiazydu). Jeśli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć przejście z monoterapii na stosowanie produktu złożonego o ustalonej dawce: dawka 150 mg + 12,5 mg może być stosowany u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest odpowiednio kontrolowane przez stosowany w monoterapii hydrochlorotiazyd lub irbesartan w dawce 150 mg; dawka 300 mg + 12,5 mg może być stosowana u pacjentów niedostatecznie kontrolowanych przez irbesartan w dawce 300 mg lub produkt w dawce 150 mg + 12,5 mg; dawka 300 mg + 25 mg może być stosowany u pacjentów niedostatecznie kontrolowanych przez dawkę 300 mg + 12,5 mg. Nie zaleca się stosowania większych dawek niż 300 mg irbesartanu + 25 mg hydrochlorotiazydu raz/dobę. Jeśli to konieczne, lek może być stosowany z innym produktem leczniczym przeciwnadciśnieniowym. Ze względu na zawartość hydrochlorotiazydu, lek nie jest zalecany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 30 ml/min. Preparat nie jest wskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Tiazydowe leki moczopędne należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z niewielkim do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby nie jest konieczne dostosowanie dawkowania produktu. Nie ma potrzeby dostosowania dawkowania produktu u pacjentów w podeszłym wieku. Nie zaleca się stosowania produktu u dzieci i młodzieży z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania.
Lartokaz przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na inne substancje, pochodne sulfonamidów (hydrochlorotiazyd jest pochodną sulfonamidów). II i III trymestr ciąży. Ciężkie zaburzenie czynności nerek (klirens kreatyniny
Lartokaz w ciąży
Nie zaleca się stosowania AIIRAs w I trymestrze ciąży. Stosowanie AIIRAs jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE w I trymestrze ciąży nie są ostateczne; nie można jednak wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Mimo że nie ma danych z kontrolowanych badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego z antagonistami receptora angiotensyny II, z tą grupą leków mogą wiązać się podobne zagrożenia. O ile kontynuacja leczenia za pomocą antagonisty receptora angiotensyny II nie jest niezbędna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie. Wiadomo, że narażenie na działanie antagonisty receptora angiotensyny II w II i III trymestrze ciąży powoduje działanie toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeżeli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Istnieją ograniczone doświadczenia dotyczące stosowania hydrochlorotiazydu podczas ciąży, zwłaszcza podczas I trymestru ciąży. Badania na zwierzętach nie są wystarczające. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska. W oparciu o farmakologiczny mechanizm działania hydrochlorotiazydu, jego stosowanie w II i III trymestrze może zaburzać perfuzję płód-łożysko i powodować u płodu i noworodka żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w przypadku obrzęków w ciąży, nadciśnienia ciężarnych, stanu przedrzucawkowego w ciąży ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska i bez korzystnego wpływu na przebieg schorzenia. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w nadciśnieniu tętniczym u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadkich sytuacji, gdy nie może być zastosowane inne leczenie. Z powodu braku informacji dotyczących stosowania irbesartanu w trakcie karmienia piersią, nie zaleca się jego stosowania w tym okresie. W trakcie karmienia piersią, w szczególności noworodków i dzieci urodzonych przedwcześnie, zaleca się stosowanie innych preparatów posiadających lepszy profil bezpieczeństwa. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w niewielkiej ilości. Duże dawki tiazydowych leków moczopędnych, wywołując intensywną diurezę, mogą zahamować wytwarzanie mleka. Nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu w okresie karmienia piersią. Jeśli hydrochlorotiazyd jest stosowany w okresie karmienia piersią należy stosować możliwie najmniejsze dawki.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.