Dorośli i dzieci w wieku> 6 lat. Ostra biegunka: początkowa dawka – 2 tabl. (4 mg) dla dorosłych i 1 tabl. (2 mg) dla dzieci a następnie 1 tabl. (2 mg) po każdym kolejnym wolnym stolcu. Przewlekła biegunka: początkowa dawka wynosi 2 tabl./dobę (4 mg) dla dorosłych i 1 tabl./dobę (2 mg) dla dzieci tę początkową dawkę należy zmodyfikować aż do momentu uzyskania od 1 do 2 normalnych stolców na dobę, co zazwyczaj osiąga się poprzez stosowanie dawki podtrzymującej wynoszącej 1-6 tabl. (2-12 mg) na dobę. Dawka maks. w ostrej i przewlekłej biegunce wynosi 8 tabl./dobę (16 mg) dla dorosłych u dzieci dawka preparatu musi być dostosowana do mc. (3 tabl./20 kg mc./dobę). U osób w podeszłym wieku nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Pomimo, że brak danych dotyczących farmakokinetyki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tej grupie pacjentów preparat należy stosować ostrożnie z powodu zmniejszenia metabolizmu związanego z efektem pierwszego przejścia przez wątrobę.
Laremid przeciwskazania
U pacjentów z biegunką, zwłaszcza u dzieci, może dojść do utraty płynów i elektrolitów. W tych przypadkach postępowaniem z wyboru jest uzupełnianie odpowiednich ilości płynów i elektrolitów. Preparatu nie należy podawać dzieciom w wieku <6 lat, bez zalecenia i kontroli lekarza. Ponieważ długotrwała biegunka może być objawem poważniejszych chorób, nie należy stosować loperamidu długotrwale, dopóki przyczyna biegunki nie zostanie ustalona. Jeżeli po podaniu leku w ostrej biegunce, w ciągu 48 h nie obserwuje się poprawy stanu klinicznego pacjenta, podawanie preparatu należy przerwać i pacjent powinien skonsultować się z lekarzem. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ może to powodować względne przedawkowanie, prowadzące do działania toksycznego na OUN. Pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy uważnie obserwować, czy nie występują u nich objawy toksyczności ze strony ośrodkowego układu nerwowego. U pacjentów z AIDS leczonych z powodu biegunki loperamidem, należy przerwać podawanie preparatu przy pierwszych objawach wzdęcia brzucha. Istnieją pojedyncze doniesienia o przypadkach wystąpienia toksycznego rozszerzeniu okrężnicy podczas stosowania loperamidu u pacjentów z AIDS z zakaźnym zapaleniem okrężnicy wywołanym zarówno przez bakterie jak i wirusy. Ponieważ większość leku jest metabolizowana w wątrobie, a metabolity lub lek w postaci niezmienionej są wydalane z kałem, nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na zawartość laktozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. W zespole objawów w przebiegu biegunki leczonej preparatem mogą pojawić się: zmęczenie, zawroty głowy lub senność. Dlatego też wskazane jest zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługiwania maszyn.
Laremid przedawkowanie
W przypadku przedawkowania (także przedawkowania względnego związanego z zaburzeniem czynności wątroby) mogą wystąpić następujące objawy: zahamowanie czynności OUN (osłupienie, zaburzenia koordynacji ruchowej, senność, zwężenie źrenic, nadmierne napięcie mięśniowe i depresja oddechowa), zatrzymanie moczu i niedrożność jelit. Dzieci mogą być bardziej wrażliwe niż dorośli na toksyczne działanie leku na OUN. W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania jako antidotum można podać nalokson. Ponieważ czas działania preparatu jest dłuższy niż naloksonu (1-3 h) może być wskazane powtórne podanie naloksonu. Dlatego też pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską przynajmniej przez 48 h w celu wykrycia ewentualnego zahamowania czynności OUN.
Laremid w ciąży
Mimo, że nic nie wskazuje na to, aby loperamid wykazywał działanie teratogenne lub embriotoksyczne, należy dokładnie rozważyć przewidywane korzyści terapeutyczne względem potencjalnego ryzyka związanego z podaniem preparatu kobietom w ciąży, szczególnie w I trymestrze. Małe ilości loperamidu są wydzielane z mlekiem kobiecym, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.
Laremid a karmienie piersią
Mimo, że nic nie wskazuje na to, aby loperamid wykazywał działanie teratogenne lub embriotoksyczne, należy dokładnie rozważyć przewidywane korzyści terapeutyczne względem potencjalnego ryzyka związanego z podaniem preparatu kobietom w ciąży, szczególnie w I trymestrze. Małe ilości loperamidu są wydzielane z mlekiem kobiecym, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.
Laremid skutki uboczne
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) wysypka, pokrzywka i świąd. Pojedyncze przypadki obrzęku naczynioruchowego, wysypki pęcherzowej, w tym zespołu Stevens-Johnsona, rumienia wielopostaciowego i martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo rzadko) pojedyncze przypadki reakcji alergicznych, niekiedy ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym wstrząs anafilaktyczny i reakcje przypominające anafilaksję. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo rzadko) ból brzucha, niedrożność jelit, wzdęcia brzucha, nudności, zaparcia, wymioty, rozszerzenie okrężnicy (megacolon), w tym toksyczne rozszerzenie okrężnicy (megacolon toxicum), wzdęcia z oddawaniem wiatrów i niestrawność. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) pojedyncze przypadki zatrzymania moczu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo rzadko) zawroty głowy. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) senność.
Laremid działanie i stosowanie
Loperamid wiąże się z receptorem opioidowym komórek ściany jelita, hamując propulsywną perystaltykę i wydłużając czas pasażu jelitowego. Loperamid zwiększa spoczynkowe napięcie zwieracza odbytu, jednocześnie zmniejszając natychmiastową potrzebę wypróżnienia (parcie na stolec). Początek działania przeciwbiegunkowego obserwuje się w ciągu godziny od podania pojedynczej dawki 4 mg. Kliniczne badania z zastosowaniem innych leków przeciwbiegunkowych potwierdziły, że działanie loperamidu rozpoczyna się wyjątkowo szybko.