Zaleca się rozpoczęcie leczenia od małej dawki, a następnie należy ją stopniowo zwiększać do osiągnięcia dawki skutecznej. Dawka oraz stopniowe jej zwiększanie -powinna być dostosowana do odpowiedzi klinicznej na leczenie. Produkt leczniczy jest dostępny w postaci tabl. powl. Tabl. powl. nie należy dzielić. Nie ma konieczności monitorowania stężeń topiramatu w osoczu’ w celu optymalizacji leczenia topiramatem. W rzadkich przypadkach, dodanie topiramatu do leczenia fenytoiną może wymagać dostosowania dawki fenytoiny dla uzyskania optymalnego wyniku leczenia. Jeśli produkt leczniczy stosowany jest jako lek uzupełniający, rozpoczynanie lub zakończenie podawania fenytoiny lub karbamazepiny może powodować konieczność dostosowania dawki topiramatu. Produkt leczniczy może być przyjmowany niezależnie od posiłków. U pacjentów z atakami padaczki lub bez w wywiadzie, zakończenie podawania leków przeciwdrgawkowych, w tym topiramatu, powinno być przeprowadzane stopniowo, aby zminimalizować prawdopodobieństwo wystąpienia, bądź zwiększenia częstości napadów padaczki. W badaniach klinicznych dawki dobowe były zmniejszane w tyg. odstępach czasu, o 50-100 mg u osób dorosłych z epilepsją i o 25-50 mg u dorosłych przyjmujących topiramat w dawkach do 100 mg/dobę w profilaktyce migreny. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci podawanie topiramatu przerywano stopniowo przez okres 2-8 tyg. Monoterapia padaczki: w przypadku przerwania leczenia jednocześnie stosowanymi lekami przeciwpadaczkowymi w celu zmiany leczenia na monoterapię topiramatem, należy uwzględnić, jaki może mieć to wpływ na skuteczność kontroli napadów. Zaleca się stopniowe zmniejszanie ich dawki o około jedną trzecią, w odstępach 2-tyg., chyba, że względy bezpieczeństwa powodują konieczność natychmiastowego zakończenia podawania (stosowanych jednocześnie) innych leków przeciwpadaczkowych. Po zakończeniu stosowania leków indukujących enzymy może nastąpić zwiększenie stężenia topiramatu w osoczu. Zmniejszenie dawkowania topiramatu może być wskazane ze względów klinicznych. Dorośli: dawkę oraz stopniowe jej zwiększanie należy ustalać na podstawie odpowiedzi klinicznej. Leczenie należy rozpocząć od dawki 25 mg podawanej wieczorem, przez tydzień. Następnie dawkę należy zwiększać w odstępach 1- lub 2-tyg. o 25-50 mg/dobę i podawać w 2 dawkach podzielonych. Jeśli pacjent nie toleruje powyższego schematu stopniowego zwiększania dawki leku, można ją zwiększać o mniejsze ilości lub w dłuższych odstępach czasu. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii topiramatem u dorosłych wynosi od 100 mg/dobę do 200 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych. Maks. zalecana dawka dobowa wynosi 500 mg w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci z opornymi na leczenie postaciami padaczki tolerowali topiramat stosowany w monoterapii w dawkach do 1000 mg/dobę. Takie dawkowanie jest zalecane w przypadku wszystkich osób dorosłych, w tym u osób w wieku podeszłym, u których nie występują choroby nerek. Dzieci i młodzież (dzieci w wieku powyżej 6 lat): dawkę oraz stopniowe jej zwiększanie u dzieci należy ustalać na podstawie odpowiedzi klinicznej na leczenie. Leczenie dzieci w wieku powyżej 6 lat należy rozpocząć od dawki od 0,5 do 1 mg/kg mc. podawanej na noc przez pierwszy tydzień. Dawkę należy stopniowo zwiększać o 0,5 do 1 mg/kg mc./dobę, w odstępach 1- lub 2 tyg., podając preparat w 2 dawkach podzielonych. Jeśli dziecko nie toleruje powyższego schematu stopniowego zwiększania dawki, można ją zwiększać o mniejsze ilości lub w dłuższych odstępach czasu. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii topiramatem u dzieci w wieku powyżej 6 lat wynosi 100 mg/dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej na leczenie (tj. około 2,0 mg/kg mc./dobę u dzieci w wieku 6-16 lat). Terapia uzupełniająca w leczeniu padaczki (częściowe napady padaczkowe z lub bez wtórnego uogólnienia, pierwotnie uogólnione napady padaczkowe toniczno-kloniczne lub napady padaczkowe związane z zespołem Lennoxa-Gastauta: stosowanie preparatu należy rozpocząć od dawki 25-50 mg na noc przez 1 tydzień. Odnotowano stosowanie niższych dawek początkowych, ale nie przeprowadzono systematycznych badań z użyciem tego schematu terapeutycznego. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać, w odstępach 1- lub 2 tyg., o 25-50 mg/dobę, podając preparat w 2 dawkach podzielonych. U niektórych pacjentów można uzyskać skuteczność terapeutyczną przy stosowaniu preparatu raz/dobę. Dawka 200 mg stanowiła najmniejszą skuteczną dawkę leczniczą, jako terapia uzupełniająca w badaniach klinicznych. Typowa dawka dobowa produktu wynosi 200-400 mg, podawana w 2 dawkach podzielonych. Takie dawkowanie jest zalecane w przypadku wszystkich osób dorosłych, w tym u osób w wieku podeszłym, u których nie występują choroby nerek. Dzieci i młodzież (w wieku 2 lat i powyżej): zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu stosowanego w leczeniu uzupełniającym wynosi około 5-9 mg/kg mc./dobę podawana w 2 dawkach podzielonych. Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od 25 mg (lub mniej- w zakresie 1-3 mg/kg mc./dobę) podawanych na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach 1- lub 2-tyg. o 1-3 mg/kg mc/dobę i podawać w 2 dawkach podzielonych, aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi klinicznej. Dotychczas przeprowadzono badania dotyczące dawek do 30 mg/kg mc/dobę i dawki te były na ogół dobrze tolerowane. Migrena. Dorośli: zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w zapobieganiu migrenie wynosi 100 mg/dobę podawana w 2 dawkach podzielonych. Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od dawki 25 mg podawanej na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę można zwiększać o 25 mg/dobę, w odstępach jednotygodniowych. Jeśli pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, można ją zwiększać w dłuższych odstępach czasu. Niektórzy pacjenci mogą uzyskać korzyść ze stosowania preparatu w całkowitej dawce dziennej rzędu 50 mg/dobę. Pacjenci otrzymywali preparat w całkowitej dawce dziennej do 200 mg/dobę. Chociaż u niektórych pacjentów dawka ta może być odpowiednia, zalecane jest, aby zwrócić szczególną uwagę na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Dzieci i młodzież: z powodu niewystarczających danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności, produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania w leczeniu lub zapobieganiu atakom migreny u dzieci. Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania produktu leczniczego w szczególnych grupach pacjentów. Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CLCR
Etopro przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancje pomocniczą. Zapobieganie migrenie u kobiet w ciąży oraz kobiet w okresie rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcyjnych.
Etopro w ciąży
Topiramat wykazywał działanie teratogenne u myszy, szczurów i królików. U szczurów topiramat przenika przez barierę łożyskową. Nie przeprowadzono odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań topiramatu u kobiet w ciąży. Dane pochodzące z rejestru ciąż wskazują, że może istnieć związek między stosowaniem topiramatu w czasie ciąży, a występowaniem wrodzonych wad rozwojowych (np. wad twarzoczaszki, takich jak rozszczep wargi/podniebienia, spodziectwa i anomalii dotyczących różnych części ciała). Odnotowano takie przypadki zarówno po zastosowaniu topiramatu w monoterapii, jak i w politerapii. Doniesienia te należy interpretować z ostrożnością, gdyż potrzeba więcej danych, aby stwierdzić zwiększone ryzyko występowania wad wrodzonych. Dodatkowo dane z rejestrów i wyniki innych badań wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia działania teratogennego leków przeciwpadaczkowych stosowanych w terapii skojarzonej w porównaniu z monoterapią. Zaleca się, by kobiety w wieku rozrodczym stosowały odpowiednią antykoncepcję. Badania na zwierzętach wykazały, że topiramat przenika do mleka. Przenikanie topiramatu do mleka kobiecego nie podlegało ocenie w kontrolowanych badaniach. Nieliczne obserwacje u pacjentek wskazują ze topiramat w znacznym stopniu przenika do mleka. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu leczniczego biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Wskazanie w leczeniu padaczki: topiramat powinien być przepisywany w czasie ciąży dopiero po przekazaniu pacjentce pełnej informacji o ryzyku wystąpienia niekontrolowanych napadów padaczkowych oraz potencjalnym zagrożeniu dla płodu wynikającym ze stosowania produktu leczniczego. Wskazanie w zapobieganiu migrenie: topiramat jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Etopro działanie i stosowanie
Topiramat jest klasyfikowany jako monosacharyd z podstawioną grupą sulfaminianową. Dokładny mechanizm działania przeciwpadaczkowego i w profilaktyce migreny topiramatu nie jest znany. W elektrofizjologicznych i biochemicznych badaniach przeprowadzonych na hodowlach neuronów zidentyfikowano 3 właściwości mogące warunkować przeciwpadaczkowe działanie topiramatu. Topiramat blokowa! w sposób zależny od czasu potencjały czynnościowe wielokrotnie wywoływane przez podtrzymywaną depolaryzację neuronów, co sugeruje, że dochodzi do blokowania zależnych od napięcia kanałów sodowych. Topiramat zwiększa częstość, z jaką kwas γ-aminomasłowy (GABA) aktywował receptory GABAA i zwiększał zdolność GABA do indukowania przepływu jonów chlorkowych do neuronów, co może wskazywać, że topiramat nasila hamujące działanie tego neuroprzekaźnika. Działanie to nie było blokowane przez flumazenil – antagonistę benzodiazepin. Ponadto topiramat nie wydłużał czasu otwarcia kanałów, co odróżnia go od barbituranów, które wywierają modyfikujący wpływ na receptory GABAA.
Etopro a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Etopro skutki uboczne
Bezpieczeństwo stosowania topiramatu określono na podstawie informacji pochodzących z bazy danych badań klinicznych obejmującej 4111 pacjentów (3182 leczonych topiramatem i 929 placebo), którzy wzięli udział w 20 badaniach klinicznych z podwójną ślepą próbą oraz 2847 pacjentów, którzy brali udział w 34 badaniach otwartych, w których topiramat stosowany był w leczeniu uzupełniającym pierwotnie uogólnionych napadów toniczno-klonicznych, częściowych napadów padaczkowych i napadów padaczkowych związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta, w monoterapii nowo lub niedawno rozpoznanej padaczki lub profilaktyce migreny. Większość występujących w badaniach klinicznych działań niepożądanych miało nasilenie łagodne do umiarkowanego. Najczęstsze działania niepożądane (o częstości występowania > 5% i większej niż obserwowana w grupie placebo w co najmniej jednym wskazaniu w kontrolowanych badaniach z podwójnie ślepą próbą) obejmują: jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, spowolnienie umysłowe, depresję, zaburzenia ekspresji mowy, bezsenność, zaburzenia koordynacji ruchowej, zaburzenia uwagi, zawroty głowy, zaburzenia mowy i smaku, niedoczulicę, letarg, upośledzenie pamięci, oczopląs, parestezje, senność, drżenia, podwójne widzenie, nieostre widzenie, biegunkę, nudności, zmęczenie, drażliwość i zmniejszenie mc. Działania niepożądane zgłaszane częściej u dzieci ( ≥ 2-krotnie) niż u dorosłych podczas badań z podwójnie ślepą próbą i kontrolą placebo, obejmują: zmniejszony apetyt, zwiększony apetyt, kwasicę hiperchloremiczną, hipokaliemię, zaburzenia zachowania, agresję, apatię, trudności z zaśnięciem, myśli samobójcze, zaburzenia uwagi, letarg, zaburzenia rytmu okołodobowego, sen niskiej jakości, nasilone łzawienie, bradykardię zatokową złe samopoczucie i zaburzenia chodu. Działania niepożądane, które odnotowano tylko u dzieci podczas badań z podwójnie ślepą próbą i kontrolą placebo obejmują: eozynofilię, nadmierną aktywność psychoruchową, zawroty głowy, wymioty, hipertermię, gorączkę i trudności w uczeniu się. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie mc.; (często) zwiększenie mc.; (niezbyt często) obecność kryształków w moczu, nieprawidłowy test chodzenia z układaniem stóp jedna za drugą, (tandem), zmniejszona liczba białych krwinek. Zaburzenia serca: (niezbyt często) bradykardia, bradykardia zatokowa, kołatanie serca. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (niezbyt często) leukopenia, małopłytkowość, limfadenopatia, eozynofilia; (rzadko) neutropenia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) parestezje, senność, zawroty głowy; (często) zaburzenia uwagi, upośledzenie pamięci, amnezja, zaburzenia kognitywne, upośledzenie umysłowe, upośledzenie funkcji psychomotorycznych, drgawki, zaburzenia koordynacji ruchowej, drżenie, letarg, niedoczulica, oczopląs, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi, upośledzenie wymowy, drżenie zamiarowe, nadmierne uspokojenie; (niezbyt często) zmniejszony poziom świadomości, drgawki typu grand mai, zaburzenia pola widzenia, napady częściowe złożone, zaburzenia mowy, nadmierna aktywność psychomotoryczna, omdlenia, zaburzenia czucia ślinienie się, nadmierna senność, afazja, powtarzanie słów, hipokinezja, dyskinezja, posturalne zawroty głowy, niska jakość snu, uczucie pieczenia, utrata czucia, węch opaczny, zespół móżdżkowy, dysestezja, upośledzenie smaku, stupor, niezdarność, aura, brak smaku, dysgrafia, dysfazja, neuropatia obwodowa, stany przedomdleniowe, dystonia, mrowienie; (rzadko) apraksja, zaburzenia rytmu okołodobowego, hiperestezja, osłabienie węchu, brak węchu, drżenie samoistne, akinezja, niereagowanie na bodźce. Zaburzenia oka: (często) nieostre widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia widzenia; (niezbyt często) zmniejszona ostrość widzenia, mroczki, krótkowzroczność, nieprawidłowe odczucia w oku, suchość oka, światłowstręt, kurcz powiek, wzmożone łzawienie, fotopsja, rozszerzenie źrenic, starczowzroczność; (rzadko) ślepota jednostronna, ślepota przemijająca, jaskra, zaburzenia akomodacji, zmiana postrzegania głębi obrazu, mroczki iskrzące, obrzęk powiek, ślepota zmierzchowa, niedowidzenie; (bardzo rzadko) jaskra z zamkniętym kątem przesączania, zwyrodnienie plamki żółtej, zaburzenia ruchu gałek ocznych. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy, szumy uszne, ból ucha; (niezbyt często) głuchota, głuchota jednostronna, głuchota neurosensoryczna, poczucie dyskomfortu w uchu, upośledzenie słuchu. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, krwawienie z nosa, przekrwienie błon śluzowych nosa, wodnisty wyciek z nosa; (niezbyt często) duszność wysiłkowa, nadmierne wydzielanie z zatok przynosowych, dysfonia. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, biegunka; (często) wymioty, zaparcia, bolesność w nadbrzuszu, niestrawność, ból brzucha, uczucie suchości w jamie ustnej, uczucie dyskomfortu w żołądku, parestezje w okolicy ust, zapalenie błony śluzowej żołądka, dyskomfort brzuszny; (niezbyt często) zapalenie trzustki, wzdęcia, choroba refluksowa przełyku, ból w dolnej części brzucha, niedoczulica okolicy ust, krwawienia z dziąseł, wzdęcie brzucha, dyskomfort w nadbrzuszu, tkliwość w obrębie brzucha, nadmierne wydzielanie śliny, ból w jamie ustnej, nieprzyjemny zapach z ust, ból języka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) kamica nerkowa, częstomocz, dyzuria; (niezbyt często) kamienie w drogach moczowych, nietrzymanie moczu, krwiomocz, nagłe uczucie parcia na pęcherz, kolka nerkowa, ból nerki. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) łysienie, wysypka, świąd; (niezbyt często) brak potu, niedoczulica twarzy, pokrzywka, rumień, świąd uogólniony, wysypka plamkowa, przebarwienia skóry, alergiczne zapalenie skóry, obrzęk twarzy; (rzadko) zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, nieprawidłowy zapach skóry, obrzęk wokół oczu, miejscowa pokrzywka; (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) artralgia, kurcze mięśni, bóle mięśni, drżenie mięśniowe, osłabienie mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy w klatce piersiowej; (niezbyt często) obrzęk stawów, sztywność mięśniowo-szkieletowa, ból w boku, męczliwość mięśni ; (rzadko) uczucie dyskomfortu w kończynach. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) jadłowstręt, zmniejszony apetyt; (niezbyt często) kwasica metaboliczna, hipokaliemia, zwiększony apetyt, polidypsia; (rzadko) kwasica hiperchloremiczna. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie nosa i gardła. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, przejściowe zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca; (rzadko) zespól Raynauda. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) gorączka, astenia, drażliwość, zaburzenia chodu, złe samopoczucie, osłabienie; (niezbyt często) hipertermia, pragnienie, objawy grypopodobne, ospałość, ziębnięcie obwodowych części ciała, uczucie upojenia alkoholowego, uczucie niepokoju; (rzadko) obrzęk twarzy, kalcynoza. Uwarunkowania społeczne: (niezbyt często) trudności w uczeniu się. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość; (bardzo rzadko) obrzęk alergiczny, obrzęk spojówek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji, dysfunkcja seksualna. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja; (często) spowolnienie umysłowe, bezsenność, zaburzenia ekspresji mowy, lęk, stan splątania, dezorientacja, agresja, zmieniony nastrój, pobudzenie, chwiejny nastrój, nastrój depresyjny, gniew nieprawidłowe zachowanie; (niezbyt często) myśli samobójcze, próba samobójcza, omamy, zaburzenia psychotyczne, omamy słuchowe, omamy wzrokowe, apatia, brak spontanicznej mowy, zaburzenia snu, chwiejność afektu, zmniejszenie libido, niepokój ruchowy, płacz, zacinanie się w mowie, euforyczny nastrój, paranoja, perseweracja, napad silnego lęku, płaczliwość, trudności z czytaniem, trudności z zaśnięciem, płytki afekt, nieprawidłowe myślenie, utrata libido, zobojętnienie, budzenie się w środku nocy, trudności w skupieniu uwagi, budzenie się wcześnie rano, reakcje paniczne, podwyższony nastrój; (rzadko) stan pobudzenia maniakalnego, anorgazmia, zaburzenia lękowe z napadami lęku, zaburzenia pobudzenia seksualnego, uczucie rozpaczy, zaburzenia orgazmu, hipomania, osłabienie doznań z osiągnięcia orgazmu.
Etopro przedawkowanie
Zgłaszano przypadki przedawkowania topiramatu. Do opisanych objawów przedmiotowych i podmiotowych należały: drgawki, senność, zaburzenia mowy, nieostre widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia myślenia, letarg, zaburzenia koordynacji ruchowej, stupor, niedociśnienie, bóle brzucha, pobudzenie, zawroty głowy i depresja. W większości przypadków nie miały one ciężkich następstw klinicznych, zgłaszano jednak zgony związane z zatruciem wielolekowym po przedawkowaniu kilku leków, w tym topiramatu. Przedawkowanie topiramatu może wywołać ciężką kwasicę metaboliczną. W ostrym przedawkowaniu topiramatu, kiedy lek został przyjęty niedawno, należy natychmiast opróżnić żołądek wykonując płukanie żołądka lub wywołując wymioty. Badania in vitro wykazały, iż topiramat ulega adsorpcji przez węgiel aktywowany. W terapii przedawkowania należy zastosować odpowiednie leczenie wspomagające, a pacjenta należy nawodnić. Wykazano, iż hemodializa jest skuteczną metodą usuwania topiramatu z organizmu.