Dorośli: przeciętna dawka dożylna wynosi 500 mg co 6 h, lub 1 g co 12 h. Każda dawka powinna być podawana powoli, w ciągu co najmniej 60 minut, z szybkością nie przekraczającą 10 mg/kg/h. Dzieci: noworodki do 7 dni: dawka początkowa 15 mg/kg, następnie 10 mg/kg co 12 h. Noworodki do 1 mż.: dawka początkowa 15 mg/kg, następnie 10 mg/kg co 8 h. Dzieci powyżej 1 mż.: zalecana dawka dzienna 40 mg/kg w dawkach podzielonych, co 6 lub 12 h. Pacjenci z upośledzoną czynnością nerek: dawka i/lub odstępy między dawkami winny być starannie dostosowane do stopnia upośledzenia czynności nerek. Dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc. Kolejne dawki powinny być podawane w odstępach zależnych od klirensu kreatyniny. Przygotowanie roztworu. Zawartość roztworu fiolki 500 mg rozpuścić w 10 ml wody do iniekcji. Zawartość fiolki 1 g rozpuścić w 20 ml wody do iniekcji. Uzyskujemy w ten sposób roztwory o stężeniu 50 mg/ml. Dalsze, konieczne rozcieńczenia. Otrzymany roztwór zawierający 500 mg wankomycyny musi być rozpuszczony w co najmniej 100 ml rozpuszczalnika, roztwór zawierający 1 g wankomycyny rozpuszcza się w 200 ml rozpuszczalnika. Jako rozpuszczalnika używa się najczęściej 0,9% roztworu NaCl lub 5% roztworu glukozy. Odpowiednia dawka leku powinna być podana w powolnym wlewie dożylnym, w ciągu co najmniej 1 h. Trwałość roztworów. Roztwory leku rozpuszczone w następujących płynach infuzyjnych mogą być przechowywane przez 96 h w lodówce: 5% roztwór glukozy i 0,9% roztwór NaCl, roztwór Ringera z mleczanem sodowym, roztwór Ringera z octanem sodowym roztwór Ringera z mleczanem i 5% glukozą, Normosol-M i 5% glukoza Izolit E. Roztwory leku w 0,9% NaCl lub 5% glukozie mogą być przechowywane w lodówce nawet do 14 dni bez istotnej utraty swoich właściwości. Dawkowanie przy doustnym zastosowaniu leku. Zawartość fiolki może być także podana doustnie. Dorośli: przeciętna dawka dzienna 500 mg do 2 g, w 3-4 dawkach podzielonych przez 7-10 dni. Maks. dawka dzienna nie powinna przekraczać 2 g. Odpowiednią dawkę leku należy rozpuścić w 30 ml wody. Otrzymany roztwór może być podany pacjentowi bądź do wypicia bądź też poprzez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Dzieci: dzienna dawka wynosi 40 mg/kg mc. w 3-4 dawkach podzielonych przez 7-10 dni. Maks. dawka dzienna nie powinna przekraczać 2 g. Smak roztworu antybiotyku można poprawić dodając do niego nieco zwykłego syropu.
Edicin przeciwskazania
Nadwrażliwość na wankomycynę.
Edicin w ciąży
Kategoria C. Podawanie wankomycyny w ciąży powinno być ograniczone do absolutnie wyjątkowych wskazań. Niezbędne jest przy tym dokładne monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy pacjentki aby zminimalizować niebezpieczeństwo działania toksycznego na płód. Wankomycyna przechodzi do mleka matki, dlatego też u kobiet karmiących decyzja co do podania leku powinna być podjęta ze szczególną ostrożnością.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Edicin skutki uboczne
Podczas szybkiego wlewu dożylnego może rozwinąć się reakcja anafilaktyczna, połączona z wykwitami skórnymi. Szybki wlew może być także przyczyną nagłego zaczerwienienia górnej połowy ciała oraz skurczów mięśni klatki piersiowej i pleców. Tego rodzaju reakcje zazwyczaj ustępują w ciągu 20 minut, lecz mogą także utrzymywać się przez kilka godzin. Przypadki takie nie są częste, jeśli wankomycyna podawana jest we wlewie trwającym ponad 60 minut. Najpoważniejszym działaniem niepożądanym związanym z podaniem wankomycyny jest oto- i nefrotoksyczność. Zmiany te mogą być nieodwracalne, dlatego też w przypadku wystąpienia szumów w uszach należy natychmiast przerwać podawanie leku. Ciężka niewydolność nerek występuje rzadko, tylko przy podaniu dużych dawek wankomycyny. Manifestuje się wzrostem stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego (BUN) w surowicy krwi. Rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia nerek były opisywane przy równoczesnym podaniu aminoglikozydów, lub u pacjentów z uprzednio istniejącymi zaburzeniami funkcji nerek. U większości pacjentów, po odstawieniu wankomycyny, ustępuje azotemia i powraca prawidłowa funkcja nerek. Wankomycyna może powodować odwracalną neutropenię, leukopenię, eozynofilię, trombocytopenię, rzadko agranulocytozę. Bardzo rzadko mogą występować zawroty głowy i zaburzenia równowagi. W miejscu wstrzyknięcia może powstać zapalenie zakrzepowe żyły
Edicin przedawkowanie
W przypadku przedawkowania wankomycyna może być usunięta z organizmu przez hemofiltrację.
Edicin działanie i stosowanie
Antybiotyk glikopetydowy. Hamuje syntezę ściany komórkowej działając bakteriobójczo na bakterie Gram(+). Działa na gronkowce, w tym na Staphylococcus aureus i Staphylococcus epidermidis (łącznie ze szczepami opornymi na metycylinę), paciorkowce (Streptococcus pyogenes, S. pneumoniae, S. agalactiae), enterokoki (E. faecalis) oraz na Listeria spp., Corynebacterium, Clostridium spp. Wankomycyna nie działa na bakterie Gram(-), mykobakterie i grzyby. Stosuje się dożylnie w leczeniu zakażeń stanowiących zagrożenie dla życia. Leku nie należy podawać domięśniowo ze względu na bolesność i możliwość wystąpienia martwicy w miejscu wstrzyknięcia. Wankomycyna bardzo słabo wchłania się po podaniu doustnym, dlatego też tą drogą może być podana wyłącznie w leczeniu gronkowcowego zapalenia jelit oraz rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy wywołanego przez Clostridium difficile. Oporność gronkowcowa na wankomycynę rzadko rozwija się w przebiegu leczenia. Nie występuje zjawisko oporności krzyżowej wankomycyny z antybiotykami innych grup. Wartość MIC dla większości szczepów wrażliwych wynosi poniżej 5 µg/ml. W 2 h po podaniu 1 g wankomycyny, stężenie w surowicy osiąga wartość 25 µg/ml; biologiczny okres półtrwania wynosi ok. 6 h. W ciągu pierwszej doby 75% podanej dawki jest wydalane z moczem na drodze przesączania kłębuszkowego. Upośledzenie czynności nerek zwalnia proces wydalania wankomycyny. W takich przypadkach, aby uniknąć toksycznego stężenia leku, należy skorygować jego dawkę. Redukcja dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami są także zalecane u wcześniaków, bądź pacjentów w podeszłym wieku. W tej grupie chorych należy prowadzić dokładne monitorowanie stężenia leku w surowicy krwi, aby uniknąć ryzyka kumulacji.