Produkt złożony zawierający dwie substancje czynne: lizynopryl i amlodypinę.
Dironorm dawkowanie
Zalecana dawka to 1 tabl./dobę. Maks. dawka dobowa to 1 tabl. W celu ustalenia optymalnej dawki początkowej oraz dawki podtrzymującej u pacjentów z niewydolnością nerek, u każdego pacjenta indywidualnie należy stopniowo zwiększać oddzielnie dawki lizynoprylu i amlodypiny. Lek jest wskazany jedynie u pacjentów, u których w wyniku stopniowego zwiększania dawek, optymalna dawka podtrzymująca lizynoprylu i amlodypiny wynosi odpowiednio: 20 mg i 10 mg. Podczas leczenia produktem należy kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu i sodu w surowicy krwi. W razie pogorszenia czynności nerek należy odstawić lek i zastąpić go odpowiednio dobranymi dawkami poszczególnych składników tego leku. U pacjentów z niewydolnością wątroby czas eliminacji amlodypiny może być wydłużony. Nie ustalono dokładnych zaleceń dawkowania w takich przypadkach, dlatego produkt należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie należy stosować produktu u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia, ze względu na brak danych dotyczących jego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej. Przeprowadzone badania kliniczne nie wykazały zmian skuteczności i profilu bezpieczeństwa stosowania amlodypiny i lizynoprylu wynikających z wieku pacjenta. W celu ustalenia optymalnej dawki podtrzymującej u pacjentów w podeszłym wieku, należy u każdego pacjenta indywidualnie, stopniowo zwiększać dawki lizynoprylu i amlodypiny.
Dironorm przeciwskazania
Nadwrażliwość na lizynopryl lub którykolwiek inhibitor ACE. Nadwrażliwość na amlodypinę lub którąkolwiek inną pochodną dihydropirydyny. Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie niedociśnienie. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE Obrzęk naczynioruchowy dziedziczny lub idiopatyczny. Hemodynamicznie istotne zwężenie drogi odpływu lewej komory (zwężenie aorty, kardiomiopatia przerostowa), zwężenie zastawki dwudzielnej lub wstrząs kardiogenny. Niewydolność serca po ostrym zawale serca (w ciągu pierwszych 28 dni). Niestabilna dławica piersiowa (za wyjątkiem anginy Prinzmetala). Ciąża (II lub III trymestr ciąży) i laktacja.
Dironorm w ciąży
Brak jest odpowiednio kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania produktu u kobiet w ciąży. Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w I trymestrze ciąży i jest przeciwwskazane w II i III trymestrze. Ryzyko teratogennego wpływu inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży nie zostało rozstrzygnięte na podstawie danych epidemiologicznych, jednak nie można wykluczyć niewielkiego wzrostu tego ryzyka. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba, że dalsze leczenie inhibitorami ACE uważane jest za niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE, a w razie potrzeby zastosować inne leki hipotensyjne. Wiadomo, że ekspozycja na inhibitory ACE podczas II i III trymestru ciąży zwiększa ryzyko toksyczności dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku narażenia na inhibitory ACE od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie ultrasonograficznego badania funkcji nerek oraz czaszki. U noworodków, których matki stosowały inhibitory ACE może wystąpić niedociśnienie. Choć niektóre pochodne dihydropirydyny wykazywały działanie teratogenne u zwierząt, badania amlodypiny przeprowadzone na szczurach i królikach nie potwierdziły tego działania. Brak jednak danych klinicznych dotyczących stosowania amlodypiny w czasie ciąży. W związku z tym, amlodypina nie jest wskazana w czasie ciąży. W związku z powyższym stosowanie produktu jest zalecane w I trymestrze ciąży i jest przeciwwskazane w II i III trymestrze. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać leczenie produktem. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leki przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Ze względu na brak danych dotyczących stosowania produktu w okresie laktacji, jego stosowanie nie jest zalecane u kobiet karmiących piersią. Zaleca się zastosowanie alternatywnego leczenia o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie karmienia piersią, szczególnie w przypadku karmienia noworodków i wcześniaków. Innym rozwiązaniem jest przerwanie karmienia piersią w czasie terapii produktem.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Dironorm skutki uboczne
W trakcie kontrolowanego badania klinicznego częstość występowania działań niepożądanych u pacjentów (n=195) otrzymujących obie substancje czynne jednocześnie nie była większa niż w czasie monoterapii. Działania niepożądane były ograniczone do działań wcześniej zgłaszanych dla amlodypiny i/lub lizynoprylu. Reakcje niepożądane były zwykle łagodne, przemijające i rzadko uzasadniały przerwanie leczenia produktem. Do najczęstszych reakcji niepożądanych podczas leczenia skojarzonego należały: ból głowy (8%), kaszel (5%) i zawroty głowy (3%). W kontrolowanych badaniach klinicznych zgłaszano niżej wymienione działania niepożądane jako związane z jednoczesnym leczeniem amlodypiną i lizynoprylem albo monoterapią amlodypiną lub lizynoprylem u ≥1% pacjentów: zawroty głowy, kołatanie serca, kaszel, nudności, świąd. W trakcie leczenia niezależnie lizynoprylem i amlodypiną zaobserwowano i zgłaszano następujące działania niepożądane. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zahamowanie czynności szpiku, agranulocytoza, leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) choroby autoimmunologiczne, nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hipoglikemia, hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) wahania nastrojów, zaburzenia snu, bezsenność, wahania nastroju; (rzadko) zaburzenia psychiczne. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy, senność, zawroty głowy, ból głowy; (niezbyt często) zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku, omdlenie, drżenie, niedoczulica; (bardzo rzadko) neuropatia obwodowa. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, tachykardia, kołatanie serca; (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków, arytmia. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie ortostatyczne, zaczerwienienie twarzy; (niezbyt często) udar naczyniowy mózgu, choroba Raynauda, niedociśnienie tętnicze; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel; (niezbyt często) nieżyt nosa, duszność; (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie zatok, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, ból brzucha, nudności; (niezbyt często) ból brzucha, nudności, niestrawność, wymioty, zaburzenia wypróżniania, suchość w ustach; (rzadko) suchość w ustach; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, zapalenia żołądka, rozrost dziąseł. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, żółtaczka zastoinowa, zastój żółci. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, ust, języka, głośni i/lub krtani, wysypka świąd, łysienie, plamica, przebarwienia skóry, nasilona potliwość; (rzadko) łuszczyca, pokrzywka, łysienie; (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca, nasilona potliwość skóry. Obserwowano zespół obejmujący jeden lub kilka z następujących objawów: gorączka, zapalenie naczyń, bóle mięśni, bóle stawów/zapalenie stawów, dodatni wynik badania na obecność przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), podwyższony odczyn Biernackiego (OB), eozynofilia i leukocytoza, wysypka, nadwrażliwość na światło lub inne objawy dermatologiczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, rumień. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni, skurcze mięśni, ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenie czynności nerek; (niezbyt często) zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu; (rzadko) ostra niewydolność nerek, mocznica; (bardzo rzadko) skąpomocz/bezmocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja; (rzadko) ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk, zmęczenie; (niezbyt często) zmęczenie, astenia, ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) podwyższone stężenie mocznika we krwi, podwyższone stężenie kreatyniny w surowicy, hiperkaliemia, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała; (rzadko) zmniejszenie poziomu hemoglobiny, zmniejszony hematokryt, zwiększone stężenie bilirubiny w surowicy, hiponatermia; (bardzo rzadko) zwiększona aktywność enzymów wątrobowych.
Dironorm przedawkowanie
Przedawkowanie może prowadzić do nadmiernego rozszerzenia naczyń obwodowych ze znaczącym niedociśnieniem, wstrząsem krążeniowym, zaburzeniami elektrolitowymi, niewydolnością nerek, hiperwentylacją, tachykardią, kołataniem serca, bradykardią, zawrotami głowy, rozdrażnieniem i kaszlem. Zaleca się leczenie objawowe (ułożenie pacjenta na plecach, obserwacja i w razie potrzeby wspomaganie czynności serca, ciśnienia krwi, równowagi wodno-elektrolitowej). W przypadku poważnego niedociśnienia należy unieść kończyny dolne, i gdy podanie dożylne płynu nie spowoduje dostatecznej poprawy, konieczne może być leczenie wspomagające lekami obkurczającymi naczynia obwodowe, chyba, że są one przeciwwskazane. Jeżeli jest taka możliwość, można rozważyć leczenie wlewem angiotensyny II. Podanie dożylne glukonianu wapnia może odwrócić skutki blokady kanału wapniowego. Wchłanianie amlodypiny jest powolne, dlatego niekiedy skuteczne może być płukanie żołądka. Lizynopryl można usunąć z krążenia układowego hemodializą, natomiast amlodypina silnie wiąże się z białkami, dlatego dializa najprawdopodobniej nie przyniesie oczekiwanego skutku.