Nadwrażliwość na citalopram lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Citalopramu nie należy stosować u pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory monoaminooksydazy (MAO), w tym selegilinę w dawce większej niż 10 mg/dobę. Nie należy rozpoczynać leczenia citalopramem wcześniej niż 2 tyg. po przerwaniu leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem MAO, powinno upłynąć co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia citalopramem.
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zachowań związanych z samobójstwem). Takie ryzyko utrzymuje się do wystąpienia istotnej klinicznie remisji. W początkowych etapach leczenia należy uważnie obserwować pacjenta, gdyż przez pierwsze kilka tygodni mogą nie wystąpić objawy istotnej poprawy stanu klinicznego. Należy uważnie obserwować pacjentów podczas leczenia przez pierwszych kilka tyg. lub dłużej, aż do wystąpienia takiej poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnej fazie poprawy stanu zdrowia. Należy przepisywać niewielką ilość tabletek citalopramu, w celu zmniejszenia ryzyka przedawkowania. Inne zaburzenia psychiczne, które stanowią wskazanie do stosowania citalopramu, mogą również być związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Dodatkowo stany te mogą współistnieć z epizodami ciężkiej depresji. Dlatego podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi powinno się zachować takie same środki ostrożności, jak w leczeniu pacjentów z ciężką depresją. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie, a także ze znacznym nasileniem wyobrażeń samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być uważnie monitorowani w trakcie leczenia. Dodatkowo występuje możliwość zwiększonego ryzyka zachowań samobójczych u młodych dorosłych. Należy zwrócić uwagę pacjentom (i ich opiekunom) na potrzebę prowadzenia obserwacji, czy nie pojawiają się takie objawy, oraz na konieczność zgłoszenia się do lekarza w razie ich wystąpienia. Zgłaszano przypadki ciężkich, czasem zakończonych zgonem, działań niepożądanych w przypadku jednoczesnego stosowania leków z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI – ang. Selective Serołonin Reuptake Inhibitors) i inhibitorów MAO, w tym selegiliny – selektywnego inhibitora MAO i moklobemidu – odwracalnego inhibitora MAO, a także u pacjentów, którzy niedawno zakończyli leczenie lekami z grupy SSRI i rozpoczęli przyjmowanie inhibitorów MAO. W niektórych przypadkach obserwowano objawy charakterystyczne dla zespołu serotoninowego. Do objawów interakcji substancji czynnej leku z inhibitorem MAO należą: hipertermia, wzmożone napięcie mięśni, drgawki kloniczne mięśni, zaburzenia czynności autonomicznego układu nerwowego z możliwym gwałtownym pogorszeniem parametrów czynności życiowych, zaburzenia świadomości, takie jak splątanie, drażliwość oraz skrajne pobudzenie prowadzące do majaczenia i śpiączki. Citalopram nie powinien być stosowany jednocześnie z lekami o działaniu serotoninergicznym, takimi jak sumatryptan i inne tryptany, tramadol, oksytryptan, tryptofan. U pacjentów z cukrzycą konieczne może okazać się dostosowanie dawki insuliny i/lub doustnych leków przeciwcukrzycowych, ponieważ leki z grupy SSRI mogą zmieniać profil glikemii. Citalopram należy natychmiast odstawić u pacjentów, u których w czasie leczenia wystąpiły drgawki. Citalopramu nie należy stosować u pacjentów z niestabilną padaczką, natomiast pacjentów z kontrolowaną padaczką otrzymujących citalopram należy dokładnie monitorować. W przypadku zwiększenia częstości występowania napadów drgawek citalopram należy odstawić. Istnieje niewiele danych klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania citalopramu i leczenia elektrowstrząsami, dlatego zalecana jest ostrożność. U pacjentów z manią lub -hipomanią w wywiadzie, citalopram należy stosować ostrożnie. Citalopram należy odstawić u pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna. Podczas leczenia lekami z grupy SSRI donoszono o przedłużonych krwawieniach i/lub wystąpieniu nieprawidłowych krwawień, takich jak: wybroczyny, krwotoki z narządów rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego i inne krwawienia w obrębie błon śluzowych lub skóry. Zalecana jest ostrożność w przypadku pacjentów stosujących leki z grupy SSRI, szczególnie w skojarzeniu z lekami wpływającymi na czynność płytek krwi bądź zwiększającymi ryzyko wystąpienia krwawień, jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie. U pacjentów stosujących leki z grupy SSRI donoszono o rzadkich przypadkach wystąpienia zespołu serotoninowego. Wystąpienie takich objawów jak pobudzenie, drżenie, drgawki kloniczne mięśni i hipertermia może wskazywać na rozwój tego zespołu. W przypadku wystąpienia wymienionych objawów należy natychmiast odstawić citalopram i zastosować leczenie objawowe. U pacjentów z psychozami i depresją citalopram może nasilać objawy psychotyczne. Nie zaleca się stosowania citalopramu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny
Citronil działanie i stosowanie
Citalopram jest dwupierścieniową pochodną izobenzofuranu, chemicznie nie spokrewnioną z trójpierścieniowymi, czteropierścieniowymi ani innymi lekami przeciwdepresyjnymi. Citalopram jest mieszaniną racemiczną, w której jeden z enancjomerów (forma S) jest substancją czynną farmakologicznie. Działanie farmakodynamiczne leku jest związane przede wszystkim z silnym i selektywnym działaniem hamującym wychwyt zwrotny serotoniny (5-HT). Podczas długotrwałego leczenia citalopramem nie występuje tolerancja na działanie hamujące wychwyt 5-HT. Citalopram nie wpływa lub wpływa w niewielkim stopniu na wychwyt zwrotny noradrenaliny (NA), dopaminy (DA) i kwasu γ-aminomasłowego (GABA). Citalopram nie wykazuje lub wykazuje w niewielkim stopniu powinowactwo do receptorów serotoninergicznych 5-HT1A, 5-HT2, dopaminergicznych D1 i D2, adrenergicznych α1, α2 i β, histaminergicznych H1 i cholinergicznych (muskarynowych).
citronil dawkowanie
Działania przeciwdepresyjnego leku można oczekiwać dopiero po co najmniej 2 tyg. stosowania. Leczenie należy kontynuować po ustąpieniu objawów przez minimum 6 m-cy. Dawka leku powinna być zmniejszana stopniowo. Zaleca się zmniejszanie dawki leku stopniowo przez 1-2 tyg. Depresja. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 20 mg/dobę. Zależnie od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększać w razie konieczności o 10-40 m/dobę. Maks. zalecana dawka dobowa wynosi 60 mg. Lęk napadowy. Dorośli: dawka początkowa wynosi 10 mg/dobę. Po tygodniu leczenia dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 20-30 mg/dobę. Jeśli reakcja pacjenta na leczenie jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć maks. do 60 mg/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat): podczas leczenia należy zachowywać ostrożność oraz rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej wynoszącej 10-20 mg/dobę. Dawkę można zwiększać zależnie od indywidualnej reakcji pacjenta. Maks. zalecana dawka wynosi 40 mg/dobę. Nie należy stosować citalopramu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest wymagane dostosowanie dawki. Brak jest wystarczających danych na temat leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 20 ml/min). W przypadku zaburzeń czynności wątroby dawka początkowa powinna wynosić 10 mg/dobę przez 2 pierwsze tyg. leczenia. Dawka dobowa nie powinna być większa niż 30 mg. Pacjent powinien być pod obserwacją kliniczną. Zalecana jest ostrożność i bardzo dokładne zwiększanie dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z rozpoznanym słabym metabolizmem z udziałem CYP2C19 zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg/dobę przez pierwsze 2 tyg. leczenia. W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę. Objawy odstawienne po przerwaniu leczenia. Należy unikać nagłego odstawienia leku. W razie przerwania leczenia citalopramem dawkę należy zmniejszać stopniowo przez okres co najmniej 1-2 tyg., w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów odstawiennych. Jeśli wystąpią uciążliwe objawy po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia, można rozważyć powrót do poprzednio stosowanej dawki. Następnie lekarz może stopniowo zmniejszać dawkę, jednak w dłuższym okresie czasu.
citronil przedawkowanie
Do chwili obecnej, zgłoszono 8 przypadków ostrego przedawkowania citalopramu w dawce sięgającej 2000 mg. Obserwowano następujące objawy: senność, śpiączka, stupor, drgawki, częstoskurcz zatokowy, pocenie się, nudności, odruchy wymiotne, sinica, hiperwentylacja, a w niektórych przypadkach zmiany w zapisie EKG. We wszystkich przypadkach przedawkowania citalopramu pacjenci powrócili do zdrowia. Odnotowano sześć przypadków śmiertelnych. W większości z nich wykazano przyjmowanie innych leków w tym samym czasie. Nie ma swoistego antidotum dla citalopramu. Leczenie powinno być objawowe i podtrzymujące.
citronil w ciąży
Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania citalopramu u kobiet w ciąży. U noworodków, których matki stosowały selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny podczas ciąży, obserwowano objawy odstawienne. Citalopram nie powinien być stosowany podczas ciąży, chyba że w razie bezwzględnej konieczności. Jeśli lek ma być stosowany podczas ciąży, należy zmniejszyć dawkę i jeśli to możliwe, odstawić lek w ciągu ostatnich tyg. przed terminem porodu. Noworodki powinny być poddane obserwacji, jeśli citalopram był stosowany w późniejszych okresach ciąży, szczególnie w III trymestrze. Należy unikać nagłego przerywania stosowania leku w czasie ciąży. Jeśli w późniejszych okresach ciąży były stosowane leki z grupy SSRI/SNRI, u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, niestabilność temperatury ciała, trudności z karmieniem, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, wzmożenie odruchów, drżenie, nadmierne reagowanie na bodźce, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności ze spaniem. Objawy te mogą być związane z działaniem serotoninergicznym lub objawami odstawiennymi. W większości przypadków komplikacje zaczynają się natychmiast lub niedługo (
citronil a karmienie piersią
Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania citalopramu u kobiet w ciąży. U noworodków, których matki stosowały selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny podczas ciąży, obserwowano objawy odstawienne. Citalopram nie powinien być stosowany podczas ciąży, chyba że w razie bezwzględnej konieczności. Jeśli lek ma być stosowany podczas ciąży, należy zmniejszyć dawkę i jeśli to możliwe, odstawić lek w ciągu ostatnich tyg. przed terminem porodu. Noworodki powinny być poddane obserwacji, jeśli citalopram był stosowany w późniejszych okresach ciąży, szczególnie w III trymestrze. Należy unikać nagłego przerywania stosowania leku w czasie ciąży. Jeśli w późniejszych okresach ciąży były stosowane leki z grupy SSRI/SNRI, u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, niestabilność temperatury ciała, trudności z karmieniem, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, wzmożenie odruchów, drżenie, nadmierne reagowanie na bodźce, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności ze spaniem. Objawy te mogą być związane z działaniem serotoninergicznym lub objawami odstawiennymi. W większości przypadków komplikacje zaczynają się natychmiast lub niedługo (
citronil a alkohol
Interakcje farmakodynamiczne. Jednoczesne podawanie citatopramu i inhibitorów MAO może prowadzić do ciężkich działań niepożądanych, w tym zespołu serotoninowego. Działanie serotoninergiczne sumatryptanu może się nasilać w czasie stosowania leków z grupy SSRI. Do czasu uzyskania bardziej szczegółowych danych nie zaleca się jednoczesnego stosowania citalopramu i agonistów receptorów 5-HT, takich jak sumatryptan i inne tryptany. Leki z grupy SSRI mogą obniżać próg drgawkowy. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania innych leków mogących obniżać próg drgawkowy (np. leki przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe, SSRI), neuroleptyki (pochodne fenotiazyny, tioksantenu i butyrofenonu), meflochina, bupropion i tramadol). Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z lekami przeciwzakrzepowymi (takimi jak warfaryna), lekami wpływającymi na czynność płytek krwi, takimi jak: NLPZ, kwas acetylosalicylowy, dipirydamol, tiklopidyna lub innymi lekami zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Dotychczas, nie stwierdzono żadnych klinicznie istotnych interakcji citalopramu z neuroleptykami. Jednak nie można wykluczyć możliwości wystąpienia interakcji farmakodynamicznych. Dotychczas nie stwierdzono żadnych interakcji farmakokinetycznych litu z citalopramem. Donoszono jednak o zwiększonym działaniu serotoninergicznym podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i litu lub tryptofanu. Należy więc zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z tymi lekami. Nie ma potrzeby zmian harmonogramu rutynowych kontroli stężenia litu we krwi. W przypadku jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca (Hypericium perforatum) częściej mogą występować działania niepożądane. Nie oczekuje się występowania interakcji farmakodynamicznych ani farmakokinetycznych citalopramu z alkoholem. Jednak podczas stosowania citalopramu nie należy pić alkoholu. Interakcje farmakokinetyczne. Wpływ innych substancji czynnych na farmakokinetykę citalopramu: metabolizm citalopramu zachodzi głównie za pośrednictwem izoenzymu CYP2C19. W metabolizmie mogą również brać udział CYP3A4 i CYP2D6, chociaż w mniejszym stopniu. Wydaje się, że CYP2D6 częściowo katalizuje metabolizm głównego metabolitu leku S-DCT (demetylowanego escitalopramu). Jednoczesne podawanie escitalopramu z 30 mg omeprazolu (inhibitor CYP2C19) raz na dobę powodowało umiarkowane (o około 50%) zwiększenie stężeń escitalopramu w osoczu. Z tego powodu należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania citalopramu z inhibitorami CYP2C19 (np. omeprazolem, esomeprazolem, fluwoksaminą, lanzoprazolem, tiklopidyną) lub cymetydyną. Cymetydyna powodowała nieznaczne zwiększenie średniego stężenia citalopramu w stanie równowagi. Na podstawie obserwacji działań niepożądanych w trakcie jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP2C19 może być konieczne zmniejszenie dawki citalopramu. Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych citalopramu z lewomepromazyną digoksyną, karbamazepiną ani z jej metabolitem – epoksydem karbamazepiny. Nie ma doniesień na temat wpływu pokarmu na wchłanianie ani na inne właściwości farmakokinetyczne citalopramu. Wpływ citalopramu na farmakokinetykę innych substancji: citalopram jest słabym inhibitorem izoenzymu CYP2D6. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z substancjami, które są metabolizowane głównie przez CYP2D6 i cechują się wąskim indeksem terapeutycznym, np. z flekainidem, propafenonem i metoprololem. Należy też zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z lekami przećiwdepresyjnymi (np. dezypramina, klomipramina i nortryptylina) i lekami przeciwpsychotycznymi (np. risperydon, tiorydazyna i haloperidol), które są głównie metabolizowane przez CYP2D6. Może być konieczna korekta dawkowania. Leczenie skojarzone citaiopramem i metoprololem (substratem CYP2D6) powoduje dwukrotne zwiększenie stężenia metoprololu w surowicy. Nie zaobserwowano jednak klinicznie istotnego wpływu na ciśnienie tętnicze ani rytm serca. W badaniu farmakokinetycznym nie stwierdzono wpływu na stężenie citalopramu lub imipraminy, chociaż obserwowano zwiększenie stężenia dezypraminy, głównego metabolitu imipraminy. W przypadku jednoczesnego stosowania citalopramu z dezypramina występowało zwiększenie stężenia dezypraminy w osoczu. Może być wówczas konieczne zmniejszenie dawek dezypraminy. Nie należy spodziewać się farmakokinetycznych interakcji opartych na wiązaniu się citalopramu z białkami osocza.
citronil skutki uboczne
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) senność, bezsenność, pobudzenie, nerwowość. (często) zaburzenia snu, zaburzenia koncentracji, koszmary senne, amnezja, lęk, osłabienie popędu płciowego, zwiększenie łaknienia, brak łaknienia, apatia, próby samobójcze, splątanie. (niezbyt często) euforia, zwiększenie popędu płciowego. (bardzo rzadko) omamy, mania, depersonalizacja, napady paniki (wymienione objawy mogą być spowodowane chorobą podstawową). Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, drżenie, zawroty głowy. (często) migrena, parestezje, zaburzenia smaku. (niezbyt często) objawy pozapiramidowe, drgawki. (rzadko) akatyzja. Zaburzenia oka: (bardzo często) zaburzenia akomodacji. (często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szum uszny. Zaburzenia serca: (bardzo często) kołatanie serca. (często) tachykardia. (niezbyt często) bradykardia. (bardzo rzadko) nadkomorowe i komorowe zaburzenia rytmu. Zaburzenia naczyń: (często) niedociśnienie ortostatyczne, niedociśnienie i nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) nieżyt błony śluzowej nosa, zapalenie zatok. (niezbyt często) kaszel. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (bardzo często) nudności, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaparcia i biegunka. (często) niestrawność, wymioty, bóle brzucha, wzdęcia, zwiększone wydzielanie śliny. (rzadko) krwawienia z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) nasilone pocenie się. (często) wysypka i świąd. (niezbyt często) nadwrażliwość na światło. (rzadko) wybroczyny i inne krwawienia do skóry i tkanki podskórnej. (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (niezbyt często) bóle mięśni. (bardzo rzadko) bóle stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia mikcji, wielomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia ejakulacji, bolesne miesiączkowanie, anorgazmia u kobiet, impotencja. (rzadko) krwawienie z dróg rodnych. (rzadko) mlekotok. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie. (często) zmęczenie, ziewanie. (niezbyt często) reakcje alergiczne, omdlenie, złe samopoczucie. (bardzo rzadko) reakcje anafilaktyczne. Rzadko zgłaszano pojedyncze przypadki zespołu serotoninowego u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI. Rzadko, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, występowała hiponatremia i zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego – SIADH. Objawy odstawienne obserwowane podczas przerwania leczenia. Przerwanie leczenia lekami z grupy SSRI/SNRI (szczególnie, gdy jest nagłe) zazwyczaj prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych. Obserwowano zawroty głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje i wrażenie przeszycia prądem), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalną, drażliwość, zaburzenia widzenia. Ogólnie objawy te są łagodne do umiarkowanych i samoograniczające, jednak u niektórych pacjentów mogą być poważne i/lub długotrwałe. Dlatego, jeśli leczenie citalopramem nie jest już konieczne, zaleca się stopniowe odstawianie leczenia poprzez zmniejszanie dawki.