Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol moze oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.
Bonogren a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Bonogren dawkowanie
Spożywanie posiłków nie wpływa na wchłanianie leku. Dorośli. Leczenie schizofrenii: preparat należy podawać 2x/dobę. Całkowita dawka dobowa przez pierwsze 4 dni leczenia wynosi: 50 mg (dzień 1), 100 mg (dzień 2), 200 mg (dzień 3), 300 mg (dzień 4). Od czwartego dnia dawkę należy zwiększać do dawki skutecznej wynoszącej zazwyczaj 300-450 mg/dobę. W zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji na lek, dawkę można dostosowywać w zakresie 150-750 mg/dobę. Leczenie epizodów maniakalnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej: produkt należy podawać 2x/dobę. Całkowita dawka dobowa w pierwszych czterech dniach leczenia wynosi: 100 mg (dzień 1), 200 mg (dzień 2), 300 mg (dzień 3), 400 mg (dzień 4). Następnie dawka może być zwiększana maks. o 200 mg/dobę do dawki dobowej wynoszącej 800 mg w szóstym dniu leczenia. Zależnie od reakcji pacjenta i tolerancji kwetiapiny dawka dobowa w leczeniu podtrzymującym może wynosić 200-800 mg/dobę. Zwykle dawka skuteczna wynosi 400-800 mg/dobę. Leczenie epizodów depresyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej: produkt należy podawać raz/dobę przed snem. Całkowita dawka dobowa w pierwszych czterech dniach leczenia wynosi 50 mg (dzień 1), 100 mg (dzień 2), 200 mg (dzień 3) i 300 mg (dzień 4). Zalecana dzienna dawka to 300 mg. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano dodatkowych korzyści w grupie przyjmującej do 600 mg w porównaniu z grupą przyjmującą 300 mg. Jednak u niektórych pacjentów korzystne jest podawanie 600 mg. Dawki większe niż 300 mg powinny być wprowadzane przez lekarza doświadczonego w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. Badania kliniczne wykazały, że u niektórych pacjentów w razie problemów z tolerancją można rozważyć zmniejszenie dawki do minimum 200 mg. Zapobieganie nawrotom choroby afektywnej dwubiegunowej: w celu zapobiegania nawrotom epizodów manii, mieszanych lub depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, którzy odpowiedzieli na leczenie kwetiapiną, należy kontynuować leczenie tą samą dawką. Dawka może być następnie modyfikowana, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta, w zakresie 300-800 mg, podawana 2x/dobę. Ważne, aby w leczeniu podtrzymującym stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Pacjenci w podeszłym wieku: kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z tej grupy wiekowej, szczególnie na początku leczenia. Zależnie od reakcji pacjenta i tolerancji, zwiększanie dawki należy spowolnić, a dobową dawkę terapeutyczną zmniejszyć w stosunku do dawki stosowanej u młodszych pacjentów. Średni klirens nerkowy kwetiapiny zmniejszał się u pacjentów w podeszłym wieku o 30-50% w porównaniu z młodszymi pacjentami. Skuteczność i bezpieczeństwo nie zostały ocenione u pacjentów w wieku powyżej 65 lat z epizodami depresyjnymi w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Dzieci i młodzież: produkt nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia, ze względu na brak danych dotyczących stosowania w tej grupie wiekowej. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma potrzeby dostosowywania dawki. Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. Należy, zatem zachować ostrożność podczas stosowania produktu u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby, szczególnie w początkowym okresie podawania leku. U pacjentów ze stwierdzonym zaburzeniem czynności wątroby początkowa dawka powinna wynosić 25 mg/dobę. Dawka powinna być zwiększana codziennie o 25-50 mg/dobę aż do uzyskania skutecznej dawki, zależnie od reakcji klinicznej pacjenta i tolerancji leczenia.
Bonogren przeciwskazania
Nadwrażliwość na kwetiapinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu leczniczego. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie inhibitorów cytochromu P-450 3A4, takich jak: inhibitory proteazy wirusa IIIV, leki przeciwgrzybiczne z grupy azoli, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon.
Bonogren w ciąży
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania kwetiapiny u kobiet w okresie ciąży nie zostały potwierdzone. Do chwili obecnej w badaniach prowadzonych na zwierzętach nie odnotowano szkodliwości leku, jednakże nie badano jeszcze wpływu kwetiapiny na rozwój narządu wzroku płodu. Dlatego też produkt można stosować w okresie ciąży tylko wówczas, gdy korzyści dla matki są większe niż ryzyko dla płodu. Obserwacje przebiegu ciąży, podczas których matki przyjmowały kwetiapinę, wykazały występowanie objawów odstawiennych u noworodków. Nie wiadomo, w jakim stopniu kwetiapina przenika do mleka kobiecego. Kobietom karmiącym piersią należy zatem doradzać, żeby unikały karmienia piersią podczas stosowania produktu leczniczego.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Bonogren skutki uboczne
Najczęściej zgłaszane działania niepożądane w wyniku stosowania kwetiapiny to: senność, zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, umiarkowana astenia, zaparcia, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne i niestrawność. W trakcie leczenia produktem leczniczym mogą wystąpić: zwiększenie masy ciała, omdlenia, złośliwy zespól neuroleptyczny, leukopenia, neutropenia, obrzęki obwodowe. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) leukopenia; (niezbyt często) eozynofilia; (nieokreślona) neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (bardzo rzadko) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) cukrzyca. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, senność, ból głowy; (często) omdlenia; (niezbyt często) padaczka, zespół niespokojnych nóg; (bardzo rzadko) dyskineza późna. Zaburzenia serca: (często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaparcia, niestrawność. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) żółtaczka; (bardzo rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, zespól Stevens-Johnsona. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) priapizm. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy odstawienne; (często) umiarkowana astenia, obrzęki obwodowe; (rzadko) złośliwy zespół neuroleptyczny. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia triglicerydów w surowicy, zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego we kiwi (głównie cholesterolu LDL); (często) zwiększenie masy ciała, zwiększone stężenie aminotransferaz (AIAT, AspAT) w surowicy, zmniejszona liczba krwinek białych obojętnochłonnych, zwiększone stężenie glukozy świadczące o hiperglikemii; (niezbyt często) zwiększenie aktywności GGT. Podczas stosowania leków neuroleptycznych zgłaszano przypadki wydłużonego odstępu QT, arytmii komorowej, nagłej niespodziewanej śmierci, zatrzymania akcji serca, torsades de pointes uznawane za działania wspólne dla tej grupy leków. Leczenie kwetiapiną było związane z niewielkim, zależnym od dawki, zmniejszeniem stężenia hormonów tarczycy we krwi, szczególnie T4 i fT4 (całkowitej i wolnej tyroksyny). Zmniejszenie to było największe w pierwszych 2-4 tyg. leczenia kwetiapiną, nie odnotowano dalszego zmniejszania podczas długotrwałego leczenia. Prawie we wszystkich przypadkach przerwanie leczenia kwetiapiną powodowało powrót stężenia całkowitej i wolnej tyroksyny do wartości prawidłowych, niezależnie od czasu trwania leczenia. Niewielkie zmniejszenia stężenia hormonów tarczycy T3 i rT3(całkowitej i odwróconej trijodotyroniny) obserwowano tylko po stosowaniu dużych dawek produktu. Nie obserwowano zmian stężenia TBG ani zwiększenia stężenia TSH. Nie obserwowano również objawów klinicznych niedoczynności tarczycy.
Bonogren przedawkowanie
W badaniach klinicznych zgłoszono zgon po ostrym przedawkowaniu – 13,6 g, a w badaniach obserwacyjnych po zażyciu tak malej dawki jak 6 g kwetiapiny. Jednakże zgłoszono także przypadki przeżycia po ostrym przedawkowaniu kwetiapiny w dawce 30 g. W badaniach obserwacyjnych bardzo rzadko odnotowano przedawkowanie samej kwetiapiny powodujące śmierć lub śpiączkę lub wydłużenie odstępu QT. Pacjenci z uprzednio stwierdzoną ciężką chorobą serca i naczyń są szczególnie zagrożeni w przypadku przedawkowania. Zasadniczo objawy przedmiotowe i podmiotowe stanowiły objawy wynikające z zaostrzenia znanych skutków farmakologicznych leku, takich jak: senność i uspokojenie polekowe, tachykardia i obniżone ciśnienie. Nie istnieje specyficzna odtrutka dla kweliapiny. W razie ciężkiego zatrucia, należy uwzględnić możliwość zażycia kilku leków. Pacjent powinien być leczony w oddziale intensywnej terapii. Zaleca się uzyskać i utrzymać drożność dróg oddechowych, zapewnić odpowiednie natlenowanie i wentylację, monitorowanie i podtrzymywanie czynności układu sercowo-naczyniowego. Chociaż nie badano zapobiegania wchłaniania w przypadku przedawkowania, należy rozważyć płukanie żołądka (po wprowadzeniu rurki, jeśli pacjent jest nieprzytomny) oraz podanie węgla aktywowanego wraz z lekiem przeczyszczającym. Pacjent powinien pozostawać pod dokładną kontrolą lekarską aż do powrotu do zdrowia.
Bonogren działanie i stosowanie
Kwetiapina jest atypowym lekiem przeciwpsychotycznym. Kwetiapina oraz aktywny metabolit osocza ludzkiego, N-dealkil kwetiapiny wchodzą w interakcje z wieloma receptorami neuroprzekaźników w mózgu. Kwetiapina i jej aktywny metabolit N-dealkil wykazuje powinowactwo do receptora serotoninowego (5HT2) oraz do receptorów dopaminowych (D1 i D2). Większe powinowactwo kwetiapiny do receptorów 5HT2 niż do receptorów D2 powoduje, że lek jest bardziej selektywny. Ma to duży wpływ na właściwości przeciwpsychotyczne oraz mało nasilone objawy pozapiramidowe (EPS), które są efektem ubocznym kwetiapiny. Ponadto N-dealkil kwetiapiny wykazuje powinowactwo do norepinefryny jako przekaźnika. Kwetiapina i N-dealkil kwetiapiny wykazują również duże powinowactwo do receptorów histaminowych i α1-adrenergicznych oraz mniejsze powinowactwo do receptorów α2-adrenergicznych i serotoninowych 5HT1A. Powinowactwo do receptorów cholinergicznych muskarynowych lub benzodiazepinowych jest nieznaczne.