W kontrolowanych badaniach klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z samoistnym nadciśnieniem, nadciśnieniem i przerostem lewej komory serca, przewlekłą niewydolnością serca, nadciśnieniem i cukrzycą typu 2 z chorobą nerek, najczęściej występującym działaniem niepożądanym były zawroty głowy. Nadciśnienie. W kontrolowanych badaniach klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z samoistnym nadciśnieniem opisano następujące działania niepożądane: zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, zaburzenia równowagi; (rzadko) senność, ból głowy, zaburzenia snu. Zaburzenia serca: (rzadko) kołatanie serca, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) objawowe niedociśnienie (zwłaszcza u pacjentów z utratą płynu wewnątrznaczyniowego, np. u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych), zależne od dawki niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) ból z okolic brzucha, zaparcie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) astenia, zmęczenie, obrzęk. Nadciśnienie i przerost lewej komory serca. W kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z przerostem lewej komory serca odnotowano następujące działania niepożądane: zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia, zmęczenie. Przewlekła niewydolność serca. W kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca odnotowano następujące działania niepożądane: zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zawroty głowy, ból głowy; (rzadko) parestezje. Zaburzenia serca: (rzadko) omdlenia, migotanie przedsionków, udar naczyniowy mózgu. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie, w tym niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) biegunka, nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) pokrzywka, świąd, wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) astenia/zmęczenie. Nadciśnienie i cukrzyca typu 2 z chorobą nerek. W kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z cukrzycą typu 2 z proteinurią najczęściej występujące działania niepożądane, zależne od losartanu są następujące: zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia/zmęczenie. Badania diagnostyczne: (często) hipoglikemia, hiperkaliemia. Następujące działania niepożądane występowały częściej u pacjentów przyjmujących losartan niż placebo: zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) anemia. Zaburzenia serca: (nieznana) omdlenia, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) biegunka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zakażenia dróg moczowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) objawy grypopodobne. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu opisano następujące działania niepożądane: zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) anemia, trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) nadwrażliwość: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni, prowadzący do zwężenia dróg oddechowych i/lub obrzęk twarzy, warg, gardła i/lub języka; u niektórych z tych pacjentów już wcześniej stwierdzano występowanie obrzęku naczynioruchowego po zastosowaniu innych preparatów, także inhibitorów ACE; zapalenie naczyń, w tym również plamica schönleina-henocha. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) migrena. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) zapalenie wątroby; (nieznana) zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka, świąd, wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) bóle mięśni, bóle stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: jako wynik hamowania układu renina-angiotensyna-aldosteron opisywano zmiany dotyczące czynności nerek, w tym niewydolność nerek u pacjentów z grupy ryzyka; zmiany te mogą być odwracalne po zakończeniu leczenia losartanem. Badania diagnostyczne: w badaniach klinicznych, istotne zmiany standardowych wskaźników laboratoryjnych rzadko wynikały z zastosowania tabletek zawierających losartan. Zwiększenie aktywności alat obserwowano rzadko i zwykle przemijało po przerwaniu stosowania leku. Hiperkaliemia (stężenie potasu w surowicy >5,5 mmol/l) w badaniu klinicznym wystąpiła u 1,5% pacjentów z nadciśnieniem. W badaniu klinicznym pacjentów z cukrzycą typu 2 z nefropatią, hiperkaliemia >5,5 mmo/l wystąpiła u 9,9% pacjentów otrzymujących losartan i u 3,4% pacjentów otrzymujących placebo. W kontrolowanych badaniach klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z niewydolnością serca stwierdzono zwiększenie stężenia mocznika we krwi, kreatyniny i potasu w surowicy krwi. Działania niepożądane występujące u pacjentów pediatrycznych są zbliżone do tych występujących u pacjentów dorosłych. Dane dotyczące stosowania losartanu u dzieci są niewystarczające.
Apo-Lozart przedawkowanie
Dane dotyczące przedawkowania losartanu u ludzi są ograniczone. Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania są niedociśnienie i tachykardia. Może również wystąpić bradykardia. Środki zaradcze, które zostaną podjęte zależą od czasu, jaki upłynął od przyjęcia leku oraz rodzaju i nasilenia objawów toksyczności. Jako priorytet należy potraktować stabilizację układu krążenia. Jeśli losartan został przyjęty doustnie, należy podać odpowiednią dawkę węgla aktywowanego. Następnie należy dokładnie monitorować podstawowe parametry życiowe pacjenta. Jeśli jest to konieczne, parametry te należy odpowiednio skorygować. Ani losartan, ani jego czynny metabolit nie mogą być usunięte za pomocą hemodializy.
Apo-Lozart działanie i stosowanie
Losartan jest syntetycznym, stosowanym doustnie antagonistą receptora angiotensyny II (typu at1). Angiotensyna II, silny czynnik zwężający naczynia, jest podstawowym aktywnym hormonem w układzie renina-angitensyna oraz ważnym czynnikiem warunkującym patofizjologię nadciśnienia. Angiotensyna II wiąże się ze znajdującymi się w wielu tkankach receptorami at1 (np. w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych, nadnerczach, nerkach i sercu) i wywołuje kilka ważnych reakcji biologicznych, jak zwężenie naczyń krwionośnych i uwalnianie aldosteronu. Angiotensyna II pobudza również proliferację komórek mięśni gładkich. Losartan wybiórczo hamuje receptor at1. W warunkach in vitro i in vivo, zarówno losartan, jak i jego czynny metabolit – kwas karboksylowy (e-3174), hamują działanie angiotensyny ii, niezależnie od źródła jej pochodzenia i drogi syntezy. Losartan nie wykazuje działania agonistycznego ani nie blokuje receptorów innych hormonów lub kanałów jonowych odgrywających ważną rolę w regulacji czynności układu krążenia. Ponadto, losartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny (kininazy II), enzymu, który powoduje rozkład bradykininy. Dzięki temu losartan nie nasila działań zależnych od bradykininy.
Apo-Lozart a alkohol
Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol moze oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.
Apo-Lozart a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Laktacja
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Apo-Lozart przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. II i III trymestr ciąży. Ciężka niewydolność wątroby.
Apo-Lozart w ciąży
Nie zaleca się stosowania losartanu podczas I trymestru ciąży. Stosowanie losartanu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Jak dotychczas brak kontrolowanych danych epidemiologicznych odnośnie ryzyka związanego ze stosowaniem antagonistów receptora angiotensyny II, dlatego podobne ryzyko może dotyczyć tej grupy leków. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie losartanu i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na losartan w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na losartan wystąpiło od drugiego trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały losartan należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Ze względu na brak danych odnośnie stosowania losartanu podczas karmienia piersią, nie zaleca się stosowania produktu, zwłaszcza w przypadku karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Zaleca się podawanie innych preparatów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Apo-Lozart dawkowanie
Nadciśnienie. Zazwyczaj stosowaną dawką początkową i podtrzymującą u większości pacjentów jest 50 mg raz/dobę. Maks. działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 3-6 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U niektórych pacjentów w celu uzyskania właściwego działania terapeutycznego może być konieczne zwiększenie dawki dobowej do 100 mg stosowanej raz/dobę (rano). Losartan może być stosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z lekami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazydem). Pacjenci pediatryczni z nadciśnieniem tętniczym: dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania losartanu w nadciśnieniu tętniczym u dzieci i młodzieży w wieku 6-16 lat są ograniczone. Dostępne dane farmakokinetyczne dotyczące stosowania w nadciśnieniu tętniczym u dzieci w wieku powyżej 1 miesiąca są niewystarczające. Dzieciom o mc. 20-50 kg, które są w stanie połykać tabl. zaleca się dawkę 25 mg raz/dobę. W pojedynczych przypadkach dawkę można zwiększyć do maks. dawki wynoszącej 50 mg raz/dobę. Dawkowanie należy dostosować uwzględniając ciśnienie tętnicze krwi. Zazwyczaj stosowaną dawką u pacjentów o mc. większej niż 50 kg jest 50 mg raz.dobę. W pojedynczych przypadkach dawkę można zwiększyć do maksymalnej dawki wynoszącej 100 mg raz/dobę. Nie przeprowadzono badań dotyczących dawek większych niż 1,4 mg/ kg mc. (lub inaczej więcej niż 100 mg) na dobę u pacjentów pediatrycznych. Losartan nie jest zalecany u dzieci w wieku poniżej 6 lat, ponieważ dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności są niewystarczające. Ze względu na brak danych losartan nie jest zalecany u dzieci, u których szybkość przesączania kłębuszkowego wynosi mniej niż 30 ml/min./1,73 m2. Losartan nie jest zalecany u dzieci z niewydolnością wątroby. Pacjenci z nadciśnieniem i cukrzycą typu 2 z proteinurią ≥0,5 g/dobę: zazwyczaj stosowaną dawką początkową jest 50 mg raz/dobę. Następnie dawkę można zwiększyć do 100 mg raz/dobę w zależności od ciśnienia tętniczego krwi mierzonego po m-cu od rozpoczęcia leczenia. Preparat może być stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. lekami moczopędnymi, antagonistami wapnia, lekami blokującymi receptory β1- lub β2-adrenergiczne i preparatami działającymi na OUN), a także z insuliną i innymi powszechnie stosowanymi preparatami hipoglikemizującymi (np. pochodnymi sulfonylomocznika, glitazonami i inhibitorami glukozydazy). Niewydolność serca: zazwyczaj stosowaną dawką początkową u pacjentów z niewydolnością serca jest 12,5 mg raz/dobę. Na ogół dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach tyg. (np. 12,5 mg/dobę, 25 mg/dobę, 50 mg/dobę) do zazwyczaj stosowanej dawki podtrzymującej wynoszącej 50 mg raz/dobę, uwzględniając tolerancję pacjenta na lek. Zmniejszenie ryzyka udaru u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory, udokumentowany w zapisie EKG: zazwyczaj stosowaną dawką początkową jest 50 mg raz/dobę. Należy dodatkowo zastosować małe dawki hydrochlorotiazydu i/lub zwiększyć dawkę do 100 mg raz/dobę, uwzględniając ciśnienie tętnicze krwi. U pacjentów ze zmniejszoną objętością płynu wewnątrznaczyniowego (np. pacjenci leczeni dużymi dawkami leków moczopędnych) należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg raz/dobę. U pacjentów z niewydolnością nerek, w tym dializowanych nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie należy rozważyć stosowanie mniejszych dawek losartanu. Brak danych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Dlatego losartan jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Jednak u pacjentów w wieku powyżej 75 lat zaleca się zastosowanie mniejszej dawki początkowej wynoszącej 25 mg raz/dobę.