Leczenie produktem leczniczym powinno być rozpoczęte i nadzorowane przez lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Zalecana dawka ewerolimusu wynosi 10 mg raz/dobę. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo obserwuje się korzyści kliniczne lub do wystąpienia objawów znacznej toksyczności. W przypadku pominięcia dawki, nie należy przyjmować dodatkowej dawki, ale przyjąć kolejną dawkę o zwykłej porze. Dostosowanie dawkowania ze względu na działania niepożądane: w przypadku wystąpienia poważnych i/lub niemożliwych do zaakceptowania działań niepożądanych, może zajść konieczność zmiany dawkowania. Możliwe jest zmniejszenie dawki lub zaprzestanie podawania (np. na okres jednego tygodnia) produktu leczniczego, a następnie rozpoczęcie podawania produktu leczniczego od dawki 5 mg. Jeżeli konieczne jest zmniejszenie dawki, sugerowana dawka to 5 mg/dobę. Dzieci i młodzież: nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku 0-18 lat. Brak dostępnych danych. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat): dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: łagodne zaburzenia czynności wątroby (A wg skali Child-Pugh) – zalecana dawka to 7,5 mg/dobę; umiarkowane zaburzenia czynności wątroby (B wg skali Child-Pugh) – zalecana dawka to 5 mg/dobę; ciężkie zaburzenia czynności wątroby (C wg skali Child-Pugh) – stosowanie leku jest zalecane tylko wtedy, kiedy pożądane korzyści z leczenia przewyższają ryzyko. W takiej sytuacji nie należy przekraczać dawki 2,5 mg/dobę. Jeśli w trakcie leczenia stan wątroby pacjenta (wg skali Child-Pugh) ulegnie zmianie, dawkowanie należy dostosować.
Afinitor przeciwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, na inne pochodne rapamycyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Afinitor w ciąży
Kobiety w wieku rozrodczym w trakcie przyjmowania ewerolimusu i w okresie do 8 tyg. po zakończeniu leczenia muszą stosować wysoce skuteczną antykoncepcję (np. doustną, iniekcyjną, lub implantowaną niezawierającą estrogenów hormonalną metodę kontroli narodzin, antykoncepcję opartą na progesteronie, histerektomię, podwiązanie jajowodów, całkowitą abstynencję, metody barierowe, wkładkę wewnątrzmaciczną i/lub sterylizację kobiet/mężczyzn. Nie ma wystarczających danych na temat stosowania ewerolimusu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję, w tym działanie toksyczne na zarodek i płód. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Nie zaleca się podawania ewerolimusu kobietom w ciąży i kobietom w okresie rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji. Brak danych na temat przenikania ewerolimusu do mleka kobiet karmiących. U samic szczurów ewerolimus i /lub jego metabolity z łatwością przenikają do mleka. Z tego względu kobiety przyjmujące ewerolimus nie powinny karmić piersią. Nie wiadomo, czy ewerolimus powoduje niepłodność u mężczyzn i kobiet, jednak u pacjentek obserwowano wtórny brak miesiączki i związane z tym zaburzenia równowagi hormonu luteinizującego (LH)/hormonu folikulotropowego (FSH). Na podstawie obserwacji nieklinicznych stwierdza się możliwość upośledzenia płodności mężczyzn w trakcie podawania ewerolimusu.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria D
Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).
Afinitor skutki uboczne
Profil bezpieczeństwa produktu został opisany m. in. na podstawie 3 randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą badań III fazy, kontrolowanych placebo. W badaniach III fazy ekspozycja na ewerolimus przedstawiała się następująco: BOLERO-2 (CRAD001Y230) – ewerolimus w skojarzeniu z eksemestanem w leczeniu kobiet po menopauzie z miejscowo zaawansowanym lub uogólnionym rakiem piersi z ekspresją receptorów estrogenowych, wcześniej leczonych letrozolem lub anastrozolem. Leczenie ewerolimusem przez ≥32 tyg. otrzymało łącznie 191 (40%) pacjentek. Częstość występowania działań niepożądanych będących przyczyną trwałego przerwania leczenia wyniosła 21% i 3% odpowiednio w grupie ewerolimusu w skojarzeniu z eksemestanem oraz w grupie placebo w skojarzeniu z eksemestanem, RADIANT-3 (CRAD001C2324) – ewerolimus plus najlepsze leczenie wspomagające u pacjentów z zaawansowanymi nowotworami neuroendokrynnymi trzustki. Łącznie, 63 pacjentów (31%) poddanych zostało ekspozycji na ewerolimus w dawce 10 mg/dobę przez okres ≥52 tyg. Częstość występowania działań niepożądanych skutkujących całkowitym przerwaniem leczenia wyniosła odpowiednio 14% i 2% dla grupy przyjmującej ewerolimus i placebo, RECORD-1 (CRAD001C2240) – ewerolimus plus najlepsze leczenie wspomagające u pacjentów z rakiem nerkowo komórkowym z przerzutami. Łącznie 165 pacjentów poddanych zostało ekspozycji na ewerolimus w dawce 10 mg/dobę przez okres ≥4 m-cy. Częstość występowania działań niepożądanych skutkujących całkowitym przerwaniem leczenia wyniosła odpowiednio 7% i 0% dla grupy przyjmującej ewerolimus i placebo. Nasilenie większości działań niepożądanych było 1 lub 2 stopnia. Najczęstsze działania niepożądane stopnia 3-4 (częstość występowania ≥2% w co najmniej 1 badaniu III fazy) to: niedokrwistość, zmęczenie, biegunka, zakażenia, zapalenie jamy ustnej, hiperglikemia, małopłytkowość, limfopenia, neutropenia, hipofosfatemia, hipercholesterolemia, cukrzyca i zapalenie płuc. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) niedokrwistość, małopłytkowość; (często) leukopenia, limfopenia, neutropenia; (niezbyt często) wybiórcza aplazja czerwonokrwinkowa. Zaburzenia układu immunologicznego: (częstość nieznana) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hiperglikemia, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, brak łaknienia; (często) cukrzyca, hipofosfatemia, hipokaliemia, hiperlipidemia, hipokalcemia, odwodnienie. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zaburzenia smaku, ból głowy; (niezbyt często) brak smaku. Zaburzenia oka: (często) zapalenie spojówek, obrzęk powiek. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zastoinowa niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie, krwotok; (niezbyt często) uderzenia gorąca, zakrzepica żył głębokich. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) zapalenie płuc, duszność, krwawienie z nosa, kaszel; (często) zatorowość płucna, krwioplucie; (niezbyt często) zespół ostrej niewydolności oddechowej. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zapalenie jamy ustnej, biegunka, zapalenie błon śluzowych, wymioty, mdłości; (często) suchość jamy ustnej, ból brzucha, ból jamy ustnej, utrudnienia połykania, niestrawność. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększona aktywność AspAT i AlAT. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, suchość skóry, świąd, zmiany w obrębie paznokci; (często) zespół ręka-stopa, rumień, złuszczanie skóry, łojotokowe zapalenie skóry, łamliwość paznokci, zmiany skórne, łysienie o łagodnym nasileniu; (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zwiększenie stężenia kreatyniny, niewydolność nerek (w tym ostra niewydolność nerek), białkomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, osłabienie, obrzęk obwodowy, gorączka; (często) ból w klatce piersiowej; (niezbyt często) utrudnione gojenie się ran. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie mc. W badaniach klinicznych, podawanie ewerolimusu wiązano z ciężkimi przypadkami reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby typu B, włącznie z przypadkami prowadzącymi do zgonu. Reaktywacja zakażenia jest spodziewanym działaniem w okresie występowania immunosupresji. W badaniach klinicznych oraz na podstawie zgłoszeń spontanicznych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu, stwierdzono związek ewerolimusu z przypadkami niewydolności nerek (włącznie z przypadkami prowadzącymi do śmierci) i białkomoczem. Zaleca się kontrolowanie czynności nerek.
Afinitor przedawkowanie
Dane na temat przedawkowania u ludzi są bardzo ograniczone. Po podaniu pojedynczej dawki do 70 mg obserwowano akceptowalną tolerancję. W każdym przypadku przedawkowania należy stosować ogólne środki wspomagające.
Afinitor działanie i stosowanie
Ewerolimus jest selektywnym inhibitorem mTOR (mammalian target of rapamycin). mTOR jest kluczową kinazą serynowo-treoninową, której aktywność jest nasilona w wielu ludzkich nowotworach złośliwych. Ewerolimus wiąże się z międzykomórkowym białkiem FKBP-12, tworząc kompleks, który hamuje działanie kompleksu 1 kinazy mTOR (mTORC1). Zahamowanie szlaku przekazywania sygnałów mTORC1 zaburza translację i syntezę białek, hamując działanie rybosomalnej kinazy S6 (S6K1) oraz 4EBP1 (białka wiążącego eukariotyczny czynnik elongacyjny 4E), które regulują aktywność białek uczestniczących w cyklu komórkowym, angiogenezie i glikolizie. Ewerolimus zmniejsza stężenie czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF), nasilającego procesy angiogenezy guza. Ewerolimus jest silnym inhibitorem wzrostu i namnażania komórek guza, komórek śródbłonka, fibroblastów i komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Wykazano również, że ewerolimus hamuje glikolizę guzów litych in vitro i in vivo.
Afinitor a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.