Flurbiprofen jest pochodną kwasu propionowego (NLPZ), która działa hamująco na syntezę prostaglandyn. U ludzi flurbiprofen wykazuje silne działanie przeciwbólowe, przeciwgorączkowe i przeciwzapalne oraz wykazano, że dawka 8,75 mg rozpuszczona w sztucznej ślinie powodowała zmniejszenie syntezy prostaglandyn w hodowlach ludzkich komórek dróg oddechowych. Badania z użyciem pełnej krwi pokazują, że flurbiprofen jest mieszanym inhibitorem COX1/COX2, wykazującym pewną selektywność względem COX1.
Dunotrisin dawkowanie
Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w leczeniu zakażeń HIV. Dorośli: zalecana dawka produktu leczniczego to 1 tabl. przyjmowana doustnie, raz/dobę. W celu zoptymalizowania wchłaniania tenofowiru zaleca się przyjmowanie produktu leczniczego z posiłkiem. Nawet niewielki posiłek poprawia wchłanianie tenofowiru z tabl. złożonej. Jeśli wskazane jest przerwanie leczenia jedną z substancji czynnych produktu leczniczego lub gdy konieczna jest zmiana dawkowania, należy zastosować dostępne produkty zawierające samą emtrycytabinę lub sam tenofowiru dizoproksyl. Należy zapoznać się z ChPL tych produktów. W przypadku pominięcia dawki produktu leczniczego, jeśli upłynęło mniej niż 12 h od zwykłej pory przyjmowania dawki, należy jak najszybciej przyjąć produkt leczniczy z posiłkiem i powrócić do poprzedniego schematu dawkowania. W przypadku pominięcia dawki produktu leczniczego, jeśli upłynęło więcej niż 12 h od zwykłej pory przyjmowania dawki i zbliża się pora przyjęcia następnej dawki, nie należy przyjmować pominiętej dawki i powrócić do poprzedniego schematu dawkowania. W przypadku wystąpienia wymiotów przed upływem 1 h od przyjęcia leku, należy przyjąć drugą tabl. Jeśli wymioty wystąpią po upływie więcej niż 1 h od przyjęcia produktu leczniczego, nie ma potrzeby przyjmowania dodatkowej dawki. Brak jest dostępnych danych pozwalających na sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów powyżej 65 lat. Jednak, o ile nie ma objawów niewydolności nerek, nie zachodzi konieczność dostosowania zalecanej dawki dobowej dla dorosłych. Emtrycytabina i tenofowir wydalane są przez nerki i u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zwiększa się narażenie na emtrycytabinę i tenofowir. Istnieje ograniczona ilość danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności emtrycytabiny i tenofowiru dizoproksylu u pacjentów z umiarkowaną i ciężką niewydolnością nerek (ClCr Cr 50-80 ml/min). Dlatego u pacjentów z niewydolnością nerek emtrycytabinę i tenofowiru dizoproksyl należy stosować tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści leczenia są większe niż możliwe zagrożenia. U pacjentów z niewydolnością nerek może być konieczna ścisła kontrola czynności nerek. U pacjentów z ClCr pomiędzy 30 i 49 ml/min zalecane jest dostosowywanie przerw pomiędzy kolejnymi dawkami. Taka modyfikacja dawkowania nie była potwierdzona w badaniach klinicznych i u tych pacjentów należy starannie kontrolować odpowiedź kliniczną na leczenie. Łagodna niewydolność nerek (ClCr 50-80 ml/min): ograniczone dane z badań klinicznych przemawiają za dawkowaniem emtrycytabiny i tenofowiru dizoproksylu raz/dobę u pacjentów z łagodną niewydolnością nerek. Ciężka niewydolność nerek (ClCr Cr
Etform w ciąży
Niekontrolowana cukrzyca w czasie ciąży (cukrzyca ciążowa lub stała) wiąże się ze zwiększonym ryzykiem rozwoju wad wrodzonych i umieralności okołoporodowej. Ograniczona liczba danych dotyczących stosowania metforminy u kobiet w ciąży nie wskazuje na zwiększone ryzyko rozwoju wad wrodzonych. Badania na zwierzętach nie wykazują szkodliwego wpływu metforminy na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, przebieg porodu lub rozwój po urodzeniu. Cukrzycy nie należy leczyć metforminą u pacjentek, które planują ciążę lub są w ciąży. Stosując insulinę należy dążyć do utrzymania stężenia glukozy najbardziej zbliżonego do wartości prawidłowych, aby zmniejszyć ryzyko wad rozwojowych u płodu, związanych z nieprawidłowym stężeniem glukozy we krwi. Metformina przenika do mleka kobiecego. Nie obserwowano działań niepożądanych u noworodków i niemowląt karmionych piersią. Jednak ze względu na ograniczoną ilość dostępnych danych, nie zaleca się karmienia piersią podczas leczenia metforminą. Decyzję o zaprzestaniu karmienia piersią należy podjąć z uwzględnieniem korzyści z naturalnego karmienia i potencjalnego ryzyka działań niepożądanych u dziecka.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria B
Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria B
Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria B
Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.
Maviret a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Furagina Apteo Med skutki uboczne
Wśród obserwowanych w trakcie badań klinicznych objawów niepożądanych, najprawdopodobniej związanych ze stosowaniem leku, najczęstsze były: nudności (8%), bóle głowy (6%) i nadmierne oddawanie gazów (1,5%). Pozostałe, niżej wymienione objawy, występowały u nie więcej niż 1% pacjentów i są wymienione z uwzględnieniem układów, których dotyczyły. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: sinica wskutek methemoglobinemii. U osób z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej stosowanie furazydyny może doprowadzić do powstania niedokrwistości megaloblastycznej lub hemolitycznej. Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, senność, zaburzenia widzenia, neuropatia obwodowa, także o ostrym lub nieodwracalnym przebiegu (do jej wystąpienia szczególnie predysponują: niewydolność nerek, niedokrwistość, cukrzyca, zaburzenia elektrolitowe, niedobór wit. B). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: ostre, podostre i przewlekłe reakcje z nadwrażliwości na pochodne nitrofuranu. Reakcje przewlekłe występowały u pacjentów przyjmujących furazydynę dłużej niż 6 m-cy. Przewlekłe reakcje płucne (w tym zwłóknienie płuc i rozsiane śródmiąższowe zapalenie płuc) mogą wystąpić zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Ostre reakcje z nadwrażliwości dotyczące układu oddechowego objawiały się gorączką, dreszczami, kaszlem, bólami w klatce piersiowej, dusznością, wysiękiem do jamy opłucnowej, zmianami w obrazie radiologicznym płuc i eozynofilią. Najczęściej szybko lub bardzo szybko ustępowały po odstawieniu leku. W przypadku reakcji przewlekłych nasilenie objawów i ich odwracalność po zaprzestaniu podawania leku zależy od czasu kontynuacji leczenia po wystąpieniu 1-szych objawów niepożądanych. Sprawą kluczową jest jak najszybsze rozpoznanie działania niepożądanego i odstawienie leku. Upośledzenie czynności płuc może być nieodwracalne. Zaburzenia żołądka i jelit: zaparcia, biegunka, objawy dyspeptyczne, bóle brzucha, wymioty, zapalenie ślinianek, zapalenie trzustki, rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: łysienie, złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka, dreszcze, złe samopoczucie, zakażenia drobnoustrojami opornymi na pochodne nitrofuranu, najczęściej pałeczkami z rodzaju Pseudomonas lub grzybami z rodzaju Candida. Zaburzenia układu immunologicznego; świąd, pokrzywka, anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy, wysypka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: objawy polekowego zapalenia wątroby, żółtaczka cholestatyczna, martwica miąższu wątroby. Badania kliniczne wykazały, że pochodne nitrofuranu mają negatywny wpływ na czynność jąder. Mogą powodować zmniejszenie ruchliwości plemników, zmniejszać wydzielanie spermy oraz prowadzić do patologicznych zmian w morfologii plemników.
Furosemid Accord skutki uboczne
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) małopłytkowość; może wystąpić małopłytkowość, szczególnie ze wzrostem skłonności do krwawienia; (rzadko) eozynofilia, leukopenia, depresja szpiku kostnego (występowanie tego objawu wymaga zaprzestania leczenia); (bardzo rzadko) niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza. Poważne niedobory płynów mogą doprowadzić do zagęszczenia krwi ze skłonnością do powstawania zakrzepów, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) ciężkie reakcje anafilaktyczne i anafilaktoidalne, takie jak wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia endokrynologiczne: leczenie furosemidem może obniżać tolerancję glukozy. U pacjentów z cukrzycą może to prowadzić do pogorszenia kontroli metabolicznej oraz ujawnienia się utajonej cukrzycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: może wystąpić hipokaliemia, hiponatremia i zasadowica metaboliczna, zwłaszcza po długotrwałym leczeniu lub podczas stosowania wysokich dawek. W związku z tym wskazane jest regularne monitorowanie elektrolitów w surowicy (zwłaszcza potasu, sodu i wapnia). Może wystąpić niedobór potasu, zwłaszcza w przypadku diety z małą zawartością potasu. W przypadku zmniejszenia podaży potasu i/lub zwiększenia pozanerkowej utraty potasu (np. podczas wymiotów lub przewlekłej biegunki) może wystąpić hipokaliemia wskutek zwiększonej nerkowej utraty potasu. Zaburzenia podstawowe (np. marskość lub niewydolność serca), jednoczesne stosowanie innych leków i odżywianie mogą powodować skłonność do niedoboru potasu. W takich przypadkach konieczne jest odpowiednie monitorowanie, a także leczenie substytucyjne. W wyniku zwiększenia nerkowej utraty sodu może wystąpić objawowa hiponatremia, szczególnie w przypadku ograniczenia podaży chlorku sodu. Zwiększona utrata wapnia przez nerki może prowadzić do hipokalcemii, która w rzadkich przypadkach może powodować tężyczkę. U pacjentów ze zwiększoną nerkową utratą magnezu, w rzadkich przypadkach obserwowano występowanie tężyczki lub zaburzeń rytmu serca w następstwie hipomagnezemii. Może wzrosnąć stężenie kwasu moczowego, prowadząc do wystąpienia napadów dny moczanowej. Podczas leczenia furosemidem może dojść do rozwoju zasadowicy metabolicznej lub do nasilenia istniejącej wcześniej zasadowicy metabolicznej (np. w niewyrównanej marskości wątroby). Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) parestezje, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, senność, dezorientacja, wrażenie ucisku w głowie; (nieznana) zawroty głowy, omdlenia i utrata świadomości (spowodowane objawowym niedociśnieniem). Zaburzenia oka: (rzadko) nasilenie krótkowzroczności, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia z objawami hipowolemii. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) zaburzenia słuchu i/lub szumy uszne spowodowane przez furosemid są rzadkie i zazwyczaj przemijające; częstość występowania jest wyższa po szybkim podaniu dożylnym, w szczególności u pacjentów z niewydolnością nerek lub hipoproteinemią (np. w zespole nerczycowym); (niezbyt często) głuchota (czasami nieodwracalna). Zaburzenia serca: szczególnie na początkowym etapie leczenia oraz u osób w podeszłym wieku, bardzo intensywna diureza może spowodować obniżenie ciśnienia krwi, które, jeśli jest znaczne, może wywołać objawy takie jak: hipotonia ortostatyczna, ostre niedociśnienie, wrażenie ucisku w głowie, zawroty głowy, zapaść krążeniowa, zakrzepowe zapalenie żył lub nagła śmierć (po podaniu domięśniowym lub dożylnym). Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (rzadko) nudności, wymioty, biegunka, jadłowstręt, rozstrój żołądka, zaparcia, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) ostre zapalenie trzustki, wewnątrzwątrobowa cholestaza, żółtaczka cholestatyczna, niedokrwienie wątroby, zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, reakcje skóry i błon śluzowych (np. osutka pęcherzowa, wysypka, pokrzywka, plamica, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, nadwrażliwość); (rzadko) zapalenie naczyń, zaostrzenie lub aktywacja tocznia rumieniowatego; (nieznana) ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) skurcze mięśni nóg, osłabienie, przewlekłe zapalenie stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: leki moczopędne mogą nasilać lub wywoływać objawy ostrego zatrzymania moczu (zaburzenia opróżniania pęcherza, przerost gruczołu krokowego lub zwężenie cewki moczowej), zapalenie naczyń, cukromocz, przejściowy wzrost stężenia kreatyniny i mocznika we krwi; (rzadko) śródmiąższowe zapalenie nerek. Ciąża, połóg i okres okołoporodowy: u wcześniaków leczonych furosemidem może dojść do rozwoju wapnicy nerek i/lub kamicy nerkowej, ze względu na odkładanie się wapnia w tkankach nerki. U wcześniaków z zespołem zaburzeń oddychania, leczenie moczopędne furosemidem w 1-szych tyg. życia może zwiększać ryzyko wystąpienia przetrwałego przewodu tętniczego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) gorączka; po podaniu domięśniowym mogą wystąpić reakcje miejscowe, takie jak ból. Badania diagnostyczne: (rzadko) podczas leczenia furosemidem może wzrosnąć stężenie cholesterolu i triglicerydów w surowicy.
Ebilfumin działanie i stosowanie
Fosforan oseltamiwiru jest prolekiem aktywnego metabolitu (karboksylanu oseltamiwiru). Ten aktywny metabolit jest selektywnym inhibitorem enzymów neuraminidazowych wirusa grypy, które są glikoproteinami występującymi na powierzchni wirionu. Aktywność neuraminidazy wirusowej ma istotny wpływ zarówno na wniknięcie cząstki wirusa do niezakażonych komórek, jak i na uwolnienie świeżo wytworzonych cząstek wirusa z zakażonych komórek i dalsze rozprzestrzenianie się zakaźnych wirusów w organizmie.
Adaring dawkowanie
Żeby działanie antykoncepcyjne było skuteczne, lek musi być stosowany zgodnie z zaleceniami. Nie przeprowadzono badań bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u młodzieży poniżej 18 lat. JAK STOSOWAĆ. Pacjentka umieszcza produkt leczniczy w pochwie samodzielnie. Lekarz powinien poinstruować pacjentkę, w jaki sposób zakładać i usuwać. Wyjąć system terapeutyczny z saszetki. W celu założenia systemu terapeutycznego dopochwowego pacjentka powinna przyjąć najwygodniejszą dla siebie pozycję, np. stojąc z jedną nogą uniesioną, siedząc w kucki lub leżąc. System terapeutyczny należy ścisnąć i umieścić w pochwie tak, aby nie przeszkadzał. Włożyć system terapeutyczny do pochwy jedną ręką, w razie potrzeby drugą ręką rozchylając wargi sromowe. Umieścić system terapeutyczny wewnątrz pochwy tak, aby nie przeszkadzał. Umiejscowienie systemu terapeutycznego dopochwowego w pochwie nie ma zasadniczego znaczenia dla jego działania antykoncepcyjnego. Po założeniu systemu terapeutycznego dopochwowego, pozostaje on w pochwie nieprzerwanie przez 3 tyg. Należy zalecić, aby kobieta regularnie sprawdzała czy system terapeutyczny dopochwowy znajduje się w pochwie (np. przed i po stosunku). W razie przypadkowego wypadnięcia systemu terapeutycznego dopochwowego należy postępować zgodnie z zaleceniami. System terapeutyczny należy usunąć po 3 tygodniach stosowania, w tym samym dniu tyg., w którym był założony. Po przerwie w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego trwającej jeden tydz., zakłada się nowy system terapeutyczny dopochwowy (np. jeśli system terapeutyczny założono w środę około 22 h, należy go usunąć również w środę, 3 tyg. później, około 22 h. W następną środę należy założyć nowy system terapeutyczny dopochwowy). System terapeutyczny można usunąć, zaczepiając palcem wskazującym o brzeg systemu terapeutycznego dopochwowego lub chwytając system terapeutyczny dopochwowy palcem wskazującym i środkowym i pociągając go. Zużyty system terapeutyczny dopochwowy należy włożyć do saszetki (przechowywać w miejscu niedostępnym dla dzieci i zwierząt) i usunąć w sposób zgodny z zaleceniami. Krwawienie z odstawienia występuje zwykle po upływie 2-3 dni po usunięciu systemu terapeutycznego dopochwowego i może nie ustąpić całkowicie do czasu założenia nowego systemu terapeutycznego dopochwowego. JAK ROZPOCZĄĆ STOSOWANIE SYSTEMU TERAPEUTYCZNEGO DOPOCHWOWEGO. W poprzednim cyklu nie stosowano hormonalnego środka antykoncepcyjnego: system terapeutyczny należy założyć pierwszego dnia naturalnego cyklu (tj. pierwszego dnia miesiączki). Można również rozpocząć stosowanie systemu terapeutycznego dopochwowego między 2 a 5 dniem cyklu, ale w takim wypadku w czasie 1-szego cyklu przez pierwsze 7 dni stosowania systemu terapeutycznego zaleca się jednoczesne stosowanie mechanicznej metody antykoncepcji. Dotychczas stosowano złożone hormonalne środki antykoncepcyjne: system terapeutyczny dopochwowy należy założyć najpóźniej w dniu następującym po przerwie w stosowaniu tabl. lub systemu transdermalnego, stosowanego wcześniej złożonego hormonalnego środka antykoncepcyjnego, lub po okresie stosowania tabl. zawierających placebo. Jeżeli pacjentka regularnie i prawidłowo stosowała poprzednią metodę antykoncepcji i jeżeli jest pewne, że nie jest w ciąży, może zmienić dotychczasową złożoną antykoncepcję hormonalną na system terapeutyczny dopochwowy w dowolnym dniu cyklu. Przerwa w stosowaniu dotychczasowego środka antykoncepcyjnego nigdy nie powinna przekraczać zaleconego czasu. Dotychczas stosowano antykoncepcję zawierającą tylko progestagen (minitabletka, implant lub iniekcje) lub system terapeutyczny domaciczny uwalniający progestagen [IUS]. Stosowanie systemu terapeutycznego dopochwowego zamiast minitabl. można rozpocząć w dowolnym dniu (w przypadku implantu i systemu – w dniu usunięcia implantu lub systemu, w przypadku iniekcji – w dniu następnego zaplanowanego wstrzyknięcia), ale we wszystkich tych przypadkach przez 1-sze 7 dni stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego należy dodatkowo stosować mechaniczną metodę antykoncepcji. Po poronieniu w I trymestrze ciąży: stosowanie systemu terapeutycznego dopochwowego można rozpocząć natychmiast. Nie ma potrzeby jednoczesnego stosowania dodatkowych metod antykoncepcji. Jeśli rozpoczęcie stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego bezpośrednio po poronieniu wydaje się niewskazane, pacjentka powinna postępować według zaleceń podanych w: „W poprzednim cyklu nie stosowano hormonalnego środka antykoncepcyjnego”. W międzyczasie powinna stosować inną metodę antykoncepcji. Po porodzie lub poronieniu II trymestrze ciąży: informacje dla kobiet karmiących piersią. Należy zalecić rozpoczęcie stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego w 4 tyg. po porodzie lub po poronieniu w II trymestrze ciąży. W razie późniejszego rozpoczęcia stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego, należy zalecić jednoczesne stosowanie mechanicznej metody antykoncepcji przez 1-sze 7 dni stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego. Jeśli jednak w tym czasie miał miejsce stosunek, przed rozpoczęciem stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego należy wykluczyć ciążę lub pacjentka powinna poczekać do wystąpienia 1-szej miesiączki. NIEWŁAŚCIWE STOSOWANIE SYSTEMU TERAPEUTYCZNEGO DOPOCHWOWEGO. Stosowanie systemu terapeutycznego dopochwowego w sposób inny niż opisany w zaleceniach może zmniejszyć jego skuteczność antykoncepcyjną i pogorszyć kontrolę cyklu. Aby uniknąć utraty działania antykoncepcyjnego w wyniku niewłaściwego stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego, należy przestrzegać poniższych zasad: postępowanie w wypadku dłuższej przerwy w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego: pacjentka powinna jak najszybciej założyć nowy system terapeutyczny dopochwowy. Dodatkowo przez następne 7 dni powinna stosować mechaniczną metodę antykoncepcji, taką jak prezerwatywa. Jeśli w czasie przerwy w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego miał miejsce stosunek, należy upewnić się, że pacjentka nie jest w ciąży. Im przerwa w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego była dłuższa, tym ryzyko ciąży jest większe. Postępowanie w razie wypadnięcia systemu terapeutycznego dopochwowego: system terapeutyczny dopochwowy powinien się znajdować w pochwie nieprzerwanie przez okres 3 tyg. W wypadku samoistnego wypadnięcia systemu terapeutycznego dopochwowego, należy go umyć w zimnej lub letniej (nie gorącej) wodzie i jak najszybciej ponownie założyć. Jeśli system terapeutyczny dopochwowy znajdował się poza pochwą przez czas krótszy niż 3 h, nie wpłynęło to na skuteczność antykoncepcyjną. Pacjentka powinna jak najszybciej ponownie założyć system terapeutyczny dopochwowy, nie później niż w ciągu 3 h od wypadnięcia. Jeśli pacjentka podejrzewa lub jest pewna, że system terapeutyczny dopochwowy znajdował się poza pochwą przez czas dłuższy niż 3 h w 1-szym lub 2 tyg. stosowania, skuteczność antykoncepcyjna systemu terapeutycznego dopochwowego mogła się zmniejszyć. Pacjentka powinna jak najszybciej ponownie założyć system terapeutyczny dopochwowy. Dodatkowo przez okres 1-szych 7 dni stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego po jego ponownym założeniu należy stosować mechaniczną metodę antykoncepcji, taką jak prezerwatywa. Im dłużej system terapeutyczny dopochwowy znajdował się poza pochwą i im bliżej planowanej przerwy w jego stosowaniu miało to miejsce, tym ryzyko ciąży jest większe. Jeśli pacjentka podejrzewa lub jest pewna, że system terapeutyczny dopochwowy znajdował się poza pochwą przez czas dłuższy niż 3 h w 3 tyg. stosowania, skuteczność antykoncepcyjna systemu terapeutycznego dopochwowego mogła się zmniejszyć. Pacjentka powinna wyrzucić ten system terapeutyczny dopochwowy i wybrać jedno z 2 poniższych rozwiązań: 1. Jak najszybciej założyć nowy system terapeutyczny dopochwowy. Uwaga: założenie nowego systemu terapeutycznego dopochwowego oznacza rozpoczęcie następnego, trzytyg. okresu jego stosowania. Może to spowodować brak spodziewanego krwawienia z odstawienia. Może jednak pojawić się plamienie lub krwawienie śródcykliczne. 2. Odczekać do wystąpienia krwawienia z odstawienia i założyć nowy system terapeutyczny dopochwowy, nie później niż 7 dni (7×24 godziny) od czasu usunięcia lub samoistnego wypadnięcia poprzedniego systemu terapeutycznego dopochwowego. Uwaga: powyższy sposób postępowania można przyjąć tylko wtedy, jeśli system terapeutyczny dopochwowy był stosowany w sposób nieprzerwany przez ostatnie 7 dni. Postępowanie w wypadku dłuższego stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego. Mimo, że nie jest to zalecany sposób postępowania, jeśli system terapeutyczny dopochwowy był stosowany nie dłużej niż 4 tyg., skuteczność antykoncepcyjna jest zachowana. Pacjentka może zrobić jednotyg. przerwę w jego stosowaniu, a następnie założyć nowy system terapeutyczny dopochwowy. Jeśli system terapeutyczny dopochwowy stosowano dłużej niż 4 tyg., skuteczność antykoncepcyjna może być zmniejszona, a przed założeniem nowego systemu terapeutycznego dopochwowego należy upewnić się, że pacjentka nie jest w ciąży. Jeśli pacjentka nie stosowała się do zaleconego sposobu użycia systemu terapeutycznego dopochwowego i w kolejnej przerwie w jego stosowaniu krwawienie z odstawienia nie wystąpiło, przed założeniem nowego systemu terapeutycznego dopochwowego należy upewnić się, że pacjentka nie jest w ciąży. JAK OPÓŹNIĆ WYSTĄPIENIE KRWAWIENIA LUB PRZESUNĄĆ JE W CZASIE. W wyjątkowych przypadkach, aby opóźnić wystąpienie krwawienia z odstawienia, pacjentka może założyć nowy system terapeutyczny dopochwowy, opuszczając tyg. przerwę w jego stosowaniu. Nowy system terapeutyczny dopochwowy można używać przez następne 3 tyg. W tym czasie może występować krwawienie śródcykliczne lub plamienie. Po tyg. przerwie w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego powraca się do normalnego stosowania systemu terapeutycznego dopochwowego. Aby przesunąć w czasie wystąpienie krwawienia z odstawienia na inny dzień tyg. niż ten, do którego pacjentka jest przyzwyczajona, pacjentka może skrócić kolejną przerwę w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego o dowolną liczbę dni. Im przerwa w stosowaniu systemu terapeutycznego dopochwowego jest krótsza, tym większe jest prawdopodobieństwo braku krwawienia z odstawienia po jego usunięciu i wystąpienia krwawienia śródcyklicznego lub plamienia w czasie stosowania następnego systemu terapeutycznego dopochwowego.
Benelyte dawkowanie
Dzieci i młodzież. Dawkowanie w inf. dożylnej okołooperacyjnej zależy od zapotrzebowania pacjenta na płyny, elektrolity i glukozę: przez pierwszą godzinę np. 10-20 ml/kg mc./h, a następnie do ustalenia, zgodnie z podstawowym i skorygowanym zapotrzebowaniem pacjenta, monitorując odpowiednie parametry sercowo-naczyniowe i laboratoryjne. Zapotrzebowanie na płyny ustala się na podstawie następujących wartości referencyjnych: noworodki (0 do ≤28 dni), niemowlęta (od 28 dni do ≤1 roku): 100-140 ml/kg mc./dobę. Niemowlęta w wieku od 1 roku do ≤2 lat: 80-120 ml/kg mc./dobę. Dzieci w wieku 2 do ≤5 lat: 80-100 ml/kg mc./dobę. Dzieci w wieku 5 do ≤10 lat: 60-80 ml/kg mc./dobę. Dzieci w wieku 10 do ≤12 lat i młodzież w wieku 12 do ≤14 lat: 50-70 ml/kg mc./dobę. W leczeniu odwodnienia izotonicznego u dzieci i młodzieży, szybkość inf.i dawkę dobową należy ustalić indywidualnie w zależności od charakteru i nasilenia zaburzeń równowagi wodnoelektrolitowej, monitorując odpowiednie parametry sercowo-naczyniowe i laboratoryjne. W przypadku krótkotrwałego uzupełniania objętości krwi krążącej, dawkę należy ustalić indywidualnie w zależności od zapotrzebowania na płyny. Jeżeli roztw. stosuje się jednocześnie z innymi roztw. do inf., ustalając dawkę dla wybranej grupy wiekowej, należy uwzględnić aktualne wytyczne dotyczące całkowitej podaży płynów. Szczególnie u wcześniaków i noworodków z małą masą urodzeniową, a także w innych wyjątkowych sytuacjach terapeutycznych, należy odpowiednio obliczyć i zmodyfikować indywidualne zapotrzebowanie na wodę, elektrolity i węglowodany. Zbilansowanie zapotrzebowania powinno być tym dokładniejsze, im większy jest stopień wcześniactwa, mniejsza masa urodzeniowa i im młodszy jest pacjent. Czas podawania zależy od zapotrzebowania pacjenta na płyny i elektrolity.
Ezolip przedawkowanie
W badaniach klinicznych, w których dawkę dobową 50 mg ezetymibu podawano 15 zdrowym ochotnikom w okresie do 14 dni, bądź też dawkę dobową 40 mg ezetymibu podawano 18 pacjentom z pierwotną hipercholesterolemią w okresie do 56 dni, ezetymib był na ogół dobrze tolerowany. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach nie obserwowano działania toksycznego po przyjęciu ezetymibu w postaci pojedynczej dawki doustnej 5000 mg/kg u szczurów i myszy oraz 3000 mg/kg u psów. Odnotowano kilka przypadków przedawkowania ezetymibu: większość z nich nie była związana z występowaniem działań niepożądanych. Odnotowane działania niepożądane nie były poważne. W przypadku przedawkowania produktu leczniczego należy zastosować leczenie objawowe i wspomagające.