Selektywny, krótko działający i odwracalny inhibitor MAO typu A, która rozkłada neuroprzekaźniki: serotoninę, noradrenalinę i dopaminę. Działanie przeciwdepresyjne leku związane jest ze zwiększeniem stężenia neuroprzekaźników w przestrzeni pozakomórkowej. Preparat jest skuteczny w leczeniu zaburzeń depresyjnych, w których występuje uczucie wyczerpania, obniżenie nastroju, lęk, zaburzenie koncentracji i snu. Wpływa korzystnie na jakość snu u chorych z depresją, pomimo że jest lekiem nie mającym właściwości uspokajających i nasennych. Wyraźne działanie lecznicze preparatu jest obserwowane zazwyczaj między pierwszym a trzecim tygodniem leczenia.
moklar dawkowanie
Zespoły depresyjne. 300-600 mg/dobę w 2-3 dawkach podzielonych. Początkowo w dawce 300 mg/dobę. Jeśli istnieje potrzeba, można zwiększyć dawkę maks. do 600 mg/dobę, podawaną w 2-3 dawkach podzielonych. Indywidualnie lekarz możne zmniejszyć dawkę dobową do 150 mg. Zwiększenie dawkowania może nastąpić dopiero po pierwszym tygodniu podawania preparatu. W czasie zmiany dawkowania należy zachować ostrożność oraz należy zwrócić uwagę na jakiekolwiek objawy nietolerancji leku. Moklar należy przyjmować bezpośrednio po posiłku w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa interakcji z tyraminą zawartą w pożywieniu. Fobie społeczne. Początkowo 300 mg/dobę, następnie po 3 dniach zwiększa się dawkę do 600 mg/dobę. Dawkę dobową należy podawać w 2-3 dawkach podzielonych. Leczenie dawką 600 mg należy kontynuować przez 8-12 tygodni, aby określić skuteczność leczenia i potrzebną dawkę do dalszego leczenia. Nie ma potrzeby modyfikacji dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i u chorych z niewydolnością nerek. Dawkowanie u chorych z niewydolnością wątroby: dawkę należy zmniejszyć do 1/3 lub 1/2 zalecanej zwykłej dawki. U chorych z niewydolnością wątroby występuje zmniejszony metabolizm moklobemidu i tym samym wydłużony okres jego działania. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania leku u dzieci. Nie zaleca się stosowania u dzieci.
moklar przedawkowanie
Podczas przedawkowania może wystąpić: senność, dezorientacja, nudności, osłabienie odruchów. Przedawkowanie moklobemidu stosowanego równocześnie z innymi lekami może, podobnie jak w przypadku innych środków przeciwdepresyjnych, wywołać groźne dla życia objawy, konieczna jest wówczas hospitalizacja chorego. Objawy przedawkowania pojawiają się zwykle między 6-12 h, ale mogą wystąpić z opóźnieniem do 24 h po spożyciu preparatu i mogą się jeszcze utrzymywać przez 3-4 dni. Objawy zwykle ustępują między 1-5 dniem po przedawkowaniu. Należy kontrolować podstawowe czynności życiowe. W zależności od potrzeb można zastosować środki wspomagające np. płukanie żołądka z zastosowaniem węgla aktywowanego, sprowokować wymioty u osób bez zaburzeń świadomości, kontrolować bilans płynów.
moklar w ciąży
Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Moklobemid jest wydzielany do mleka, dlatego nie jest zalecany kobietom karmiącym piersią.
moklar a karmienie piersią
Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Moklobemid jest wydzielany do mleka, dlatego nie jest zalecany kobietom karmiącym piersią.
moklar przeciwskazania
Należy unikać stosowania moklobemidu u pacjentów pobudzonych lub podnieconych, chyba że jednocześnie leczy się ich benzodiazepinami. U pacjentów, u których faza pobudzenia jest fazą przeważającą, preparat można podawać jednocześnie ze środkami uspokajającymi (np. benzodiazepinami) przez okres nie dłuższy niż 2-3 tyg. U pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową mogą pojawić się epizody maniakalne. Wymagana jest ostrożność podczas stosowania preparatu u pacjentów z nadczynnością tarczycy ze względu na możliwość wystąpienia przełomu nadciśnieniowego. U pacjentów z myślami samobójczymi należy ograniczyć dawkowanie i ilość przepisanego leku do niezbędnego minimum. Pacjenci ci muszą być pod ciągłą kontrolą lekarską we wszystkich fazach leczenia. Podobnie jak w leczeniu innymi lekami przeciwdepresyjnymi należy zachować ostrożność podczas wczesnego etapu leczenia przeciwdepresyjnego aż do uzyskania poprawy stanu psychicznego chorego ze względu na możliwość wystąpienia prób samobójczych. Pacjenci z niewydolnością wątroby wykazują zmniejszony metabolizm moklobemidu i tym samym wydłużony okres jego działania. Zalecana dawka leku powinna być zmniejszona do 1/3 lub 1/2 zalecanej zwykłej dawki. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i nadwrażliwi na tyraminę powinni unikać spożywania pokarmów bogatych w tyraminę. Do produktów o dużej zawartości tyraminy należą niektóre sery (Boursalt, Cheddar, Camembert, Gruyere), napoje (wino, piwo) oraz marynowane śledzie, produkty drożdżowe, czekolada, soja. Moklobemid podobnie jak wszystkie inne leki przeciwdepresyjne należy odstawiać stopniowo, aby zapobiec nawrotom choroby. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Pomimo że moklobemid uchodzi za środek nie zaburzający zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych, obsługi urządzeń mechanicznych w ruchu, należy zachować szczególną ostrożność zwłaszcza w początkowej fazie leczenia.
Nie należy stosować preparatu w przypadkach: nadwrażliwości na moklobemid lub inne składniki preparatu. ostrego stanu splątania (ostrego zaburzenia orientacji). guza chromochłonnego. leczenia selegiliną, petydyną, dekstrometorfanem, selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitorami MAO lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi. Po przerwaniu leczenia inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, a przed rozpoczęciem leczenia moklobemidem, konieczne jest zachowanie przerwy równej 4-5 okresom biologicznego półtrwania leku lub jego aktywnego metabolitu. Nie stosować u dzieci ze względu na brak dostatecznych danych klinicznych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa.
moklar skutki uboczne
Do najczęściej obserwowanych objawów niepożądanych po podaniu moklobemidu zalicza się: zaburzenia snu (senność, bezsenność), pobudzenie ruchowe, uczucie niepokoju, drażliwość, zawroty głowy, bóle głowy, drżenia mięśniowe, suchość błon śluzowych jamy ustnej, zaburzenia widzenia, nieostre widzenie, dolegliwości ze strony układu pokarmowego (takie jak: nudności, biegunka, zaparcie, wymioty), reakcje skórne (takie jak: wysypka, świąd, pokrzywka i rumień), przyspieszenie czynności serca, niedociśnienie, kołatanie serca. W czasie leczenia depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej wystąpić może zmiana fazy depresyjnej w maniakalną. W pojedynczych przypadkach obserwowano zaburzenia świadomości ustępujące szybko po zaprzestaniu leczenia. Część objawów jest zależna od choroby podstawowej i w większości przypadków ustępuje w miarę kontynuowania kuracji.