fentanyl w ciąży

Nie przeprowadzano badań bezpieczeństwa działania fentanylu w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozmnażanie. Nie jest znane zagrożenie u ludzi. Nie zaleca się stosowania fentanylu w okresie ciąży bez szczególnych wskazań. Długotrwałe leczenie fentanylem w ciąży może wywołać objawy odstawienia u dziecka. Nie zaleca się stosowania fentanylu podczas porodu (w tym również przy cesarskim cięciu), ponieważ przenika on przez łożysko i może spowodować depresję oddechową u noworodka. Fentanyl przenika do mleka matki i może wywołać sedację i depresję oddechową u karmionego piersią dziecka. Dlatego należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia i co najmniej przez 72 h po usunięciu plastra.

fentanyl a karmienie piersią

Nie przeprowadzano badań bezpieczeństwa działania fentanylu w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozmnażanie. Nie jest znane zagrożenie u ludzi. Nie zaleca się stosowania fentanylu w okresie ciąży bez szczególnych wskazań. Długotrwałe leczenie fentanylem w ciąży może wywołać objawy odstawienia u dziecka. Nie zaleca się stosowania fentanylu podczas porodu (w tym również przy cesarskim cięciu), ponieważ przenika on przez łożysko i może spowodować depresję oddechową u noworodka. Fentanyl przenika do mleka matki i może wywołać sedację i depresję oddechową u karmionego piersią dziecka. Dlatego należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia i co najmniej przez 72 h po usunięciu plastra.

fentanyl przedawkowanie

Objawy przedawkowania fentanylu są wynikiem nasilenia jego działania farmakologicznego, np. letarg, śpiączka, depresja oddechowa, w tym oddech typu Cheyne-Stokes’a i/lub sinica. Do innych objawów należy hipotermia, osłabione napięcie mięśniowe, bradykardia, niedociśnienie. Do objawów zatrucia należą głęboka sedacja, ataksja, zwężenie źrenic i depresja oddechowa, która jest głównym objawem. W przypadku depresji oddechowej należy zastosować natychmiastowe działania, obejmujące usunięcie plastra i fizyczną lub werbalną stymulację pacjenta. Następnie można podać lek o swoistym działaniu antagonistycznym wobec opioidów, jakim jest nalokson. Zalecana dożylna dawka początkowa chlorowodorku naloksonu u dorosłych wynosi 0,4-2 mg. W razie potrzeby podobną dawkę można podawać co 2-3 minuty, lub we wlewie ciągłym w postaci roztworu do wstrzykiwań 2 mg w 500 ml chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) lub roztworu glukozy 50 mg/ml (5%). Szybkość wlewu powinna być dostosowana do wcześniej podawanych dawek oraz indywidualnej reakcji pacjenta. Jeśli nie ma możliwości podania chlorowodorku naloksonu dożylnie, środek można wstrzykiwać również domięśniowo lub podskórnie. Po domięśniowym lub podskórnym podaniu leku, jego działanie następuje wolniej, aniżeli po podaniu dożylnym. Po podaniu domięśniowym działanie leku jest przedłużone w porównaniu z podaniem dożylnym. Depresja oddechowa spowdowana przedawkowaniem może trwać dłużej niż działanie antagonistów opioidowych. Odwrócenie działania narkotycznego może się objawiać ostrym bólem i objawami uwolnienia amin katecholowych. Jeśli stan kliniczny pacjenta tego wymaga, należy zapewnić mu intensywną opiekę medyczną. Ciężkie lub utrzymujące się niedociśnienie może świadczyć o hipowolemii, którą można leczyć przez zastosowanie odpowiedniego parenteralnego podania płynów.

fentanyl a alkohol

Należy unikać równoczesnego stosowania pochodnych kwasu barbiturowego, ze względu na ryzyko wzmocnienia działania depresyjnego fentanylu na ośrodek oddechowy. Nie zaleca się jednoczesnego podawania buprenorfiny, nalbufmy lub pentazocyny. Mają one duże powinowactwo do receptorów opioidowych przy stosunkowo małej aktywności wewnętrznej, dlatego mają częściowo antagonistyczny wpływ na działanie przeciwbólowe fentanylu i mogą wywoływać objawy odstawienia u pacjentów uzależnionych od opioidów. Jednoczesne podawanie innych leków hamujących OUN może wywołać dodatkowe działanie hamujące i hipowentylację, niedociśnienie, głęboką sedację lub śpiączkę. Do wspomnianych leków hamujących OUN należą: opioidy, leki przeciwpsychotyczne, leki nasenne, leki znieczulenia ogólnego, leki zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym, napoje alkoholowe. Dlatego jednoczesne zastosowanie któregokolwiek z wymienionych produktów medycznych oraz substancji czynnych wymaga poddania pacjenta obserwacji. Zauważono zwiększenie działania narkotycznych środków przeciwbólowych pod wpływem inhibitorów MAO, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca. Z tego powodu nie należy stosować fentanylu przed upływem 14 dni od zakończenia leczenia inhibitorami MAO. Fentanyljest substancją leczniczą o dużym klirensie, która jest szybko metabolizowana głównie przez enzymy CYP3A4. Itrakonazol (silny inhibitor CYP3A4) w dawce 200 mg/dobę, podawany doustnie przez cztery dni nie wywierał istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne podawanego dożylnie fentanylu. Jednak w pojedynczych przypadkach obserwowano zwiększone stężenie leku w osoczu. Doustne podanie retonawiru (jednego z najsilniejszych inhibitorów CYP3A4) zmniejsza klirens fentanylu podawanego dożylnie o dwie trzecie i podwaja jego T0,5. Jednoczesne stosowanie silnego inhibitora CYP3A4 (np. rytonawiru, ketokonazolu, itrakonazolu, antybiotyków makrolidowych) z fentanylem, podawanym przezskómie może spowodować zwiększenie stężenia fentanylu w osoczu krwi. Może to zwiększyć lub przedłużyć zarówno działanie terapeutyczne leku, jak i jego działania niepożądane, powodując poważną depresję oddychania. W takich sytuacjach należy zapewnić pacjentowi specjalną opiekę oraz obserwować stan chorego. Nie zaleca się jednoczesnego podania rytonawiru lub innego silnego inhibitora CYP3A4 z przezskórnym fentanylem, chyba, że chory jest uważnie obserwowany.
Preparat ten może być stosowany jako element zintegrowanego leczenia bólu, gdy pacjent znajduje się pod opieką medyczną, społeczną i psychologiczną. Leczenie fentanylem może rozpocząć jedynie doświadczony lekarz, znający farmakokinetykę przezskórnych plastrów fentanylu oraz ryzyko wystąpienia ciężkiej hipowentylacji. Pacjenci, u których pojawiły się ciężkie zdarzenia niepożądane, powinni być monitorowani przez 24 godzin po usunięciu plastra, ze względu na T0,5 fentanylu. W przewlekłym bólu nie związanym z chorobą nowotworową korzystniej jest rozpocząć leczenie silnym lekiem opioidowym o natychmiastowym uwalnianiu (np. morfiną), a system transdermalny z fentanylem zastosować po ustaleniu skuteczności i optymalnej dawki silnego opioidu. Plastra nie należy przecinać, ponieważ nie ma danych dotyczących jakości, skuteczności i bezpieczeństwa stosowania takich podzielonych plastrów. Jeśli do leczenia potrzeba dawkę przewyższającą odpowiednik 500 mg morfiny, zaleca się ponowną ocenę celowości leczenia opioidami. Do najczęstszych zdarzeń niepożądanych, występujących po podaniu leku w zwykle stosowanej dawce należą senność, splątanie, nudności, wymioty i zaparcie. Pierwsze z wymienionych objawów mają charakter przemijający. Jeśli objawy się utrzymują należy poszukiwać ich przyczyn. Z kolei, zaparcia nie ustaną, jeśli leczenie jest kontynuowane. Można spodziewać się wszystkich z wymienionych objawów i należy im przeciwdziałać w celu zoptymalizowania leczenia, dotyczy to zwłaszcza zaparć. Często konieczne jest zastosowanie dodatkowego leczenia. Nie zaleca się jednoczesnego podawania buprenorfiny, nalbufmy lub pentazocyny. Badania wykazały, że u nieomal wszystkich pacjentów, oprócz zastosowania plastra z fentanylem, w celu zwalczenia bólu, konieczne jest dodatkowe leczenie silnym lekiem o szybkim uwalnianiu. W trakcie stosowania fentanylu, może wystąpić depresja oddechowa. Należy obserwować czy u pacjenta nie występuje tego rodzaju działanie niepożądane. Depresja oddechowa może utrzymywać się po usunięciu plastra. Prawdopodobieństwo wystąpienia depresji oddechowej rośnie wraz z zastosowaną dawką fentanylu. Leki działające na OUN mogą nasilać depresję ośrodka oddechowego. U pacjentów z już obecną depresją oddechową stosowanie fentanylu powinno się odbywać z zachowaniem ostrożności i z zastosowaniem mniejszej dawki leku. U pacjentów z POChP lub innymi chorobami płuc fentanyl może wywoływać bardziej nasilone działania niepożądane w postaci zmniejszonego napędu oddechowego oraz wzrostu oporów w drogach oddechowych. Tolerancja oraz fizyczne i psychiczne uzależnienie może wystąpić w wyniku wielokrotnego stosowania opioidów, jednak zdarza się rzadko w leczeniu bólu nowotworowego. Fentanyl należy ostrożnie stosować u pacjentów szczególnie wrażliwych na wewnątrzczaszkowe efekty retencji dwutlenku węgla , jak np. chorzy ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym, z zaburzeniami świadomości lub w śpiączce. Należy zachować ostrożność stosując fentanyl u pacjentów z nowotworami mózgu. Opioidy mogą wywoływać niedociśnienie, szczególnie u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej. Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niedociśnieniem i/lub zmniejszoną objętością krwi krążącej. Fentanyl może wywoływać bradykardię. Należy ostrożnie stosować fentanyl u pacjentów z bradyarytmią. Fentanyl jest metabolizowany do nieaktywnych metabolitów w wątrobie, dlatego też u pacjentów ze schorzeniami wątroby może występować opóźniona eliminacja leku z ustroju. Pacjenci z upośledzoną czynnością wątroby powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę. Mniej niż 10% fentanylu jest wydalane w postaci niezmienionej przez nerki i, w przeciwieństwie do morfiny, nie są znane czynne metabolity leku, wydalane przez nerki. Dane z badań prowadzonych nad dożylną postacią fentanylu u pacjentów z niewydolnością nerek wskazują że objętość dystrybucji fentanylu może ulec zmianie pod wpływem dializy. Może to spowodować zmiany stężenia leku w surowicy. Należy poddać uważnej obserwacji pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, otrzymujących fentanyl w postaci transdermalnej, pod kątem toksyczności fentanylu. W razie potrzeby należy zmniejszyć zastosowaną dawkę. Znaczny wzrost temperatury ciała może zwiększać szybkość wchłaniania fentanylu. Dlatego pacjentów, u których wystąpi gorączka należy monitorować pod kątem działań niepożądanych wywołanych przez opioidy. Miejsce przylepienia plastra należy chronić przed działaniem zewnętrznych źródeł ciepła, jak np. sauna. Dane pochodzące z badań dotyczących dożylnej postaci fentanylu wskazują że u pacjentów w podeszłym wieku może występować zmniejszony klirens nerkowy i wydłużony T0,5 produktu leczniczego. Ponadto, pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie substancji leczniczej produktu leczniczego, aniżeli pacjenci młodsi. Badania nad transdermalną postacią fentanylu, przeprowadzone w grupie pacjentów w podeszłym wieku nie wykazały istotnych różnic w stosunku do pacjentów młodych, choć zauważono u nich tendencję do większego stężenia leku w surowicy krwi. Pacjenci w podeszłym wieku lub pacjenci wyniszczeni powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę leku. Ze względu na ograniczone doświadczenie w stosowaniu leku u dzieci poniżej 12 roku życia, stosowanie fentanylu w tej grupie wiekowej może odbywać się jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Fentanyl przenika do mleka matki, dlatego podczas leczenia fentanylem, należy przerwać karmienie piersią. Stosowanie u pacjentów z miastenią: mogą wystąpić niepadaczkowe drgawki (mio)kloniczne. Należy ostrożnie stosować fentanyl u pacjentów z miastenią. Należy unikać jednoczesnego podawania pochodnych kwasu barbiturowego, buprenorfiny, nalbufmy lub pentazocyny. Fentanyl ma duży wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Należy się go szczególnie spodziewać na początku leczenia, przy wszelkich zmianach dawkowania oraz w połączeniu z alkoholem i lekami przeciwpsychotycznymi. Pacjenci otrzymujący stałą dawkę leku nie zawsze ulegają takiemu działaniu. Dlatego pacjenci powinni skonsultować się z lekarzem, czy w ich przypadku zabronione jest prowadzenie samochodu, i obsługiwanie maszyn w ruchu.
Dawkowanie powinno być ustalone indywidualnie, w oparciu o informacje na temat wcześniejsze przyjmowania opioidowych leków przeciwbólowych przez danego pacjenta, z uwzględnieniem następujących czynników: możliwość rozwinięcia się tolerancji na produkt leczniczy. obecny stan ogólny oraz medyczna ocena pacjenta. stopień nasilenia choroby. Wymagane dawkowanie ustala się indywidualnie i powinno być poddane regularnej weryfikacji po każdorazowym podaniu. Pacjenci przyjmujący opioidowe leki przeciwbólowe po raz pierwszy. Dawkowanie należy rozpocząć od plastrów o szybkości uwalniania 12,5 µg/h. Nie zaleca się rozpoczynać leczenia opioidowego fentanylem u pacjentów w bardzo podeszłym wieku i u pacjentów osłabionych, ze względu na ich zwiększoną wrażliwość na leczenie opioidami. W takich przypadkach lepiej rozpocząć leczenie małymi dawkami morfiny o natychmiastowym uwalnianiu, a preparat przepisywać po ustaleniu optymalnej dawki. Zmiana leczenia z innego opioidowego leku przeciwbólowego. Dawkę początkową, przy zmianie z doustnych lub pozajelitowych opioidów na leczenie fentanylem, należy przeliczać w następujący sposób: Należy ustalić ilość środka przeciwbólowego, jaka była potrzebna w ciągu ostatnich 24 h. Należy przeliczyć uzyskaną wartość na odpowiadającą jej doustną dawkę morfiny (przeliczanie potencjału analgetycznego: patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego). Równoważną dawkę fentanylu należy obliczyć w następujący sposób: w odniesieniu do pacjentów, u których konieczna jest rotacja leków opioidowych (przelicznik z doustnej dawki morfiny na transdermalną dawkę fentanylu wynosi 150:1). w odniesieniu do pacjentów, u których leczenie opioidami ma przebieg stabilny i jest dobrze tolerowane (przelicznik z doustnej dawki morfiny na transdermalną dawkę fentanylu wynosi 100:1). Poprzez połączenie kilku plastrów można uzyskać szybkość uwalniania leku na poziomie powyżej 100 µg/h. Wstępna ocena działania przeciwbólowego fentanylu nie powinna być prowadzona przed upływem 24 h od zastosowania pierwszego plastra. Wynika to ze stopniowego zwiększania się stężenia fentanylu w surowicy krwi, które dokonuje się w tym czasie. Przez pierwsze 12 h od zmiany leku na fentanyl należy nadal podawać pacjentowi dotychczasowy lek przeciwbólowy w dotychczasowej dawce, natomiast przez kolejne 12 h lek ten podaje się w zależności od potrzeby. Zwiększanie dawki i leczenie podtrzymujące. Plaster należy zmieniać co 72 h. Stopniowe zwiększanie dawki powinno być indywidualne dla każdego pacjenta i prowadzone aż do uzyskania właściwej skuteczności przeciwbólowej. U pacjentów, u których nastąpił znaczny spadek działania w okresie 48-72 h po zastosowaniu preparatu, może zaistnieć potrzeba zastąpienia fentanylu po 48 h. Plastry o uwalnianiu 12,5 µg/h są przeznaczone do modyfikacji dawki przy mniejszym zapotrzebowaniu na lek. Jeśli działanie przeciwbólowe jest niewystarczające pod koniec początkowego okresu podawania leku, dawkę można zwiększyć po 3 dniach, aż do uzyskania oczekiwanego skutku u danego pacjenta. Dawkowanie można zwiększać o 12,5 µg/h lub 25 µg/h, należy jednak przy tym wziąć pod uwagę zapotrzebowanie na inne leki przeciwbólowe oraz nasilenie dolegliwości bólowych u danego pacjenta. Okresowo, w celu uśmierzenia bólu, może zajść potrzeba zastosowania u danego pacjenta uzupełniających dawek krótko działających leków przeciwbólowych. Należy rozważyć zastosowanie alternatywnej metody leczenia przeciwbólowego lub alternatywnej drogi podania opioidów, jeśli stosowana dawka preparatu przekracza 300 µg/h. Przy zmianie z długotrwałego stosowania morfiny na transdermalny preparat fentanylu obserwowano objawy odstawienia, pomimo odpowiedniej skuteczności przeciwbólowej. W przypadku wystąpienia objawów odstawienia zaleca się zastosowanie małych dawek krótko działających preparatów morfiny. Zmiana lub przerwanie leczenia. W razie konieczności przerwania stosowania plastrów, zastąpienie ich innymi produktami leczniczymi opioidowymi powinno byś stopniowe i rozpoczynać się od małej, powoli zwiększanej dawki. Jest to związane ze stopniowym zmniejszaniem się stężenia fentanylu w surowicy krwi. Zmniejszenie stężenia fentanylu w surowicy o 50% trwa około 17 h. Jako zasadę należy przyjąć, że, przerywanie leczenia przeciwbólowego opioidami powinno odbywać się stopniowo w celu uniknięcia objawów odstawienia (nudności, wymioty, biegunka, niepokój i drżenia mięśni). Czas trwania podawania. Plaster należy zmienić po 72 h. Jeśli, w szczególnych przypadkach, zaistnieje potrzeba wcześniejszej wymiany plastra, nie należy jej przeprowadzać przed upływem 48 h, w przeciwnym razie może bowiem nastąpić wzrost stężenia fentanylu. Do każdego podania należy wybrać nowy obszar na skórze. Plaster można nakleić na to samo miejsce dopiero po upływie 7 dni. Działanie przeciwbólowe utrzymuje się przez jakiś czas po usunięciu plastra. Jeśli po usunięciu plastra zostaną na skórze jego pozostałości, należy je zmyć dużą ilością mydła i wody. Do zmywania nie wolno używać alkoholu, ani innych rozpuszczalników, ponieważ w wyniku działania plastra mogą one przeniknąć przez skórę. Dane dotyczące stosowania leku u dzieci poniżej 12 roku życia są ograniczone. Nie należy podawać preparatu dzieciom. Pacjenci w podeszłym wieku powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę. Pacjenci z upośledzoną czynnością wątroby i nerek powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę.

fentanyl skutki uboczne

Najpoważniejszym działaniem niepożądanym fentanylu jest depresja oddechowa. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia, bradykardia. (rzadko) arytmia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, zawroty głowy. (niezbyt często) drżenia, parestezja, zaburzenia mowy. (bardzo rzadko) ataksja, napady padaczkowe (w tym drgawki kloniczne i drgawki typu grand mal). Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) niedowidzenie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, hipowentylacja. (bardzo rzadko) depresja oddechowa, bezdech. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, zaparcia. (często) suchość ust, niestrawność. (niezbyt często) biegunka. (rzadko) czkawka. (bardzo rzadko) bolesne wzdęcia, niedrożność jelita. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zatrzymanie moczu. (bardzo rzadko) ból pęcherza, skąpomocz. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) potliwość, świąd. (niezbyt często) wysypka, rumień. Wysypka, rumień i świąd mijają zwykle w ciągu jednego dnia po usunięciu plastra. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie, niedociśnienie. (rzadko) rozszerzenie naczyń krwionośnych. Ogólne zaburzenia i stany w miejscu podania: (rzadko) obrzęk, uczucie zimna. (często) reakcje skórne w miejscu podania. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) anafilaksja. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) senność. (często sedacja, nerwowość, utrata apetytu, depresja. (niezbyt często) euforia, amnezja, bezsenność, omamy, pobudzenie. (bardzo rzadko) urojenia, stany pobudzenia, osłabienie, niepokój, dezorientacja , zaburzenia seksualne, objawy odstawienia. Inne działania niepożądane: (nieznane – nie określone przez dostępne dane) w wyniku długotrwałego stosowania fentanylu może rozwinąć się tolerancja na lek oraz uzależnienie fizyczne i psychiczne. Po zmianie z wcześniej przepisanych przeciwbólowych leków opioidowych na fentanyl lub po nagłym przerwaniu leczenia u pacjentów mogą wystąpić objawy odstawienia (np.: nudności, wymioty, biegunka, niepokój i dreszcze).

fentanyl przeciwskazania

Preparat ten może być stosowany jako element zintegrowanego leczenia bólu, gdy pacjent znajduje się pod opieką medyczną, społeczną i psychologiczną. Leczenie fentanylem może rozpocząć jedynie doświadczony lekarz, znający farmakokinetykę przezskórnych plastrów fentanylu oraz ryzyko wystąpienia ciężkiej hipowentylacji. Pacjenci, u których pojawiły się ciężkie zdarzenia niepożądane, powinni być monitorowani przez 24 godzin po usunięciu plastra, ze względu na T0,5 fentanylu. W przewlekłym bólu nie związanym z chorobą nowotworową korzystniej jest rozpocząć leczenie silnym lekiem opioidowym o natychmiastowym uwalnianiu (np. morfiną), a system transdermalny z fentanylem zastosować po ustaleniu skuteczności i optymalnej dawki silnego opioidu. Plastra nie należy przecinać, ponieważ nie ma danych dotyczących jakości, skuteczności i bezpieczeństwa stosowania takich podzielonych plastrów. Jeśli do leczenia potrzeba dawkę przewyższającą odpowiednik 500 mg morfiny, zaleca się ponowną ocenę celowości leczenia opioidami. Do najczęstszych zdarzeń niepożądanych, występujących po podaniu leku w zwykle stosowanej dawce należą senność, splątanie, nudności, wymioty i zaparcie. Pierwsze z wymienionych objawów mają charakter przemijający. Jeśli objawy się utrzymują należy poszukiwać ich przyczyn. Z kolei, zaparcia nie ustaną, jeśli leczenie jest kontynuowane. Można spodziewać się wszystkich z wymienionych objawów i należy im przeciwdziałać w celu zoptymalizowania leczenia, dotyczy to zwłaszcza zaparć. Często konieczne jest zastosowanie dodatkowego leczenia. Nie zaleca się jednoczesnego podawania buprenorfiny, nalbufmy lub pentazocyny. Badania wykazały, że u nieomal wszystkich pacjentów, oprócz zastosowania plastra z fentanylem, w celu zwalczenia bólu, konieczne jest dodatkowe leczenie silnym lekiem o szybkim uwalnianiu. W trakcie stosowania fentanylu, może wystąpić depresja oddechowa. Należy obserwować czy u pacjenta nie występuje tego rodzaju działanie niepożądane. Depresja oddechowa może utrzymywać się po usunięciu plastra. Prawdopodobieństwo wystąpienia depresji oddechowej rośnie wraz z zastosowaną dawką fentanylu. Leki działające na OUN mogą nasilać depresję ośrodka oddechowego. U pacjentów z już obecną depresją oddechową stosowanie fentanylu powinno się odbywać z zachowaniem ostrożności i z zastosowaniem mniejszej dawki leku. U pacjentów z POChP lub innymi chorobami płuc fentanyl może wywoływać bardziej nasilone działania niepożądane w postaci zmniejszonego napędu oddechowego oraz wzrostu oporów w drogach oddechowych. Tolerancja oraz fizyczne i psychiczne uzależnienie może wystąpić w wyniku wielokrotnego stosowania opioidów, jednak zdarza się rzadko w leczeniu bólu nowotworowego. Fentanyl należy ostrożnie stosować u pacjentów szczególnie wrażliwych na wewnątrzczaszkowe efekty retencji dwutlenku węgla , jak np. chorzy ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym, z zaburzeniami świadomości lub w śpiączce. Należy zachować ostrożność stosując fentanyl u pacjentów z nowotworami mózgu. Opioidy mogą wywoływać niedociśnienie, szczególnie u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej. Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niedociśnieniem i/lub zmniejszoną objętością krwi krążącej. Fentanyl może wywoływać bradykardię. Należy ostrożnie stosować fentanyl u pacjentów z bradyarytmią. Fentanyl jest metabolizowany do nieaktywnych metabolitów w wątrobie, dlatego też u pacjentów ze schorzeniami wątroby może występować opóźniona eliminacja leku z ustroju. Pacjenci z upośledzoną czynnością wątroby powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę. Mniej niż 10% fentanylu jest wydalane w postaci niezmienionej przez nerki i, w przeciwieństwie do morfiny, nie są znane czynne metabolity leku, wydalane przez nerki. Dane z badań prowadzonych nad dożylną postacią fentanylu u pacjentów z niewydolnością nerek wskazują że objętość dystrybucji fentanylu może ulec zmianie pod wpływem dializy. Może to spowodować zmiany stężenia leku w surowicy. Należy poddać uważnej obserwacji pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, otrzymujących fentanyl w postaci transdermalnej, pod kątem toksyczności fentanylu. W razie potrzeby należy zmniejszyć zastosowaną dawkę. Znaczny wzrost temperatury ciała może zwiększać szybkość wchłaniania fentanylu. Dlatego pacjentów, u których wystąpi gorączka należy monitorować pod kątem działań niepożądanych wywołanych przez opioidy. Miejsce przylepienia plastra należy chronić przed działaniem zewnętrznych źródeł ciepła, jak np. sauna. Dane pochodzące z badań dotyczących dożylnej postaci fentanylu wskazują że u pacjentów w podeszłym wieku może występować zmniejszony klirens nerkowy i wydłużony T0,5 produktu leczniczego. Ponadto, pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie substancji leczniczej produktu leczniczego, aniżeli pacjenci młodsi. Badania nad transdermalną postacią fentanylu, przeprowadzone w grupie pacjentów w podeszłym wieku nie wykazały istotnych różnic w stosunku do pacjentów młodych, choć zauważono u nich tendencję do większego stężenia leku w surowicy krwi. Pacjenci w podeszłym wieku lub pacjenci wyniszczeni powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę leku. Ze względu na ograniczone doświadczenie w stosowaniu leku u dzieci poniżej 12 roku życia, stosowanie fentanylu w tej grupie wiekowej może odbywać się jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Fentanyl przenika do mleka matki, dlatego podczas leczenia fentanylem, należy przerwać karmienie piersią. Stosowanie u pacjentów z miastenią: mogą wystąpić niepadaczkowe drgawki (mio)kloniczne. Należy ostrożnie stosować fentanyl u pacjentów z miastenią. Należy unikać jednoczesnego podawania pochodnych kwasu barbiturowego, buprenorfiny, nalbufmy lub pentazocyny. Fentanyl ma duży wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Należy się go szczególnie spodziewać na początku leczenia, przy wszelkich zmianach dawkowania oraz w połączeniu z alkoholem i lekami przeciwpsychotycznymi. Pacjenci otrzymujący stałą dawkę leku nie zawsze ulegają takiemu działaniu. Dlatego pacjenci powinni skonsultować się z lekarzem, czy w ich przypadku zabronione jest prowadzenie samochodu, i obsługiwanie maszyn w ruchu.
Nadwrażliwość na substancję leczniczą lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostry ból lub ból pooperacyjny, gdyż podczas krótkotrwałego stosowania nie ma możliwości dostosowania dawki. Poważne zaburzenia OUN.

fentanyl dawkowanie

Dawkowanie powinno być ustalone indywidualnie, w oparciu o informacje na temat wcześniejsze przyjmowania opioidowych leków przeciwbólowych przez danego pacjenta, z uwzględnieniem następujących czynników: możliwość rozwinięcia się tolerancji na produkt leczniczy. obecny stan ogólny oraz medyczna ocena pacjenta. stopień nasilenia choroby. Wymagane dawkowanie ustala się indywidualnie i powinno być poddane regularnej weryfikacji po każdorazowym podaniu. Pacjenci przyjmujący opioidowe leki przeciwbólowe po raz pierwszy. Dawkowanie należy rozpocząć od plastrów o szybkości uwalniania 12,5 µg/h. Nie zaleca się rozpoczynać leczenia opioidowego fentanylem u pacjentów w bardzo podeszłym wieku i u pacjentów osłabionych, ze względu na ich zwiększoną wrażliwość na leczenie opioidami. W takich przypadkach lepiej rozpocząć leczenie małymi dawkami morfiny o natychmiastowym uwalnianiu, a preparat przepisywać po ustaleniu optymalnej dawki. Zmiana leczenia z innego opioidowego leku przeciwbólowego. Dawkę początkową, przy zmianie z doustnych lub pozajelitowych opioidów na leczenie fentanylem, należy przeliczać w następujący sposób: Należy ustalić ilość środka przeciwbólowego, jaka była potrzebna w ciągu ostatnich 24 h. Należy przeliczyć uzyskaną wartość na odpowiadającą jej doustną dawkę morfiny (przeliczanie potencjału analgetycznego: patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego). Równoważną dawkę fentanylu należy obliczyć w następujący sposób: w odniesieniu do pacjentów, u których konieczna jest rotacja leków opioidowych (przelicznik z doustnej dawki morfiny na transdermalną dawkę fentanylu wynosi 150:1). w odniesieniu do pacjentów, u których leczenie opioidami ma przebieg stabilny i jest dobrze tolerowane (przelicznik z doustnej dawki morfiny na transdermalną dawkę fentanylu wynosi 100:1). Poprzez połączenie kilku plastrów można uzyskać szybkość uwalniania leku na poziomie powyżej 100 µg/h. Wstępna ocena działania przeciwbólowego fentanylu nie powinna być prowadzona przed upływem 24 h od zastosowania pierwszego plastra. Wynika to ze stopniowego zwiększania się stężenia fentanylu w surowicy krwi, które dokonuje się w tym czasie. Przez pierwsze 12 h od zmiany leku na fentanyl należy nadal podawać pacjentowi dotychczasowy lek przeciwbólowy w dotychczasowej dawce, natomiast przez kolejne 12 h lek ten podaje się w zależności od potrzeby. Zwiększanie dawki i leczenie podtrzymujące. Plaster należy zmieniać co 72 h. Stopniowe zwiększanie dawki powinno być indywidualne dla każdego pacjenta i prowadzone aż do uzyskania właściwej skuteczności przeciwbólowej. U pacjentów, u których nastąpił znaczny spadek działania w okresie 48-72 h po zastosowaniu preparatu, może zaistnieć potrzeba zastąpienia fentanylu po 48 h. Plastry o uwalnianiu 12,5 µg/h są przeznaczone do modyfikacji dawki przy mniejszym zapotrzebowaniu na lek. Jeśli działanie przeciwbólowe jest niewystarczające pod koniec początkowego okresu podawania leku, dawkę można zwiększyć po 3 dniach, aż do uzyskania oczekiwanego skutku u danego pacjenta. Dawkowanie można zwiększać o 12,5 µg/h lub 25 µg/h, należy jednak przy tym wziąć pod uwagę zapotrzebowanie na inne leki przeciwbólowe oraz nasilenie dolegliwości bólowych u danego pacjenta. Okresowo, w celu uśmierzenia bólu, może zajść potrzeba zastosowania u danego pacjenta uzupełniających dawek krótko działających leków przeciwbólowych. Należy rozważyć zastosowanie alternatywnej metody leczenia przeciwbólowego lub alternatywnej drogi podania opioidów, jeśli stosowana dawka preparatu przekracza 300 µg/h. Przy zmianie z długotrwałego stosowania morfiny na transdermalny preparat fentanylu obserwowano objawy odstawienia, pomimo odpowiedniej skuteczności przeciwbólowej. W przypadku wystąpienia objawów odstawienia zaleca się zastosowanie małych dawek krótko działających preparatów morfiny. Zmiana lub przerwanie leczenia. W razie konieczności przerwania stosowania plastrów, zastąpienie ich innymi produktami leczniczymi opioidowymi powinno byś stopniowe i rozpoczynać się od małej, powoli zwiększanej dawki. Jest to związane ze stopniowym zmniejszaniem się stężenia fentanylu w surowicy krwi. Zmniejszenie stężenia fentanylu w surowicy o 50% trwa około 17 h. Jako zasadę należy przyjąć, że, przerywanie leczenia przeciwbólowego opioidami powinno odbywać się stopniowo w celu uniknięcia objawów odstawienia (nudności, wymioty, biegunka, niepokój i drżenia mięśni). Czas trwania podawania. Plaster należy zmienić po 72 h. Jeśli, w szczególnych przypadkach, zaistnieje potrzeba wcześniejszej wymiany plastra, nie należy jej przeprowadzać przed upływem 48 h, w przeciwnym razie może bowiem nastąpić wzrost stężenia fentanylu. Do każdego podania należy wybrać nowy obszar na skórze. Plaster można nakleić na to samo miejsce dopiero po upływie 7 dni. Działanie przeciwbólowe utrzymuje się przez jakiś czas po usunięciu plastra. Jeśli po usunięciu plastra zostaną na skórze jego pozostałości, należy je zmyć dużą ilością mydła i wody. Do zmywania nie wolno używać alkoholu, ani innych rozpuszczalników, ponieważ w wyniku działania plastra mogą one przeniknąć przez skórę. Dane dotyczące stosowania leku u dzieci poniżej 12 roku życia są ograniczone. Nie należy podawać preparatu dzieciom. Pacjenci w podeszłym wieku powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę. Pacjenci z upośledzoną czynnością wątroby i nerek powinni być poddani uważnej obserwacji. W razie konieczności należy zmniejszyć zastosowaną dawkę.