Terapię powinien rozpocząć i nadzorować wyłącznie lekarz mający doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C. Produkt jest stosowany w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2a lub interferonem alfa-2a. Dokładna dawka i długość leczenia zależą od rodzaju podawanego interferonu. Przed zastosowaniem peginterferonu alfa-2a lub interferonu alfa-2a w terapii skojarzonej z produktem zaleca się także zapoznanie z ChPL każdego z tych produktów. Dawkowanie w leczeniu skojarzonym z peginterferonem alfa-2a. Zalecana dawka produktu w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2a w postaci roztworu do wstrzykiwań zależy od genotypu wirusa oraz masy ciała pacjenta. Czas leczenia w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2a zależy od genotypu wirusa. U pacjentów zakażonych wirusem o genotypie I, którzy w 4 tyg. mają wykrywalny HCV-RNA, niezależnie od wartości wiremii przed leczeniem, leczenie należy prowadzić przez 48 tyg. Leczenie trwające 24 tyg. można rozważyć u pacjentów zakażonych wirusem o: genotypie 1 z niskim mianem wirusa przed leczeniem (800 000 j.m./ml), u których w 4. i w 24. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny skrócenie czasu leczenia należy rozważyć z większą ostrożnością, ponieważ dostępne ograniczone dane sugerują, że może to mieć znaczący negatywny wpływ na uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej. U pacjentów zakażonych wirusem typu C o genotypie 2 lub 3, z oznaczalnym HCV-RNA w 4. tyg. leczenia, niezależnie od wartości wiremii przed leczeniem, leczenie należy prowadzić przez 24 tyg. Leczenie trwające 16 tyg. można rozważyć u wybranych pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 2 lub 3 z małym mianem wirusa przed leczeniem (800 000 j.m./ml), u których w 4. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny, należy rozważyć z większą ostrożnością, gdyż może to mieć znaczący negatywny wpływ na uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej. Produkt jest stosowany w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2a lub interferonem alfa-2a. Dokładna dawka i długość leczenia zależą od rodzaju podawanego interferonu. Przed zastosowaniem peginterferonu alfa-2a lub interferonu alfa-2a w terapii skojarzonej z produktem zaleca się także zapoznanie z ChPL każdego z tych produktów. Dawkowanie w leczeniu skojarzonym z peginterferonem alfa-2a. Zalecana dawka produktu w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2a w postaci roztworu do wstrzykiwań zależy od genotypu wirusa oraz masy ciała pacjenta. Czas leczenia w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2a zależy od genotypu wirusa. U pacjentów zakażonych wirusem o genotypie I, którzy w 4 tyg. mają wykrywalny HCV-RNA, niezależnie od wartości wiremii przed leczeniem, leczenie należy prowadzić przez 48 tyg. Leczenie trwające 24 tyg. można rozważyć u pacjentów zakażonych wirusem o: genotypie 1 z niskim mianem wirusa przed leczeniem (800 000 j.m./ml), u których w 4. i w 24. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny skrócenie czasu leczenia należy rozważyć z większą ostrożnością, ponieważ dostępne ograniczone dane sugerują, że może to mieć znaczący negatywny wpływ na uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej. U pacjentów zakażonych wirusem typu C o genotypie 2 lub 3, z oznaczalnym HCV-RNA w 4. tyg. leczenia, niezależnie od wartości wiremii przed leczeniem, leczenie należy prowadzić przez 24 tyg. Leczenie trwające 16 tyg. można rozważyć u wybranych pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 2 lub 3 z małym mianem wirusa przed leczeniem (800 000 j.m./ml), u których w 4. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny, należy rozważyć z większą ostrożnością, gdyż może to mieć znaczący negatywny wpływ na uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej. Dostępne są ograniczone dane dotyczące pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 5 lub 6, dlatego u tych pacjentów zalecane jest leczenie skojarzone przez 48 tyg. dawką rybawiryny wynoszącą 1000-1200 mg/dobę. Ostateczny kliniczny wpływ skrócenia początkowego leczenia do 16 tyg., zamiast leczenia trwającego 24 tyg., nie jest znany, biorąc pod uwagę konieczność ponownego leczenia pacjentów z nawrotem choroby i pacjentów nieodpowiadających na leczenie. Przewlekle wirusowe zapalenie wątroby typu C – pacjenci wcześniej leczeni. Zalecaną dawką produktu, stosowanego w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2a w dawce 180 µg podawanej raz w tyg., jest 1000-1200 mg/dobę dla pacjentów o masie ciała odpowiednio 75 kg, niezależnie od genotypu. Leczenie należy zakończyć u pacjentów, u których wykryto wirusa w 12. tyg. Zalecany całkowity czas terapii wynosi 48 tyg. Jeśli rozważa się leczenie pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 1, nieodpowiadających na wcześniejsze leczenie peginterferonem i rybawiryną, to zaleca się, aby całkowity czas leczenia wynosił 72 tygod. Współistniejące zakażenia HIV-HCV. Zalecana dawka produktu, stosowanego w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2a podawanym raz w tygodniu w dawce 180 µg, wynosi: pacjenci zarażeni wirusem HCV o genotypie 1 oraz mc. 75 kg: 1200 mg/dobę, pacjenci zarażeni wirusem HCV o genotypie innym niż 1 powinni otrzymywać 800 mg/dobę. Okres leczenia krótszy niż 48 tyg. nie jest wystarczająco przebadany. Dawkowanie w leczeniu skojarzonym z interferonem alfa-2a. Zalecana dawka produktu w terapii skojarzonej z interferonem alfa-2a w postaci roztworu do wstrzykiwania zależy od mc. pacjenta. Należy stosować u pacjentów terapię skojarzoną z interferonem alfa-2a przynajmniej przez 6 m-cy. Pacjentów zakażonych HCV o genotypie 1 należy leczyć przez 48 tyg. W przypadku pacjentów zakażonych HCV o innym genotypie decyzję o przedłużeniu leczenia do 48 tyg. należy podejmować na podstawie innych czynników prognostycznych (takich jak: wysoka początkowa wartość wiremii, płeć męska, wiek >40 lat i oznaki włóknienia mostkowego). Szczegółowe informacje patrz ChPL. Pacjenci z niewydolnością nerek. Stosowanie zalecanych dawek dobowych leku (zależnych od mc., z wartością graniczną 75 kg) prowadzi do znaczącego zwiększenia stężenia rybawiryny w osoczu krwi. Dane na temat bezpieczeństwa stosowania, skuteczności i farmakokinetyki rybawiryny podawanej pacjentom ze stężeniem kreatyniny w surowicy >2 mg/dl lub klirensem kreatyniny
Copegus przeciwskazania
Patrz także przeciwwskazania dotyczące stosowania peginterferonu alfa-2a i interferonu alfa-2a we właściwej dla każdego z tych leków Charakterystyce Produktu Leczniczego. Nadwrażliwość na rybawirynę lub którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu. Okres ciąży. Nie należy rozpoczynać stosowania produktu u kobiet przed uzyskaniem negatywnego wyniku próby ciążowej. Okres karmienia piersią. Rozpoznana uprzednio ciężka choroba serca, w tym niestabilna lub niedostatecznie kontrolowana choroba serca w okresie 6 m-cy poprzedzających leczenie. Ciężka niewydolność lub niewyrównana marskość wątroby. Hemoglobinopatie (talasemia, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa). Rozpoczęcie leczenia peginterferonem alfa-2a jest przeciwwskazane u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HIV-HCV i marskością wątroby i zmianami >6 w skali Child-Pugh, chyba że zwiększenie stężenia bilirubiny pośredniej zostało spowodowane wyłącznie przez takie leki, jak atazanawir i indynawir.
Copegus w ciąży
Produktu nie należy stosować u kobiet w ciąży. Należy zachować szczególną ostrożność, aby pacjentka uniknęła ciąży. Nie rozpoczynać leczenia przed uzyskaniem ujemnego wyniku próby ciążowej, przeprowadzonej tuż przed planowanym rozpoczęciem terapii produktem. Każda metoda antykoncepcji może zawieść, z tego względu jest szczególnie ważne, by kobiety w wieku rozrodczym leczone produktem stosowały skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i 4 m-ce po jego zakończeniu. Przez cały ten okres należy także co m-c wykonywać rutynowe testy ciążowe. Jeśli mimo to w czasie leczenia lub w ciągu 4 m-cy po jego zakończeniu pacjentka zajdzie w ciążę, lekarz ma obowiązek poinformować pacjentkę o znaczącym ryzyku działania teratogennego rybawiryny na płód. Pacjenci i ich partnerki. W celu uniknięcia ciąży u partnerek pacjentów leczonych produktem, niezbędne jest zachowanie szczególnej ostrożności. Rybawiryna kumuluje się wewnątrz komórek i usuwana jest z organizmu bardzo wolno. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że rybawiryna powoduje zmiany w plemnikach nawet po podaniu w dawkach mniejszych od dawki klinicznej. Nie wiadomo, czy to właśnie rybawiryna zmagazynowana w plemnikach działa teratogennie w zapłodnionych komórkach jajowych. Lekarz musi poinformować pacjenta leczonego produktem Copegus oraz jego partnerkę w wieku rozrodczym o konieczności stosowania przez jedno z nich skutecznej metody antykoncepcji przez cały okres leczenia i przez 7 m-cy po jego zakończeniu. Konieczne jest uzyskanie ujemnego wyniku próby ciążowej u kobiety przed rozpoczęciem leczenia jej partnera rybawiryną. Jeśli kobieta jest w ciąży, niezbędne jest poinformowanie jej leczonego partnera o konieczności stosowania prezerwatywy w celu uniknięcia wprowadzenia rybawiryny do organizmu partnerki. Nie wiadomo, czy rybawiryna przenika do mleka u ludzi. Ze względu na ryzyko działań niepożądanych u niemowląt karmionych piersią, przed rozpoczęciem leczenia należy zaprzestać karmienia piersią.
Ciąża – trymestr 1 – Kategoria X
Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.
Ciąża – trymestr 2 – Kategoria X
Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.
Ciąża – trymestr 3 – Kategoria X
Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.
Copegus skutki uboczne
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, opryszczka; (niezbyt często) zapalenie płuc, zakażenia dróg moczowych, zakażenia skóry; (rzadko) zapalenie wsierdzia, zapalenie ucha zewnętrznego. Nowotwory łagodne i złośliwe: (niezbyt często) nowotwór wątroby. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) niedokrwistość; (często) małopłytkowość, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych; (rzadko) pancytopenia; (bardzo rzadko) niedokrwistość alpastyczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) sarkoidoza, zapalenie tarczycy; (rzadko) anafilaksja, toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów; (bardzo rzadko) samoistna lub zakrzepowa plamica małopłylkowa. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy; (niezbyt często) cukrzyca. Zaburzenia metabolizmu i odżywienia: (bardzo często) anoreksja; (niezbyt często) odwodnienie. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja, bezsenność; (często) zmiany nastroju, zaburzenia emocjonalne, niepokój, agresja, nerwowość, zmniejszenie popędu płciowego; (niezbyt często) myśli samobójcze, omamy, gniew; (rzadko) samobójstwa, zaburzenia psychotyczne; Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) Ból głowy, zawroty, zaburzenia koncentracji; (często) zaburzenia pamięci, omdlenia, osłabienie, migrena, niedoczulica, przeczulica dotykowa, parestezje, drżenia, zaburzenia smaku, koszmary nocne, senność; (niezbyt często) neuropatia obwodowa; (rzadko) śpiączka, drgawki, porażenie nerwu twarzowego. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia ostrości wzroku, ból oczu, zapalenie oczu, zeskórnienie spojówek; (niezbyt często) krwotok do siatkówki; (rzadko) neuropatia nerwu wzrokowego, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia naczyniowe siatkówki, retinopatia, owrzodzenie rogówki; (bardzo rzadko) utrata wzroku. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy, ból uszu; (niezbyt często) utrata słuchu. Zaburzenia serca: (często) tachykardia, kołatania serca, obrzęki obwodowe; (rzadko) zawal mięśnia sercowego, zastoinowa niewydolność serca, dławica, częstoskurcz nadkomorowy, zaburzenia rytmu, migotanie przedsionków, zapalenie osierdzia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nagłe zaczerwienienia; (niezbyt często) nadciśnienie; (rzadko) krwotok mózgowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, kaszel; (często) duszność wysiłkowa, krwawienie z nosa, zapalenie nosa i gardła, przekrwienie zatok, przekrwienie błony śluzowej nosa, nieżyt nosa, ból gardła; (niezbyt często) świszczący oddech; (rzadko) śródmiąższowe zapalenie płuc z zejściem śmiertelnym, zator tętnicy płucnej. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności, ból brzucha; (często) wymioty, niestrawność, utrudnienie połykania, owrzodzenie jamy ustnej, krwawienia z dziąseł, zapalenie języka, zapalenie jamy ustnej, wzdęcia, zaparcia, suchość błon śluzowych jamy ustnej; (niezbyt często) krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenie czerwieni warg, zapalenie dziąseł; (rzadko) wrzód trawienny, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zaburzenia czynności wątroby; (rzadko) niewydolność wątroby, zapalenie dróg żółciowych, stłuszczenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, zapalenie skóry, świąd skóry, suchość skóry; (często) wysypka, wzmożone pocenie się, łuszczyca, pokrzywka, wyprysk, zmiany skórne, nadwrażliwość na światło, nocne poty; (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevens-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) bóle mięśni, bóle stawów; (często) ból pleców, zapalenie stawów, osłabienie siły mięśniowej, bóle kości, ból karku, bóle mięśniowo-szkieletowe, skurcze mięśniowe; (bardzo rzadko) zapalenie mięśni. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka, dreszcze, ból, osłabienie, zmęczenie, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, drażliwość; (często) ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, letarg, uderzenia gorąca, wzmożone pragnienie. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie masy ciała. Urazy i zatrucia: (rzadko) przedawkowanie leku.
Copegus przedawkowanie
W badaniach klinicznych nie obserwowano przypadków przedawkowania produktu. U osób, które przyjmowały dawki 4-krotnie wyższe niż dawki maksymalnie zalecane, obserwowano hipokalcemię i hipomagnezemię. W wielu tych przypadkach rybawiryną była podawana dożylnie. Objętość dystrybucji rybawiryny jest duża i dlatego hemodializa nie jest skuteczna w usuwaniu znaczących ilości rybawiryny.
Copegus działanie i stosowanie
Rybawiryna jest syntetycznym analogiem nukleozydu o potwierdzonym w badaniach in vitro działaniu przeciwko niektórym wirusom RNA i DNA.Nie wiadomo jaki jest mechanizm przeciwwirusowego działania rybawiryny w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2a lub interferonem alfa-2a przeciwko HCV. Poziom HCV-RNA maleje w sposób dwufazowy u pacjentów chorych na zapalenie wątroby typu C leczonych peginterferonem alfa-2a w dawce 180 µg. Pierwsza faza spadku występuje w 24 do 36 h po podaniu pierwszej dawki peginterferonu alfa-2a i następuje po niej druga faza spadku, która u pacjentów, którzy osiągają trwałą odpowiedź wirusologiczną trwa przez następnych 4 do 16 tyg.
Copegus a karmienie piersią
Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.