haloperidol przeciwskazania

Nadwrażliwość na haloperidol lub pozostałe składniki preparatu. Choroba Addisona, leukopenia, trombocytopenia, uszkodzenie wątroby, nerek. niewydolność krążenia, okres bezpośrednio po zawale serca. Stany śpiączkowe, zahamowanie czynności o.u.n., choroba Parkinsona, zatrucia alkoholem, barbituranami, przebyty złośliwy zespół neuroleptyczny. Nie stosować u dzieci do ukończenia 3 rż.
Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobami układu krążenia, ciężkimi chorobami układu oddechowego, z zaburzeniami czynności wątroby lub niewydolnością nerek, zaburzeniami układu krwiotwórczego, zaburzeniami czynności tarczycy, cukrzycą, guzem chromochłonnym nadnerczy, po urazie mózgu lub z padaczką oraz u osób w podeszłym wieku. Podczas leczenia haloperidolem nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych, spożywać alkoholu.

haloperidol skutki uboczne

W trakcie leczenia przy długotrwałym stosowaniu może wystąpić nadmierna sedacja, senność albo bezsenność, bóle i zawroty głowy, dezorientacja, wzrost apetytu, biegunki i wymioty, suchość w ustach albo nadmierne wydzielanie śliny. Lek wywiera wpływ na układ pozapiramidowy. Do częstych objawów niepożądanych należy akatyzja, zespół Parkinsona. Na początku leczenia mogą wystąpić ostre dyskinezy, przy przewlekłym stosowaniu dyskinezy późne, katatonia, napady padaczkowe, sporadycznie złośliwy zespół neuroleptyczny. Ze strony układu krążenia – obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, hipotonia ortostatyczna, tachykardia i inne zaburzenia rytmu serca, omdlenia. Inne objawy niepożądane to zaburzenia cyklu krwawień miesięcznych, osłabienie libido, depresja polekowa, mlekotok, obrzmienie i ból piersi, zaburzenia cyklu miesiączkowego hipo- lub hiperglikemia. Ponadto wysypka skórna, obrzęki, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, nadwrażliwość na światło, zaburzenia widzenia, zatrzymanie moczu, skurcz głośni lub oskrzeli. Nagłe odstawienie preparatu może spowodować wystąpienie takich objawów, jak nudności, wymioty, bezsenność.

haloperidol dawkowanie

Indywidualnie, zależnie od wieku pacjenta i ciężkości choroby. Dorośli. W schizofrenii, psychozach, manii i hipomanii, zaburzeniach zachowania, pobudzeniu psychoruchowym, zachowaniach impulsywnych, organicznych uszkodzeniach mózgu. Dawka początkowa (przy objawach umiarkowanych) wynosi 1-3 mg 2-3x/dobę. W przypadku objawów nasilonych (lub u pacjentów nie reagujących na lek) dawka początkowa wynosi 3-5 mg 2-3x/dobę. W razie potrzeby dawkę można stopniowo zwiększyć do 30 mg/dobę (dawka optymalna wynosi 10-20 mg na dobę). W psychozach: 2,5-10 mg/24 h w 2-3 podzielonych dawkach. Dawka maks. wynosi 30 mg/24 h. W starszym wieku, przy organicznym uszkodzeniu OUN dawki należy zmniejszyć o połowę. Niepokój i pobudzenie u osób w podeszłym wieku: dawka początkowa 1,5-3 mg 2-3x/dobę, dawka podtrzymująca 1,5-5 mg/dobę. Zespół Gillesa de la Tourette’a, tiki, oporna na leczenie czkawka: dawka początkowa 1,5 mg 3x/dobę, dawka podtrzymująca w zespole Gillesa de la Tourette’a 10 mg/dobę. W psychiatrii dziecięcej (zaburzenia zachowania, schizofrenia dziecięca) 0,025-0,05 mg/kg mc. (połowę tej dawki należy podać rano, a drugą wieczorem. W zaburzeniach tikowych 0,02-0,075 mg/kg mc./dobę. Możliwe jest stopniowe zwiększanie dawki nie więcej niż o 0,5 mg co 5-7 dni. do dawki maks. 10 mg/dobę.

haloperidol w ciąży

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy korzyść dla matki przewyższa potencjalne zagrożenie dla płodu. Haloperidolu nie należy stosować w okresie karmienia piersią.

haloperidol a karmienie piersią

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy korzyść dla matki przewyższa potencjalne zagrożenie dla płodu. Haloperidolu nie należy stosować w okresie karmienia piersią.

haloperidol a alkohol

Haloperidol nasila działanie leków cholinolitycznych i środków działających hamująco na o.u.n. (alkohol, barbiturany, benzodiazepiny, opioidy, leki nasenne, uspokajające, przeciwlękowe). Fluoksetyna i buspiron zwiększają stężenie haloperidolu. Ze względu na obniżanie progu drgawkowego przez haloperidol, należy wziąć pod uwagę konieczność zwiększenia dawek stosowanych jednocześnie leków przeciwpadaczkowych. Hamuje eliminację trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Fenobarbital i ryfampicyna zmniejszają stężenie haloperidolu. b-adrenolityki mogą hamować metabolizm haloperidolu. Działanie adrenaliny i innych leków sympatykomimetycznych ulega zmniejszeniu wskutek jednoczesnego stosowania haloperidolu. Haloperidol może zmniejszać działanie klonidyny i lewodopy. Haloperidol może nasilać działanie neurotoksyczne węglanu litu. Preparat może nasilać lub zmniejszać działanie leków przeciwzakrzepowych. Nasila hipotensyjne działanie azotanów. Podczas terapii skojarzonej z parenteralnie podawanym magnezem może wystąpić depresja oddechowa i spadek ciśnienia tętniczego krwi.
Nadwrażliwość na haloperidol lub pozostałe składniki preparatu. Choroba Addisona, leukopenia, trombocytopenia, uszkodzenie wątroby, nerek. niewydolność krążenia, okres bezpośrednio po zawale serca. Stany śpiączkowe, zahamowanie czynności o.u.n., choroba Parkinsona, zatrucia alkoholem, barbituranami, przebyty złośliwy zespół neuroleptyczny. Nie stosować u dzieci do ukończenia 3 rż.
Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobami układu krążenia, ciężkimi chorobami układu oddechowego, z zaburzeniami czynności wątroby lub niewydolnością nerek, zaburzeniami układu krwiotwórczego, zaburzeniami czynności tarczycy, cukrzycą, guzem chromochłonnym nadnerczy, po urazie mózgu lub z padaczką oraz u osób w podeszłym wieku. Podczas leczenia haloperidolem nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych, spożywać alkoholu.

haloperidol przedawkowanie

Objawami przedawkowania (zatrucia) haloperidolem mogą być: pobudzenie psychoruchowe, senność lub śpiączka, nasilone objawy pozapiramidowe i cholinolityczne, drgawki, hipotermia, wzrost lub spadek ciśnienia tętniczego krwi, przyspieszenie lub zwolnienie pracy serca, zaburzenia rytmu, wymioty, zawroty głowy i ataksja, zaburzenia ostrości widzenia. Należy natychmiast zaprzestać podawania leku, rozważyć leczenie w warunkach szpitalnych. Nie istnieją swoiste odtrutki. Metody przyspieszonej eliminacji (hemodializa, hemoperfuzja, plazmafereza) są bezskuteczne.