furosemidum dawkowanie

Dawkowanie należy ustalać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta. Obrzęki: początkowo 40 mg rano, a następnie 20 mg rano lub 40 mg co drugi dzień lub rzadziej. może być jednak konieczna dawka codzienna 80 mg lub większa, zwłaszcza w oligurii. Nadciśnienie tętnicze: początkowa dawka wynosi 40 mg 2x/dobę, następnie dawkę należy dostosować zależnie od reakcji pacjenta na lek. U pacjentów, u których nie uzyskuje się dostatecznego obniżenia ciśnienia można zastosować dodatkowy lek obniżający ciśnienie. Dawkę drugiego leku początkowo należy zmniejszyć co najmniej o 50% w celu zapobieżenia nagłemu spadkowi ciśnienia. W czasie leczenia należy kontrolować ciśnienie krwi.

furosemidum przeciwskazania

W trakcie stosowania leku zalecana jest okresowa kontrola ciśnienia krwi, kontrola stężenia potasu we krwi (zwłaszcza u pacjentów przyjmujących jednocześnie glikozydy nasercowe, kortykosteroidy oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby), kontrola poziomu cukru we krwi (u pacjentów z cukrzycą). W przypadku wystąpienia objawów zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (suchość w ustach, pragnienie, osłabienie, senność, niepokój, bóle i kurcze mięśni, zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie, skąpomocz, nudności i wymioty) pacjent powinien zgłosić się do lekarza. Furosemid może powodować przemijające lub nieodwracalne uszkodzenie słuchu, zwłaszcza w przypadku współistniejącej ciężkiej niewydolności nerek, stosowania bardzo dużych dawek oraz w przypadku jednoczesnego stosowania z antybiotykami aminoglikozydowymi lub kwasem etakrynowym. Furosemid nasila nefrotoksyczne działanie (zaburzenie czynności nerek) cefalosporyn. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z przerostem gruczołu krokowego i zaburzeniami oddawania moczu. Furosemid nasila działanie innych leków obniżających ciśnienie krwi. Zalecane jest zmniejszenie dawki stosowanych jednocześnie leków obniżających ciśnienie krwi oraz glikozydów naparstnicy. W przypadku leczenia skojarzonego z glikozydami naparstnicy oraz u pacjentów z marskością wątroby może być konieczne podawanie preparatów potasu lub niewielkich dawek leków moczopędnych oszczędzających potas. U pacjentów leczonych furosemidem należy rozpoczynać stosowanie ACE od małej dawki lub przejściowo odstawić lek moczopędny na 2-3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE. Stosowanie leków z tej grupy u pacjentów leczonych furosemidem, należy rozpoczynać szczególnie ostrożnie i zmniejszyć dawkę lub odstawić furosemid przed zastosowaniem inhibitora ACE. Furosemid nie jest wskazany u pacjentów z cukrzycą, ponieważ zmniejsza działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych z grupy pochodnych sulfonylomocznika. Nie zaleca się stosowania furosemidu z preparatami litu, a w przypadku jednoczesnego stosowania należy rozważyć konieczność zmniejszenia dawki preparatów litu. Furosemid, podobnie jak inne sulfonamidy, może powodować przemijające zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie stężenia kwasu moczowego i w rzadkich przypadkach nasilenie dny moczanowej. Furosemid zwiększa wrażliwość skóry na światło słoneczne. W przypadku wysypki, uczulenie na światło, gorączki lub śródmiąższowego zapalenia nerek, zapalenia naczyń lek należy odstawić. W trakcie stosowania leku mogą wystąpić objawy upośledzające sprawność psychofizyczną (zawroty głowy, omdlenia, zasłabnięcia).
Nadwrażliwość na furosemid, sulfonamidy lub substancje pomocnicze preparatu, bezmocz, niedrożność dróg moczowych, stany przedśpiączkowe i śpiączka wątrobowa, niedobory elektrolitów, okres ciąży i karmienia piersią.

furosemidum skutki uboczne

Zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej (hipowolemia ze spadkiem ciśnienia tętniczego, hiponatremia, hipokaliemia, zwiększona utrata wapnia z moczem, zasadowica hipochloremiczna), rzadko: nudności, zaburzenia żołądkowe, zwiększenie poziomu kwasu moczowego i nasilenie dny, przemijające zwiększenie stężenia kreatyniny, glukozy i cholesterolu we krwi, bóle głowy, zawroty głowy, niedociśnienie. Sporadycznie wysypka, nadwrażliwość skóry na światło słoneczne, zapalenie trzustki. Furosemid może powodować przemijające lub nieodwracalne zaburzenia słuchu. Długotrwałe stosowanie furosemidu może powodować hipomagnezemię, bardzo rzadko tężyczkę.

furosemidum a alkohol

Leki obniżające ciśnienie krwi, alkohol, inhibitory IMAO, fenotiazyny, leki b-adrenolityczne zwiększają efekt hipotensyjny furosemidu. Furosemid osłabia działanie leków przeciwcukrzycowych (insuliny, pochodnych sulfonylomocznika), zmniejsza wydalanie litu, nasilając ryzyko toksycznego działania. Nasila działanie ototoksyczne (zaburzenia słuchu) i nefrotoksyczne antybiotyków aminoglikozydowych (zwłaszcza kanamycyny, neomycyny, wankomycyny) oraz nefrotoksyczne działanie cefalosporyn (zwłaszcza cefaleksyny). Zwiększa siłę działania salicylanów, sukcynylocholiny, osłabia działanie leków zwiotczających mięśnie szkieletowe. Indometacyna osłabia działanie furosemidu. Niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą osłabiać działanie furosemidu i zwiększać ryzyko uszkodzenia nerek, zwłaszcza w przypadku współistniejącej niewydolności nerek. Stosowanie furosemidu z acetazolamidem, amfoterycyną, kortykosteroidami i teofiliną zwiększa ryzyko wystąpienia hipokaliemii. Hipokaliemia w wyniku stosowania furosemidu może nasilać działanie i toksyczność digoksyny, disopyramidu, flekainidu, chinidyny oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca podczas stosowania z pimozydem i terfenadyną.

furosemidum przedawkowanie

Objawy przedawkowania furosemidu obejmują: odwodnienie, niedociśnienie, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, zasadowica hipochloremiczna. Leczenie przedawkowania jest objawowe i obejmuje uzupełnienie niedoborów wodno-elektrolitowych oraz kontrolowanie stanu pacjenta (poziom elektrolitów we krwi, poziom dwutlenku węgla, pomiar ciśnienia tętniczego). Hemodializa nie usuwa leku ze krwi.

furosemidum w ciąży

Lek jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią.