citaxin dawkowanie

Dorośli. Leczenie depresji: 20 mg/dobę w dawce pojedynczej. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie i nasilenia depresji dawkę można zwiększyć maks. do 60 mg/dobę. Aby zapobiec nawrotom depresji leczenie kontynuować przynajmniej przez 6 m-cy. Leczenie zespołu lęku napadowego: 10 mg/dobę przez pierwszy tydzień, a następnie dawkę zwiększyć do 20 mg/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie dawkę można zwiększyć maks. do 60 mg/dobę. Dawka optymalna: 20-30 mg/dobę. Maks. skuteczność w leczeniu zespołu lęku napadowego osiąga się po około 3 m-cach. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta leczenie można kontynuować przez kilka m-cy. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się 20 mg/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maks. do 40 mg/dobę. Nie zaleca się stosowania u dzieci. Nie ma potrzeby zmniejszenia dawki u pacjentów z łagodną/umiarkowaną niewydolnością nerek. Brak informacji na temat stosowania u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 20 ml/min). U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę dobową.

citaxin przeciwskazania

Preparatu nie stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Podawanie leku może wpływać na działanie i/lub wydzielanie insuliny oraz stężenie glukozy we krwi, dlatego może być konieczna modyfikacja leczenia przeciwcukrzycowego u chorych na cukrzycę. Ponadto choroba depresyjna może wpływać na stężenie glukozy we krwi. Podczas terapii lekami przeciwdepresyjnymi istnieje potencjalne ryzyko wystąpienia napadu padaczki. U pacjentów, u których wystąpiły napady padaczki należy odstawić preparat. Należy unikać podawania cytalopramu pacjentom z niestabilną padaczką a pacjentów z kontrolowaną padaczką należy poddawać dokładnej kontroli. W przypadku zwiększenia częstotliwości napadów padaczkowych lek należy odstawić. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego podawania citalopramu i stosowania terapii elektrowstrząsowej z powodu niewielkiej ilości danych klinicznych. Stosować ostrożnie u pacjentów z manią/hipomanią w wywiadzie – razie wystąpienia fazy maniakalnej należy zaprzestać podawania citalopramu. Ryzyko prób samobójczych może zwiększać się we wczesnym okresie zdrowienia pacjenta, dlatego pacjenci ze skłonnościami samobójczymi nie powinni mieć dostępu do dużych ilości leków i wymagają ścisłego nadzoru. Zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z lekami o znanym działaniu na czynność płytek krwi (np. nietypowe leki przeciwpsychotyczne i pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy i NLPZ) oraz u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia w wywiadzie. Po długotrwałym stosowaniu, nagłe odstawienie może wywołać objawy odstawienie (zawroty głowy, parestezje, drżenia mięśniowe, niepokój, nudności i kołatanie serca), dlatego zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki prze okres 1-2 tyg. Objawy odstawienne nie wskazują na uzależnienie. Należy zwrócić uwagę na czynniki które mogą wpływać na wydalanie/rozmieszczanie metabolitu citalopramu (didemetylcitalopramu) ponieważ jego zwiększone stężenie u osób wrażliwych może teoretycznie wydłużyć długość załamka QT. U niektórych pacjentów z zespołem lęku napadowego na początku terapii występują nasilone objawy lękowe. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia takiego działania zaleca się rozpoczęcie leczenia od małej dawki początkowej. Ze względu na zawartość glicerolu preparat może powodować ból głowy, zaburzenia żołądkowe i biegunkę. Preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Nadwrażliwość na citalopram lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne podawanie inhibitorów MAO. Donoszono o ciężkich, a nawet śmiertelnych przypadkach podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i inhibitorów MAO, również selektywnych – selegiliny i odwracalnych (RIMA) – moklobemidu, a także u pacjentów, u których w ostatnim okresie odstawiono SSRI i rozpoczęto leczenie inhibitorami MAO. Zanotowano kilka przypadków wystąpienia objawów przypominających zespół serotoninowy. Objawami interakcji z inhibitorami MAO są: hipertermia, sztywność mięśni, drgawki kloniczne, zaburzenia czynności układu autonomicznego, z możliwymi gwałtownymi zmianami czynności narządów, zmiany w psychice, z dezorientacją drażliwością i silnym pobudzeniem, które może przejść w delirium i śpiączkę. Leczenie citalopramem można rozpocząć 14 dni po zakończeniu leczenia nieselektywnymi inhibitorami MAO i co najmniej 1 dzień po odstawieniu odwracalnych inhibitorów MAO (moklobemid). Podawanie inhibitorów MAO można rozpocząć co najmniej 7 dni po zakończeniu leczenia citalopramem.

Citaxin działanie i stosowanie

Badania biochemiczne i behawioralne wykazały, że cytalopram jest silnym inhibitorem wychwytu serotoniny (5-HT). Długotrwałe leczenie cytalopramem nie wywołuje tolerancji na hamowanie wychwytu 5-HT. Cytalopram jest bardzo selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), mającym min. wpływ lub zupełnie pozbawionym wpływu na wychwyt noradrenaliny (NA), dopaminy (DA) i kwasu γ-aminomasłowego (GABA).

citaxin w ciąży

Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych u płodu. W przypadku konieczności leczenia kobiety karmiącej piersią, należy przerwać karmienie piersią.

citaxin a karmienie piersią

Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych u płodu. W przypadku konieczności leczenia kobiety karmiącej piersią, należy przerwać karmienie piersią.

citaxin przedawkowanie

Objawy: senność, śpiączka, skurcze mięśni twarzy, napady drgawek grand mail, tachykardia, nadmierne pocenie się, nudności, wymioty, sinica, hiperwentylacja. Leczenie: Brak specyficznej odtrutki dla cytalopramu. Leczenie: objawowe i podtrzymujące czynności życiowe organizmu. Zaleca się wykonanie płukania żołądka jak najszybciej po przedawkowaniu. Po przyjęciu dawki powyżej 600 mg zaleca się również monitorowanie EKG. W przypadku wystąpienia drgawek można zastosować diazepam. W celu normalizacji szerokiego zespołu QRS należy podać hipertoniczny roztwór chlorku sodu w infuzji.

citaxin a alkohol

Nie stosować łącznie z inhibitorami MAO. Metabolizm citalopramu jest częściowo zależny od izoenzymu CYP2D6 cytochromu P450, dlatego w przeciwieństwie do innych preparatów hamujących wychwyt zwrotny serotoniny (SSRI), citalopram jest słabym inhibitorem tego izoenzymu, który uczestniczy w metabolizmie wielu leków (w tym: leków przeciwarytmicznych, neuroleptyków, leków blokujących receptory b-adrenergiczne, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i niektórych SSRI). Jednoczesne podawanie citalopramu i leków serotoninergicznych (np. tramadolu, sumatryptanu) może prowadzić do nasilenia działań niepożądanych związanych z serotoniną (5-HT). Istnieją doniesienia o nasileniu działania podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) z litem lub tryptofanem. Dlatego zaleca się ostrożność podczas skojarzonej terapii tymi preparatami. Należy rutynowo badać stężenie litu we krwi. Podczas skojarzonego stosowania citalopramu i dziurawca (Hypericum perforatum) obserwowano interakcje farmakodynamiczne, przejawiające się zwiększeniem liczby działań niepożądanych. Nie stwierdzono farmakodynamicznych interakcji podczas jednoczesnego stosowania z: benzodiazepinami, neuroleptykami, lekami przeciwbólowymi, litem, alkoholem, lekami przeciwhistaminowymi, lekami przeciwnadciśnieniowymi, lekami blokującymi receptory b-adrenergiczne.

citaxin skutki uboczne

Działania niepożądane są na ogół łagodne i przemijające. najczęściej występują podczas pierwszych 1-2 tyg. leczenia i zwykle zmniejszają się w miarę poprawy stanu zdrowia pacjenta. Najczęściej obserwowanymi były: nasilone pocenie się, suchość błony śluzowej jamy ustnej, pobudzenie, brak łaknienia, impotencja, zmniejszenie popędu płciowego, senność, ziewanie, nudności, zaburzenia wytrysku, niezdolność do wytrysku oraz zahamowanie orgazmu u kobiet, uczucie zmęczenia. Bardzo rzadko mogą wystąpić: hiponatremia, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, nadwrażliwość, drgawki, zespół serotononowy, zespół odstawienny, wybroczyny, zaburzenia pozapiramidowe.